Η αξιοποίηση των νεαρών ποδοσφαιριστών οι οποίοι βγαίνουν μέσα από τις ακαδημίες των μεγάλων, κυρίως, ομάδων στην Ελλάδα, είναι μια τεράστια συζήτηση.
Μας έχει απασχολήσει κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια το γεγονός ότι υπάρχουν μεν εξαιρετικά οργανωμένες ακαδημίες οι οποίες δουλεύουν καταπληκτικά και μέσα από αυτές αναδεικνύονται πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, όμως, αυτά τα παιδιά δεν αξιοποιούνται από την επαγγελματική ομάδα του συλλόγου στον οποίον ανήκουν.
Τα επιχειρήματα με τα οποία επιχειρείται να εξηγηθεί η μη αξιοποίησή τους δεν είναι ούτε ισχυρά ούτε πειστικά. Ειδικά αυτό που κατά κόρον ακούγεται, ότι δηλαδή είναι άλλο να παίζεις στην Κ17 ή στην Κ19, όσο καλός κι αν είσαι, και άλλο αντρικό ποδόσφαιρο.
Πρόκειται για μια άποψη που στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει βάση. Είναι πολλά τα παραδείγματα, και με παιδιά στην Ελλάδα που έπαιξαν Super League τα τελευταία χρόνια στα 18, στα 19, στα 20 χρόνια τους, και με παιδιά που σε αυτές τις ηλικίες έφυγαν στο εξωτερικό.
Είναι βέβαια και το πρόσφατο παράδειγμα του ΠΑΟΚ, που δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι είναι αποκλειστικά θέμα βούλησης και εμπιστοσύνης.
Αν πιστεύεις ότι ένας 18χρονος ή 19χρονος έχει όλες τις προϋποθέσεις για να πάρει τις ευκαιρίες του, πρέπει να του τις δώσεις. Και να τον στηρίξεις. Όχι για ένα ή δύο ματς. Για όσα χρειάζεται προκειμένου να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα αν μπορεί να γίνει επαγγελματίας ή όχι.
Είναι κρίμα που στην Ελλάδα το κάνει μόνο ο ΠΑΟΚ. Θα έπρεπε να το κάνουν όλες οι ομάδες. Υπάρχει, άλλωστε, μια παραγωγική διαδικασία η οποία είναι αξιοζήλευτη και κάλλιστα θα μπορούσε να δίνει λύσεις για όλες τις ομάδες, σε όλα τα επαγγελματικά πρωταθλήματα στην Ελλάδα.
Δεν είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, ή να βρίσκουν πόρτες ανοιχτές σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα εκτός από το ελληνικό;