Ο Ιανουάριος κύλησε επώδυνα έως καταστροφικά για τον Άρη διότι, επί της ουσίας, γκρέμισε ό,τι με κόπο έχτισε στο προηγούμενο διάστημα. Ο απολογισμός των τεσσάρων ηττών, τριών νικών και μίας ισοπαλίας προφανώς δε συνάδει για ομάδα που θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο με την κατάκτηση θέσης στην πρώτη τριάδα. Και μάλιστα σε παιχνίδια τα οποία θα έπρεπε να είχε κερδίσει διότι ακολουθεί πρόγραμμα «φωτιά».
Η εύκολη εξήγηση γι’ αυτό που έγινε χθες στην Τρίπολη είναι το «black out», αλλά όσοι παρακολουθούν στενά τους αγώνες του Άρη (προφανώς) θα διαπίστωσαν ότι πρόκειται περισσότερο για μια συνεχιζόμενη αρνητική κατάσταση με μια ειδοποιό διαφορά. Αυτή τη φορά οι «κίτρινοι» δεν είχαν απέναντί τους (ελλιπείς ποιοτικά) Απόλλωνα Σμύρνης και ΑΕΛ, αλλά τον Αστέρα Τρίπολης. Κι έτσι, ένα ακόμη κακό δεύτερο ημίχρονο έφερε το ανάλογο τίμημα, από τη στιγμή μάλιστα που δεν μετουσιώθηκε η απόλυτη κυριαρχία του πρώτου μέρους. Για τον Άρη, εκεί θα έπρεπε να είχε τελειώσει το παιχνίδι, αλλά αυτή η ομάδα στερείται της κυνικότητας που χαρακτηρίζει αυτές που βράζουν στο ίδιο καζάνι.
Αυτή τη φορά τα ατομικά λάθη (κυρίως του Μπεναλουάν) είχαν ανάλογο τίμημα. Και το χειρότερο όλων ήταν ότι το πράγμα φάνηκε από το πρώτο 15λεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, ασχέτως του ότι ο Αστέρας δεν είχε φάση. Είχε όμως την μπάλα στα πόδια του και ο Άρης ήταν συνεχώς σε θέση άμυνας. Άλλο να διαχειρίζεσαι ένα παιχνίδι κι άλλο να παίζεις συνεχώς στα 30-40 μέτρα από την εστία σου. Κι όταν παίζεις με τη φωτιά και παραδίδεις τα σκήπτρα ενός αγώνα, κάποια στιγμή θα το πληρώσεις. Κι έτσι ο Αστέρας κέρδισε ένα παιχνίδι παρότι – σε λεπτά αγώνα – είχε μικρό διάστημα καλής απόδοσης.
ΥΓ: Ο Χουλιάν Κουέστα πρέπει να επιστρέψει κάτω από τα δοκάρια γιατί τόσο ο Σιαμπάνης όσο και ο Μπουσέ σε καμία περίπτωση δεν απέδειξαν ότι είναι καλύτεροι από τον Ισπανό.