Στο τελευταίο τεύχος του CIES Football Observatory, το οποίο είναι διεθνές κέντρο αθλητικών σπουδών, αποκαλύπτονται οι μεγάλες διαδρομές μετανάστευσης του ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο.
Η κορυφαία χώρα υποδοχής για τους Ελληνες ποδοσφαιρικούς “μετανάστες” είναι η Κύπρος με 29.
Ενας εξ αυτών, ο οποίος πήρε την απόφαση να “μετακομίσει” εκεί είναι ο Παύλος Κυριακίδης.
Ο 27χρονος “πολυθεσίτης” ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίστηκε σε όλες τις εθνικές κατηγορίες, άνοιξε την καρδιά του στο metrosport.gr και μίλησε για την επιλογή του, τις εντυπώσεις του, το πέρασμά του από τον Ηρακλή, αλλά και τα όσα έζησε σε ΟΦΗ και Ατρόμητο. Ποδοσφαιρική κουβέντα εφ’ όλης της ύλης...
- Παύλο, γιατί επέλεξες εντέλει την Κύπρο;
“Η αλήθεια είναι ότι είχα στο μυαλό μου την Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Προέκυψε, όμως, τον περασμένο
Σεπτέμβριο
και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό,
ειδικά μετά από μία δύσκολη και περίεργη
χρονιά. Για όλον τον κόσμο φυσικά, όχι
μόνο για μένα. Προσωπικά, προερχόμουν
και από τραυματισμό πριν ξεσπάσει ακόμη
η πανδημία, οπότε με πήγε κι άλλο πίσω”
- Πώς προέκυψε;
“Ξαφνικά...
Υπήρχε βεβαίως ενδιαφέρον από κάποιες
ομάδες, εδώ στην Κύπρο. Το Πρωτάθλημα
είχε όμως αρχίσει, μιας και είχαν ήδη
γίνει οι δύο πρώτες αγωνιστικές. Το κακό
ξεκίνημα της ομάδας μου και η αλλαγή
προπονητή έφερε προσθαφαιρέσεις στο
ρόστερ και έτσι βρέθηκα στον Ερμή. Ολα
έγιναν πολύ γρήγορα και από τη στιγμή,
που μου έδειξαν πόσο με ήθελαν, πήρα την
απόφαση και ήρθα. Μετρά πάρα πολύ στις
αποφάσεις μου, στην καριέρα μου, να
πηγαίνω εκεί που μου δείχνουν ότι με
θέλουν περισσότερο”.
“Αβεβαιότητα και… προοπτική”
- Ολοένα και περισσότερα παιδιά επιλέγουν την προοπτική στη “Μεγαλόνησο”. Γιατί πιστεύεις;
“Ειδικά φέτος το καλοκαίρι ήρθαν πολλά παιδιά από Ελλάδα. Ο σημαντικότερος λόγος ήταν η αβεβαιότητα, η οποία υπήρχε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου εκτός από τη Super League 1, όλα τα υπόλοιπα ήταν και είναι στον... αέρα. Είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως. Είναι πολύ άσχημο. Πάντως, οι περισσότεροι, όπως και εγώ, βλέπουν την Κύπρο ως προοπτική, ως ένα νέο Πρωτάθλημα, το οποίο είναι πολύ ανταγωνιστικό και δυνατό. Εχει πολλές ομοιότητες με το ελληνικό”.
-
Τί συνάντησες; Οργάνωση, υποδομές; Πώς
είναι;
“Γενικά,
τα γήπεδα είναι σε καλή κατάσταση. Οι
αγωνιστικοί χώροι βοηθούν να παίξεις
ποδόσφαιρο. Οι μεγάλες ομάδες είναι πιο
οργανωμένες. Εμείς έχουμε δικό μας
προπονητικό σε καλή κατάσταση. Στο
οργανωτικό κομμάτι είναι πιο πίσω από
την Ελλάδα, ωστόσο φαίνεται ότι γίνεται
προσπάθεια και υπάρχει καθημερινή
προσπάθεια για βελτίωση”.
