Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε περήφανους αποκλεισμούς για τον ΠΑΟΚ. Χθες είχαμε έναν πέρα ως πέρα άδικο αποκλεισμό με τον τρόπο που αυτός ήρθε. Γιατί ο εξαιρετικός ΠΑΟΚ που θα μπορούσε να είχε σκοράρει δυο και τρία γκολ στο πρώτο μέρος κάνοντας την ομάδα της Κράσνονταρ να φαντάζει μικρή ομάδα, είδε την εστία του να παραβιάζεται από έναν δικό του παίκτη στην προσπάθεια του να διώξει τη μπάλα.
Μπορεί να ήρθε αμέσως μετά το γκολ του Ελ Καντουρί και με τη σέντρα το δεύτερο γκολ-ταφόπλακα από τον Καμπελά που σκόραρε όπως και στο Κράσνονταρ σε κενή εστία. Με μια τελική η Κράσνονταρ πέτυχε δυο γκολ ενώ από την άλλη πλευρά ο ΠΑΟΚ των πολλών τελικών είχε μόλις ένα γκολ.
Ο Αμπέλ Φερέιρα πήρε την απόφαση να ρισκάρει βγάζοντας από το ματς τον Κρέσπο που ήταν εξαιρετικός στα αμυντικά του καθήκοντα αλλά ακίνδυνος επιθετικά (αμυντικός είναι ο άνθρωπος) βάζοντας τον Ουαγκέ που φάνηκε αφενός ανέτοιμος και αφετέρου δημιούργησε τρύπα στο δεξί άκρο της άμυνας για τον ΠΑΟΚ και φάνηκε και στο πρώτο γκολ της Κράσνονταρ με τον τρόπο που άρχισε η φάση.
Το ζητούμενο είναι πως χθες ο ΠΑΟΚ έφτασε τόσο κοντά όσο ποτέ στην πρόκριση αλλά το ζητούμενο είναι πως δεν την πήρε. Αρκετοί θα γίνουν μετά Χριστόν προφήτες λέγοντας πως αν ο ΠΑΟΚ είχε έτοιμο φορ ή έτοιμο δεξί μπακ θα μπορούσε να είχε πάρει την πρόκριση ακόμη και από το πρώτο παιχνίδι.
Αλλά το ποδόσφαιρο δεν έχει ούτε "αν" ούτε "θα". Ο Αμπέλ Φερέιρα διάβασε καλά το παιχνίδι χθες όπως και το πρώτο αλλά οι λεπτομέρειες ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά. Μια άτυχη στιγμή του Μιχαηλίδη, μια κακή κεφαλιά του Κρέσπο στο πρώτο μέρος, δυο εξαιρετικές επεμβάσεις του Σαφόνοφ στο πρώτο μέρος.
Ο ΠΑΟΚ συνεχίζει στο Europa. To ζητούμενο είναι ΠΟΤΕ ξανά ο ΠΑΟΚ θα έχει την ευκαιρία να παίξει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Γιατί από του χρόνου θα βγαίνει μόνο ο πρωταθλητής. Και ο ΠΑΟΚ ήδη είναι τέσσερις βαθμούς μακριά από την κορυφή. Καλύπτονται αλλά χρειάζεται πλέον σωστή διαχείριση. Αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν τις επόμενες μέρες. Μπορεί και πρέπει ο ΠΑΟΚ να ξανασηκωθεί. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και το καλό μεταγραφικό ντεμαράζ στο τέλος.