Η ποδοσφαιρική ιδιοτέλεια του ΠΑΟΚ αποδίδει καρπούς. Τον οδηγεί στον στόχο με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, καθώς δικαιώνεται η επιλογή του Γκαρσία, στον καταλληλότερο δυνατό χρόνο να επενδύσει σε μία τακτική η οποία ήταν γνωστό εκ των προτέρων πως δεν θα ενθουσίαζε κανέναν, είχε όμως τις περισσότερες πιθανότητες να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εκ του... αποτελέσματος, λοιπόν, κρίνοντας η απόφαση του Ουρουγουανού τεχνικού να αφήσει στην άκρη τα... φρου φρου κι αρώματα, να μην χάσει άλλο χρόνο πιστεύοντας ότι με αυτό το υλικό που είχε στη διάθεσή του μπορεί να παίξει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα συνδύαζε θέαμα και ουσία, ήταν ό,τι καλύτερο για τον ΠΑΟΚ.
Τα αποτελέσματα ήρθαν και κανένας δεν ασχολείται με το... πώς ήρθαν. Ολοι στέκονται -και δικαίως- στο γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ μαζεύει βαθμούς στα πλέι οφ, από κει που κινδύνευε να βρεθεί τέταρτος και καταϊδρωμένος έχει γίνει το φαβορί για τη δεύτερη θέση, είναι η μόνη από τις ομάδες που παλεύουν για κάποιον στόχο που έχει ψυχολογία, κίνητρο, λόγο ύπαρξης σε αυτή τη διαδικασία. Μη γελιέστε.
Όλα αυτά ήρθαν επειδή ο Γκαρσία δεν σπατάλησε το χρόνο του, άφησε κατά μέρος τις αναζητήσεις και δεν δίστασε να... στρίψει προς την κατεύθυνση του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Αν δεν το είχε κάνει αυτό, αν εξακολουθούσε να πιστεύει ότι υπάρχει ποιότητα που αργά ή γρήγορα θα του προσφέρει απλόχερα την ανατροπή των εις βάρος του ΠΑΟΚ δεδομένων που είχαν δημιουργηθεί από την κανονική περίοδο, ακόμη θα περίμενε...
Το... πουλάκι θα είχε πετάξει, ο ΠΑΟΚ θα είχε χάσει τον στόχο της δεύτερης θέσης, δεν αποκλείεται να μην είχε πάρει και την πρόκριση για τον τελικό. Νομίζω ότι είναι πολύ διδακτικό αυτό που είδαμε από τον ΠΑΟΚ τις τελευταίες εβδομάδες, ως προς το πόσο ρεαλιστής πρέπει να είναι ένας προπονητής, πόσο επικίνδυνο είναι να τρέφει αυταπάτες και, αντιθέτως, πόσο ευεργετικό αν διαθέτει την ευελιξία η οποία στο κατάλληλο timing θα του δώσει τη λύση, ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει κάτι το οποίο θα προκαλέσει μουρμούρες, κριτική, επιφυλάξεις.