Ολίγον τι “καθυστερημένο”, δεδομένου ότι μεσολάβησε κι άλλο ματς, αλλά νιώθω την ανάγκη να το καταθέσω: Πριν από τη ρεβάνς του Κυπέλλου, τις “έλιωσα” τις φάσεις του Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 0-3 για το Πρωτάθλημα, στην εφαρμογή της Cosmote και στο Youtube. Και πιο πολύ τη φάση του 0-2. Αυτή που δείχνει, με κάθε μεγαλοπρέπεια, όλα μαζί τα προσόντα του Γιάννη Κωνσταντέλια.
Έρχεται η μπάλα από τον Νάρεϊ στον Ολιβέιρα. Εκείνος κάνει το τακουνάκι και τη δίνει στον πιτσιρικά που είναι σε θέση για σουτ στο ύψος του σημείου του πέναλτι. Έχει δύο αμυντικούς κοντά του, αλλά όχι μπροστά του. Μπορεί άνετα να σουτάρει. Τι κάνει όμως; Ατάραχος, χωρίς καν να στοπάρει, ανοίγει την μπάλα στα αριστερά. Δείτε πού είναι ο Ζίβκοβιτς τη στιγμή ακριβώς που η μπάλα φεύγει από τα πόδια του Κωνσταντέλια. Δεν έχει μπει καν στη μεγάλη περιοχή. Είναι τουλάχιστον δύο μέτρα έξω από τη γραμμή και τουλάχιστον έξι μέτρα πίσω από τον Κωνσταντέλια.
Οι κεραίες του πιτσιρικά, όμως, τον έχουν εντοπίσει από πριν. Δεν βλέπει μόνο τι θα κάνει ο Ολιβέιρα, έχει ήδη αποφασίσει τι θα κάνει ο ίδιος αν πάρει την μπάλα. Και όταν την παίρνει, με ένα απλό χάδι τη σερβίρει στον Ζίβκοβιτς, στέλνοντάς την εκεί ακριβώς που πρέπει για να τη βρει τρέχοντας πάνω στον βηματισμό του και να πλασάρει με την άνεσή του. Είναι η αποθέωση αυτού που είχε πει ο μεγάλος Γιόχαν Κρόϊφ: “Το ωραίο ποδόσφαιρο είναι το απλό ποδόσφαιρο”.
Ευφυία, ομαδικότητα, δεξιοτεχνία, ταχύτητα στην κίνηση και τη σκέψη. Στην περίπτωση του Κωνσταντέλια έχουμε ένα συναρπαστικό μείγμα των βασικών αρετών που διαθέτουν οι ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσης. Ταυτόχρονα, μια ωριμότητα πολύ σπάνια για παιδιά που δεν έχουν ακόμη συμπληρώσει τα 20 χρόνια τους. Είναι κι αυτό τεράστιο προσόν. Γιατί αμέτρητα είναι εκείνα που χάθηκαν στον δρόμο ή δεν έφτασαν στον προορισμό που υποσχόταν το ταλέντο τους.
Χάρη σ' αυτήν την ωριμότητα, αναδεικνύεται και ένα ακόμη τεράστιο αυτοφυές προσόν του. Ότι... δεν καταλαβαίνει Χριστό. Τρώει τη μια κλωτσιά μετά την άλλη, από τον κάθε ξυλοκόπο αμυντικό, όπως ο Σένκεφελντ, τρώει αγκωνιές στα μούτρα, τρώει άγαρμπα σπρωξίματα, τρώει μπόλικο ξύλο γενικώς, αλλά σηκώνεται απτόητος και συνεχίζει χωρίς να διαμαρτύρεται, λες και δεν συμβαίνει τίποτε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανεβεί πολύ ψηλά αυτό το τυπάκι. Αρκεί, βέβαια, να είναι τυχερός και να μην τον σακατέψει κάποιος αγροίκος αντίπαλος...
Προφανές είναι ότι το “είχε” γενικώς ο “Ντέλιας” από μόνος του. Δεν γίνεται να τον “έφτιαξε” και να τον εξέλιξε τόσο πολύ σε όλους τους τομείς μέσα σε έξι μήνες ο Λουτσέσκου. Κανείς προπονητής δεν είναι θαυματοποιός. Είναι, όμως, βέβαιο ότι μπορεί ο Ρουμάνος να τον βοηθήσει περισσότερο εξαντλώντας κάθε περιθώριο βελτίωσής του. Έχει να μάθει πολλά ακόμη ο μικρός και ο Λουτσέσκου είναι καλός δάσκαλος.
Το ζητούμενο (ξαναλέω για να εκφράσω τον καημό όλων μας φαντάζομαι) είναι να τον δούμε να διαπρέπει με τον ΠΑΟΚ για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια. Να τον νιώσουμε για τα καλά ως παίκτη του ΠΑΟΚ, να τον χορτάσουμε, να πανηγυρίσουμε μαζί του επιτυχίες της ομάδας και ύστερα ας πάει στην ευχή της Παναγίας. Τότε δεν πρέπει κανείς να τον εμποδίσει. Τότε θα φέρει πολύ χρήμα στον ΠΑΟΚ, αλλά θα έχει και την ευκαιρία να δοξαστεί περισσότερο σε κάποια top ευρωπαϊκή ομάδα. Και, βέβαια, να φουλάρει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του.
ΥΓ. Η πρόκριση του ΠΑΟΚ στους 4 του Κυπέλλου ήταν μια “επαγγελματική” πρόκριση, με απόδοση όχι χορταστική, αλλά 100% λεβέντικη. Γιατί λεβεντιά χρειαζόταν κυρίως, απέναντι στα άγρια μαρκαρίσματα των παικτών του.