Στην Πάρο που ξημέρωσε σήμερα, όλα είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Κάπως σα να μαζεύεται περισσότερος κόσμος, οι τουρίστες στη βόλτα χαίρονται τη ζωή, το νησί αρχίζει και χαμογελά, με την υπόσχεση του καλοκαιριού προ των πυλών. Κι ένας σχεδόν Παριανός –με δέκα χρόνια ζωής εκεί, αποκτά τον τίτλο;- περπατά στη Νάουσα για τα καθημερινά του:
Τις δουλειές του, τις έγνοιες του, για την οικογένειά του, για τη δουλειά του. Αδύνατον να περάσει απαρατήρητος-αδύνατον. Δεν είναι μόνο το μπόι και ο σωματότυπος, είναι ότι τον ξέρουν όλοι, όλοι οι κάτοικοι, όλοι οι επισκέπτες, όλοι οι Έλληνες.