-
Οικονομικά, είναι καλή η κατάσταση;
“Ναι, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα οικονομικό, παρόλο που έχουν πάθει ζημιά οι ομάδες και έχουν μειωθεί τα έσοδα τους. Προσπαθούν να κάνουν πιο μικρά μπάτζετ, αλλά να είναι συνεπείς”.
“Γι’ αυτό πικράθηκα”
-
Εφυγες για πρώτη φορά από το ελληνικό
Πρωτάθλημα. Οι διαφορές είναι μικρές
βεβαίως… Πώς είναι το συναίσθημα;
“Δε
νιώθω ότι έφυγα από την Ελλάδα.
Προσαρμόστηκα εύκολα. Δεν ξεχωρίζω τα
δύο κράτη. Είμαστε όλοι Ελληνες. Εχουμε
ίδια νοοτροπία, ίδιο τρόπο ζωής. Είναι
ίδια όλα. Εχω γυρίσει αρκετές πόλεις
στην Ελλάδα και η Λάρνακα μου θυμίζει
πολύ το Ηράκλειο. Νομίζω ότι βρίσκομαι
στην Κρήτη”.
-
Αδικήθηκες στον Απόλλωνα Σμύρνης;
“Αν εννοείς αγωνιστικά, όχι, δεν αδικήθηκα. Αλλωστε, τα παιχνίδια, στα οποία ήμουν διαθέσιμος έπαιξα σε όλα. Νομίζω, έδειξα ότι μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα, αλλά η ατυχία με τον τραυματισμό με κράτησε αρκετό διάστημα εκτός. Οταν επέστρεψα και βρήκα τον εαυτό μου, ήρθε ο κορωνοϊός.
Αδικήθηκα στον τρόπο, με τον οποίο έφυγα, γιατί πίστευα ότι είχα να δώσω πολλά στην ομάδα και πίστευα ότι θα συνεχίσω τουλάχιστον μία χρονιά ακόμη για να δείξω αυτά που δεν μπόρεσα από τον τραυματισμό μου.
Γι’ αυτό πικράθηκα
λίγο, όταν έφυγα, αλλά πιστεύω για κάποιο
λόγο γίνονται όλα, οπότε δεν κοιτώ πίσω.
Συνεχίζω μπροστά και εύχομαι στην ομάδα
τα καλύτερα. Εχω άριστη σχέση με όλους
εκεί”.
“Ανατριχιάζω
ακόμη”
-
Πέρσι είχες να παίξεις από τον Μάρτιο.
Είχες τραυματισμό και φέτος έπαιξες
ήδη εννιά 90λεπτα (τα έκανε ήδη 10 ως βασικός στο σημερινό ματς με την Ομόνοια). Νιώθεις καλά με τον
εαυτό σου;
“Είμαι υγιής. Παίρνω παιχνίδια στα πόδια και νομίζω ότι βρίσκω τα πατήματα και τον εαυτό μου. Είναι σημαντικό να παίζεις. Πλέον, νιώθω καλά, πιστεύω ωστόσο ότι μπορώ να δώσω ακόμη πολλά περισσότερα”.
-
Ποια στιγμή δεν θα ξεχάσεις από τα τρία
χρόνια στον Ηρακλή;
“Είναι πολλές οι στιγμές. Αν πρέπει να διαλέξω μία; Ο δεύτερος ημιτελικός Κυπέλλου στην Ξάνθη. Παρόλο, που αποκλειστήκαμε, είχαμε 3.500 κόσμο στο πλευρό μας, που είχε ταξιδέψει εκεί.
Είχε μείνει μετά το παιχνίδι, τραγουδώντας και αναγνωρίζοντας την προσπάθεια της ομάδας. Ηταν πολύ έντονη συναισθηματικά στιγμή και όποτε τη σκέφτομαι ανατριχιάζω ακόμη. Είναι στιγμή, που μένει χαραγμένη μέσα σου…”.
