Μια αυθόρμητη χειρονομία μεταξύ δύο αδερφών δημιούργησε ένα δυνατό κλικ και έδωσε ένα μάθημα ζωής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Μοχάμαντ και Αλάα Μασό αγκαλιάστηκαν στην τελετή έναρξης και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κατάφεραν να δώσουν στο όνειρο τους σάρκα και οστά.
Είδαν τον πόλεμο να μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια τους. Η καθημερινή ζωή στη Συρία γινόταν όλο και πιο δύσκολη ενώ η εκπαίδευση και ο αθλητισμός περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Η φυγή ήταν η μόνη τους διέξοδος και η Ευρώπη έμοιαζε με τη γη της επαγγελίας.
Περιπλανήθηκαν κάτι παραπάνω από δύο χρόνια. Βρέθηκαν στη Γερμανία και εγκαταστάθηκαν στο Αννόβερο. Εκεί η ζωή τους πήρε και πάλι το δρόμο της και εκείνοι έμοιαζαν πιο δυνατοί από ποτέ.
Χάρη στον αθλητισμό κατάφεραν να βλέπουν τη ζωή με θετική ματιά ακόμη και όταν οι βόμβες έπεφταν δίπλα τους και χάρη στον πατέρα τους έμαθαν να παλεύουν για καθετί που ήθελαν να πετύχουν
Το μοναδικό τους παράπονο; Οι γονείς. Η μητέρα και ο πατέρας τους έμειναν πίσω και έξι χρόνια μετά δεν έχουν καταφέρει να βρουν σημείο επικοινωνίας μαζί τους.
Το ταξίδι στην Ευρώπη
Με ένα σακίδιο στην πλάτη τον Οκτώβριο του 2015 άρχισαν το ταξίδι τους για την Ευρώπη. Η πορεία τους δεν ήταν καθόλου εύκολη. Στην προσπάθεια τους να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο, βρήκαν μπροστά τους πολλά εμπόδια.
Για κάτι παραπάνω από δύο χρόνια πήγαιναν από χώρα σε χώρα και άλλαζαν κέντρα προσφύγων. Ταξίδεψαν σε Τουρκία, Ελλάδα, Σκόπια, Σερβία, Αυστρία πριν εγκατασταθούν στην Ολλανδία.
Εκεί τα πράγματα δεν ήταν εύκολα και μετακόμισαν στη Γερμανία ένα χρόνο αργότερα. Εγκαταστάθηκαν εκεί και όταν είδαν ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα, αποφάσισαν να βάλουν τη ζωή τους σε σειρά και να συνεχίσουν τις σπουδές και τον αθλητισμό.
Μοχαμάντ Μασό: Γεννημένος να παλεύει
Γεννημένος στο Χαλέπι της Συρίας τον Ιούλιο του 1993 άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν μόλις έξι ετών, όταν ο πατέρας του, όντας ένας καλός κολυμβητής, άρχισε να του μαθαίνει να κολυμπά και να αγαπά το νερό.
Μεγαλώνοντας θέλησε να δοκιμάσει και άλλα αθλήματα και άρχισε να τρέχει. Προπονούνταν καθημερινά με τον μπαμπά του στο νερό και μετά έβαζε τα αθλητικά του και έτρεχε.
Η προσήλωση του στον αθλητισμό προκαλούσε έντονη ανησυχία στους γονείς του, οι οποίοι ήθελαν να τελειώσει το σχολείο και να έχει καλούς βαθμούς. Ο πατέρας του τον πήγαινε καθημερινά στο σχολείο και δεν έφευγε, εάν δεν τον έβλεπε να περνά την πόρτα. Ήθελε να είναι σίγουρος ότι ο γιος του θα κάνει μάθημα. Ο Μοχαμάντ, όμως, έκανε κοπάνα. Χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, έφευγε από την πίσω πόρτα και πήγαινε για τρέξιμο.
Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι για να πείσει τους γονείς του να του επιτρέψουν να συνεχίσει τις προπονήσεις, έπρεπε να έχει και καλούς βαθμούς. Εξάλλου, θα τον βοηθούσαν να μπει και στο πανεπιστήμιο, που τόσο πολύ ήθελε. Αφιέρωσε λίγο παραπάνω χρόνο στα μαθήματα του και κατάφερε να περάσει στο Πανεπιστήμιο Τισρίν στη Λαττάκεια.
Παράλληλα με τις σπουδές του άρχισε να εργάζεται σε ένα εστιατόριο. Κάτι που δεν του άρεσε καθόλου καθώς του «έτρωγε» χρόνο από τις προπονήσεις και το διάβασμα. Προσπάθησε να τα συνδυάσει και τα τρία και αναγκάστηκε να περιορίσει λίγο τις ώρες άθλησης. Δεν τον πείραξε καθώς έβλεπε τους γονείς του να μιλούν με υπερηφάνεια για εκείνον αφού ήταν άριστος τόσο στη μελέτη όσο και στον αθλητισμό.
Το 2015 ο πόλεμος άλλαξε τη ζωή του. Δεν μπορούσε ούτε να τρέχει με ασφάλεια ούτε να συνεχίσει τις σπουδές του. Έτσι, πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει την πατρίδα του και να έρθει στην Ευρώπη. Ήξερε ότι αφήνει πίσω του την οικογένεια του και το μέλλον του φάνταζε αβέβαιο αλλά ήθελε κάτι καλύτερο για εκείνον και έπρεπε να το δοκιμάσει.
Το ταξίδι ήταν επίπονο αλλά δεν έχασε ποτέ την ελπίδα του. Όταν εγκαταστάθηκε στο Αννόβερο άρχισε και πάλι να κυνηγά τα όνειρα του. Συνέχισε να προπονείται και να συμμετέχει σε αγώνες έχοντας, μάλιστα, πολύ καλές επιδόσεις. Φέτος, συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αλάα Μασό: Η κολύμβηση είναι στο αίμα του
Μόλις στα τέσσερα του χρόνια άρχισε να κολυμπά. Ο πατέρας του προπονούσε και εκείνον αλλά δεν φανταζόταν ποτέ ότι το κολύμπι θα γινόταν εργαλείο που θα βοηθούσε το γιο του να ξεφύγει από την κατάσταση στη Συρία. Στάθηκε και τυχερός καθώς, εκτός από τον μπαμπά του, συναντήθηκε και έγινε φίλος με το μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων της ΔΟΕ στο Ρίο το , τον Γούσρα Μαρντίνι.
Ο πόλεμος χτύπησε την πόρτα του και η κατάσταση στη Συρία χειροτέρευε συνεχώς. Δεν μπορούσε να κάνει προπόνηση από το 2012 έως το 2014. Ήταν επικίνδυνο και καθόλου ασφαλές. Έτσι, τον Οκτώβριο του 2015 αποφάσισε να ακολουθήσει τον αδερφό του και να αναζητήσουν μαζί ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.
Όταν μετά από δύο χρόνια βρήκαν ένα ασφαλές μέρος για να μείνουν, αποφάσισε να ξαναχτίσει τη ζωή του. Επέστρεψε στο σχολείο καθώς δεν πρόλαβε να το τελειώσει στη Συρία λόγω του πολέμου και συνέχισε να κολυμπά.
Κάθε χρόνο βελτίωνε τις επιδόσεις και ονειρευόταν να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φέτος, το όνειρο του πήρε σάρκα και οστά. Μπήκε στο στάδιο ως μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας των Προσφύγων στο Τόκιο.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook