Μπορεί ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο να απογειωθεί χωρίς την παρουσία και τον παλμό που δίνει ο κόσμος από τις κερκίδες; Δύσκολο έως απίθανο! Ένα άδειο από κόσμο γήπεδο πάντα θα δίνει την αίσθηση μίας κρύας και παγωμένης ατμόσφαιρας. Εκτός κι αν αυτή αποκατασταθεί από τον «θόρυβο» της μουσικής.
Πόσω δε μάλλον, αν η μουσική συνδυαστεί και εναρμονιστεί με τη δύναμη της εικόνας. Τότε ναι, μπορεί να δημιουργηθεί ένα εντυπωσιακό παζλ χρωμάτων, ήχων και εικόνας, σπάζοντας τη μονοτονία και κυρίως την απόλυτη σιωπή σ’ ένα παντελώς άδειο γήπεδο.
Αυτό το εκκωφαντικό αποτέλεσμα δημιούργησαν οι «Subreal Prisoners» στο «Κλεάνθης Βικελίδης», σ’ ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα project, το οποίο κυκλοφορεί (ολοκληρωμένο) από εχθές στο διαδίκτυο. Υπό τους ήχους της ηλεκτρονικής μουσικής, διά... χειρός του Dj Θοδωρή Παπαθανασίου, ή “Siou” όπως είναι γνωστός στον χώρο της μουσικής, το γήπεδο του Αρη απέκτησε για λίγες ώρες ζωή.
Ο Έλληνας Dj βρέθηκε για λίγες ώρες στη θέση των πρωταγωνιστών. Πώς όταν οι ποδοσφαιριστές βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και ετοιμάζονται για την ώρα της μάχης τους μέσα στο γήπεδο; Έτσι κι εκείνος. Κινούμενος στο κέντρο του αγωνιστικού χώρου έστησε το δικό του Dj booth στο κέντρο του γηπέδου και έπαιξε… μπάλα στο “Κλεάνθης Βικελίδης”.
Μία συναρπαστική εμπειρία, όπως τη διηγείται σήμερα στο Metrosport.gr.
«Ημουν πολύ αγχωμένος για το όλο αποτέλεσμα. Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να μπεις μέσα σε έναν χώρο όπου έχουν γραφτεί ένδοξες στιγμές για ένα ολόκληρο σύλλογο και τον κόσμο που τον ακολουθεί, τότε δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Η πιο περίεργη στιγμή ήταν όταν κατέβηκα από τη θύρα των επισήμων στον αγωνιστικό χώρο και έκανα μία βόλτα στο άδειο γήπεδο. Ολομόναχος μέσα στην απόλυτη σιωπή, όπου και να γυρνούσα το κεφάλι μου ήταν όλα άδεια. Στάθηκα στο σημείο όπου θα έστηνα το dj booth μου και έβλεπα απέναντι μου την επιγραφή “Εδώ παίζουμε μπάλα εμείς”. Ένιωσα ένα δέος και εκεί κατάλαβα ότι ήταν μία σημαντική στιγμή για μένα. Αισθάνθηκα να με κυριεύει το άγχος της νίκης, όπως φαντάζομαι συμβαίνει και στους ποδοσφαιριστές όταν βγαίνουν στο γήπεδο. Απελευθερώθηκα μόνο όταν πια στήσαμε, φόρεσα τα ακουστικά μου και άκουσα τους πρώτους ήχους της μουσικής στα αυτιά μου. Εκεί το απόλαυσα!».
Ένα από τα remix που ακούγεται να παίζει φέρει τον τίτλο “Paradise”. Μία επιλογή του Θοδωρή, που μόνο τυχαία δεν έγινε, όπως εξηγεί, αφού... “ο παράδεισος του κάθε οπαδού είναι το γήπεδο της ομάδας του”, ενώ η ατμόσφαιρα δονείται και στους ρυθμούς του “Kernkraft 400”, η μελωδία του οποίου παραπέμπει στο γνωστό σύνθημα των Κιτρινόμαυρων: “Αρης όπως παλιά”.
Πώς προέκυψε όμως το συγκεκριμένο project από τους “Subreal Prisoners”;
“Αυτό που κάνουμε είναι να αναδεικνύουμε τις ομορφιές της πόλης μας και κατ΄ επέκταση της Ελλάδας μέσα από την ηλεκτρονική μουσική και την εικόνα. Πρόκειται για ένα project παγκοσμίου φήμης, αλλά όχι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα. Εχουμε παίξει ανάλογα Dj set στον Λευκό Πύργο, στον Ναυτικό Όμιλο, στα Κάστρα, στα Μετέωρα. Το Χαριλάου είναι ένα ιστορικό σημείο της πόλης. Σκοπός μας είναι να δώσουμε μια άλλη οπτική γωνία στον κόσμο από την στάνταρ εικόνα που έχει από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Εμείς θέλουμε να δώσουμε την οπτική που έχουν μόνο οι παίκτες μέσα από τον αγωνιστικό χώρο εναρμονισμένο με την ηλεκτρονική μουσική και με την βοήθεια του drone και των φωτογραφιών ντύνουμε τη μουσική με εικόνες που δεν έχει συνηθίσει το μάτι”. Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα που προέκυψε με τα γυρίσματα μέσα στο “Κλεάνθης Βικελίδης”, αν μη τι άλλο το project τους είναι εντυπωσιακό και ιδιαίτερα ελκυστικό. Τόσο μουσικά, όσο και οπτικά.
“Στόχος μας είναι η ανάδειξη της φυσικής ομορφιάς της Ελλάδας μέσω της ηλεκτρονικής μουσικής και των βιντεοσκοπήσεων σε πρωτότυπος ανοιχτούς χώρους, σημεία αναφοράς για την πόλη και την χώρα”, μας λέει ο Θοδωρής Παπαναθασίου για την ιδέα που σκέφτηκαν και έχουν κάνει πράξη εδώ κι έναν χρόνο, μαζί με τον Μιχάλη Μαρκατάτο. “Στα πλάνα μας έχουμε άλλη μία βιντεοσκόπηση στη Θεσσαλονίκη και τρεις στην Αθήνα, σε αξιοσημείωτα σημεία που δεν έχει ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο. Επίσης, στις φιλοδοξίες μας είναι να οργανώσουμε τα πρώτα μας event με κόσμο στην πόλη μας, σε πολύ ιδιαίτερα μέρη. Οπως θα ήταν για εμάς ένα όνειρο να γεμίσουμε ένα γήπεδο, όπως το “Κλεάνθης Βικελίδης”, να στήσουμε ένα Dj stand στο κέντρο και να γίνει μία ξεχωριστή συναυλία. Όπως γίνεται δηλαδή στο εξωτερικό”.
Πώς θα σας φαινόταν, λοιπόν, αν κάποια στιγμή, σ’ ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο της Θεσσαλονίκης γινόταν ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι;
Χωρίς 22 πρωταγωνιστές και μία μπάλα, αλλά… μετά μουσικής.