- Επαιξες τα πιο πολλά χρόνια με τον Ημίθεο στο στήθος. Τί έμεινε στο μυαλό σου;
“Εχω δεθεί πολύ με τον Ηρακλή. Εχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι η ομάδα, από την οποία αναδείχθηκα. Θυμάμαι τα πάντα. Τόσο τα καλά, όσο και τα άσχημα.
Στεναχωριέμαι πολύ για την τωρινή κατάσταση του συλλόγου. Κάποιοι άνθρωποι δεν σεβάστηκαν την τεράστια ιστορία και τον κόσμο της ομάδας. Κρίμα, γιατί είχε γίνει τεράστια προσπάθεια τότε, μετά από χρόνια, όταν και πάλι είχε ταλαιπωρηθεί η ομάδα.
Εφτασε εκεί που έπρεπε να είναι και κατάφεραν να τα διαλύσουν όλα και να τη ρίξουν. Εύχομαι ειλικρινά να βρει τον δρόμο του και να επιστρέψει ξανά στην Α' Εθνική, γιατί εκεί είναι η θέση του και τον χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο”.
Ξεχωριστή αφιέρωση
-
Μία ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς;
“Ηταν
ένα γκολ, που είχα πετύχει την πρώτη μου
χρόνια στον Ηρακλή, σε παιχνίδι με τον
Ολυμπιακό Βόλου. Κερδίσαμε εκτός έδρας
1-0 και το αφιέρωσα στον παππού μου, του
οποίου έχω το όνομα. Τον είχα χάσει έναν
μήνα πριν”.
-
Τί σημαίνει το ποδόσφαιρο για σένα;
“Είναι
η ζωή μου. Δεν μπορώ να τη φανταστώ χωρίς
ποδόσφαιρο”.
- Δύο χρονιές στον Ατρόμητο και μία στον ΟΦΗ… Τί κρατάς, τί θες να ξεχάσεις;
“Κρατώ τα πρώτα εξάμηνα. Στον Ατρόμητο, μόλις ήρθε ο κ. Κάναντι, μου έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν με υπολογίζει. Ηταν δύσκολη χρονιά, αφού πήρα ελάχιστες ευκαιρίες.
Στον ΟΦΗ μπήκα δυνατά. Η ομάδα είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά ήταν λογικό, επειδή έλειπε χρόνια από τη Super League και ήταν χρονιά προσαρμογής. Στην αρχή της χρονιάς υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά.
Αν δεν αναλάμβανε ο κ. Μπούσης η ομάδα μπορεί και να μην έβγαζε τη χρονιά. Οταν έφυγε ο κ. Παπαδόπουλος και ήρθαν οι κ.κ. Βέρα και Ισις δεν έπαιρνα χρόνο συμμετοχής, χωρίς να καταλάβω ποτέ τον πραγματικό λόγο και έτσι πέρασα μισή χρονιά με λίγες συμμετοχές και χωρίς να απολαμβάνω αυτό που κάνω”.
“Πέρασα
δύσκολα”
-
Σε ποια θέση αισθάνεσαι καλύτερα;
“Είναι
ερώτηση, που δεν θα μπορέσω ποτέ να την
απαντήσω ειλικρινά. Είχα κατασταλάξει
στη θέση του δεξιού μπακ, για να αποκτήσω
ταυτότητα, αλλά ερχόμενος στην Κύπρο
αγωνίζομαι στη θέση του αμυντικού χαφ.
Δεν είναι άγνωστη θέση. Μου ταιριάζει
εδώ στην ομάδα. Πραγματικά, θέλω να
παίζω, όπου με επιλέξει ο προπονητής.
Ακόμη και τερματοφύλακας, αρκεί να
βοηθάω την ομάδα μου”.
-
Από τη Δ’ στην Α’ Εθνική. Εχεις παίξει
σε όλες τις κατηγορίες στην Ελλάδα. Τί
αποκόμισες;
“Μεγάλο σχολείο οι μικρότερες κατηγορίες μέχρι να παίξω στη Super League. Πέρασα από δύσκολες καταστάσεις οικονομικά με πολλά προβλήματα, αλλά με τις εμπειρίες αυτές έγινα πιο δυνατός. Ωρίμασα περισσότερο και μου έδωσε κίνητρο για ακόμη περισσότερη δουλειά, ώστε να φτάσω μέχρι τη μεγαλύτερη κατηγορία”.
“Πάντα
να βλέπεις θετικά”
- Πώς αισθάνεσαι όταν κάνεις λάθος επιλογή;
“Ολοι κάνουν λάθος επιλογές. Αλίμονο. Δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί η όποια επιλογή σου. Μόνο ο χρόνος το δείχνει. Δε νιώθεις ωραία, όταν ξέρεις ότι έκανες λάθος επιλογή, αλλά πιστεύω ότι όποια απόφαση και να παίρνεις, πρέπει να τη στηρίζεις στο 100% και να τη βλέπεις πάντα θετικά. Αργησα να το καταλάβω αυτό και κάποιες φορές δεν ήμουν σίγουρος 100% και μου έβγαινε σε κακό. Τώρα, κοιτάζω ότι επιλογή πάρω να τη στηρίζω στο έπακρο”.
-
Ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή σου;
“Πειθαρχία,
σοβαρότητα και δουλειά. Είναι οι
σημαντικότεροι παράγοντες για την
καριέρα, την οποία έχω κάνει μέχρι
στιγμής”.
“Η
ομάδα πάνω απ’ όλα”
-
Παύλο, πόσο δύσκολο είναι να έχεις την
μπάλα; Καλύτερα με ή χωρίς αυτήν;
“Καλύτερα
με την μπάλα, γιατί κουράζεσαι λιγότερο.
Θέλει όμως δουλειά, ώστε να την κρατάς
και να την έχεις στην κατοχή σου”.
-
Η άμυνα ή επίθεση εντέλει κάνει τη
διαφορά;
“Η
καλύτερη άμυνα, είναι η επίθεση. Δεν
βγήκε τυχαία. Είναι σημαντικός παράγοντας
να κρατάς το μηδέν στην άμυνα. Από την
άλλη, αν δεν σκοράρεις, δεν κερδίζεις.
Οταν βρεις την ισορροπία, τότε είσαι σε
καλό δρόμο”.
-
Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή ή ο
προπονητής τους παίκτες;
“Ολοι
συμβάλλουν για να έρθει το αποτέλεσμα,
οπότε νομίζω ότι άπαντες είναι σημαντικοί.
Ολοι πρέπει να έχουν την 'ΟΜΑΔΑ' πάνω
απ' όλα. Μόνο έτσι βγαίνουν κερδισμένοι.
Αν πετύχει η ομάδα, πετυχαίνουν όλοι”.
-
Πώς είναι να παίζεις χωρίς κόσμο;
“Το άδειο γήπεδο είναι το χειρότερο συναίσθημα για τον ποδοσφαιριστή. Το ποδόσφαιρο είναι χαρά, είναι διασκέδαση και είναι για τον κόσμο. Βέβαια, προέχει η υγεία. Ελπίζω να βγούμε σύντομα από την άσχημη αυτή κατάσταση και να γυρίσει ξανά ο κόσμος στα γήπεδα”.
Οι άμεσες απαντήσεις
- Πιο δύσκολος αντίπαλος;
“Γιόσιπ
Ιλισιτς (με τον Ηρακλή σε φιλικό κόντρα
στη Φιορεντίνα)”
-
Ποιοτικότερος συμπαίκτης;
“Εμάνουελ
Περόνε και Αμρ Ουάρντα”
-
Καλύτερος προπονητής;
“Νίκος
Παπαδόπουλος και Σάββας Παντελίδης”
-
Καλύτερος φίλος στο ποδόσφαιρο;
“Γιώργος
Σαραμαντάς”
-
Πρότυπο ποδοσφαιρικά (ή και όχι);
“Ζινεντίν
Ζιντάν”
-
Αγαπημένη ομάδα εκτός Ελλάδας;
“Μπαρτσελόνα”