Είναι η τρίτη φορά που επιμένουμε, μένοντας στη σταθερή άποψη ότι ο ΠΑΟΚ πορεύεται χωρίς πυξίδα και με ανοιχτές τις πληγές του. Απλά το υπενθυμίζουμε γιατί έχει τη σημασία του, συγχρόνως όμως και την επιβεβαίωση του.
Σε αυτή όμως τη νέα απώλεια είσαι υποχρεωμένος εκτός από τις όποιες διαπιστώσεις έχεις για τις ευθύνες διαχείρισης του παιχνιδιού από τον κόουτς και την αντίστοιχη συμπεριφορά των παικτών που χρησιμοποίησε, να σταθείς σε δύο «περιπτώσεις» οι οποίες αφορούν ένα κομμάτι που έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο διοικείται διαχρονικά αυτή η ομάδα. Θα έλεγα πως σε αυτό το κομμάτι, σε αυτές δηλαδή τις δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, αποτυπώνεται ένα μεγάλο μέρος από τη νοοτροπία, τις ευθύνες της διοίκησης και των εκάστοτε τεχνικών διευθυντών (αλεξιπτωτιστών) για την σταδιακή οπισθοδρόμηση και για τον αγωνιστικό εκφυλισμό των πρώην νταμπλούχων. Κάτι που το είδαμε να προβάλλει σταδιακά αλλά σταθερά τα δύο τελευταία χρόνια.
Το κακό ξεκίνησε από τη στιγμή που δόθηκε το σύνθημα της αποδόμησης του ρόστερ των νταμπλούχων με τις ευλογίες των πρόθυμων εκπροσώπων της ενημέρωσης να αποδέχονται το «πωλούνται τα πάντα», ακόμη και σε εξευτελιστικές τιμές. Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί. Τα μηνύματα ερχόντουσαν με πιεστική επαναληπτικότητα, χωρίς όμως να ιδρώνει το αυτί κανενός. Έτσι, φτάσαμε στο προχθεσινό ίσως και το πιο σκληρό και καταστροφικό.
Εισαγωγικά αναφερθήκαμε σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, οι οποίες και οι δύο έχουν... όνομα: Χάρης Χαρίσης και Αμρ Ουάρντα. Ο πρώτος ήταν ο κορυφαίος της αναμέτρησης. Αυτόν τον παίκτη που θεωρούνταν ο κορυφαίος μέσος κόφτης και ο πλέον ταλαντούχος και αποκτήθηκε με μεγάλο αγώνα από τον ΠΑΟΚ, τον έστειλαν δανεικό και αδιάβαστο για να αδειάσει μια θέση την οποία χρειαζόντουσαν για να βολέψουν προφανώς έναν φίλο μάνατζερ. Ποτέ δεν σκέφτηκαν να ζητήσουν την επιστροφή του, παρά το γεγονός ότι ήταν σε πολύ καλή ηλικία και η καριέρα του ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Όπως είπαμε έπρεπε να βολευτεί κάποιο «παλτό». Προχώρησαν στον «αποκεφαλισμό» του χωρίς να δώσουν λόγο σε κανέναν.
Στη δεύτερη περίπτωση που είναι κάπως διαφορετική αλλά το μήνυμα κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, έχουμε την επιβεβαίωση άλλης μιας επιπόλαιης και ανεύθυνης διαχειρίσης. Αφορά τον χαρισματικό Ουάρντα με τους τέσσερις δανεισμούς και με την απόδειξη ότι ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους να τον βοηθήσουν και να τον στηρίξουν. Την απάντηση την πήραν προχθες. Το πόσο πολύτιμος είναι αυτός ο ποδοσφαιριστής δεν χρειάζεται να το αναδείξουμε εμείς, ο ίδιος το αποδεικνύει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Την ίδια τύχη είχε και ο νεαρός Κίτσιου, παιδί μέσα από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ, αμυντικός που κλήθηκε στην Εθνική Ελλάδας και χωρίς να το καταλάβει κανείς, βρέθηκε στην Τουρκία. Έδιωχναν παίκτες, απαξίωναν χαρισματικά νέα παιδιά και κουβαλούσαν με τη σέσουλα αραμπάδες και παλτά.
Ξεπουλήθηκαν Πέλκας, Λημνιός, Άκπομ. Είχαν μπροστά τους πολύ μέλλον. Αυτούς που έφεραν τους παρκάρισαν στον πάγκο ή τους χρησιμοποίησαν ελάχιστα και αναποτελεσματικά. Ο Πέλκας κάνει «παπάδες» στη Φενέρμπαχτσε. Χθες και πάλι σκόραρε, ενώ στο προηγούμενο είχε και δύο ασίστ. Ο Άκπομ σκοράρει στην Αγγλία και ο Λημνιός έχει εξασφαλισμένη θέση στην Κολωνία.
Βέβαια η συνταγή βολεύει αυτούς που θέλουν να οικονομήσουν, τους νταλαβερτζήδες μανατζαρέους και διαμεσολαβητές. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε όταν με αυτόν τον τρόπο για να οικονομήσουν όλοι πουλήθηκε ο χαρισματικός Γκάρι Ροντρίγκες πριν φορέσει ακόμη την φανέλα του ΠΑΟΚ και αποκόπηκε με τον ίδιο τρόπο ο μοναδικός κόφτης που υπήρχε στο ρόστερ του ΠΑΟΚ, ο επίσης νεαρός και ταλαντούχος Τσίμιροτ.
Το μακελειό το μεγάλο βέβαια έγινε τα δύο τελευταία χρόνια, με την πρόσληψη του αποκαλούμενου μετρ των πωλήσεων όπως χαρακτηρίζεται ο νέος τεχνικός διευθυντής Όλαφ Ρέμπε. Απίστευτα λάθη και μεγάλες γκέλες.
Ας επιστρέψουμε όμως στο παιχνίδι. Αλήθεια τι θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερο από το ότι ήταν μια ποδοσφαιρική «αυτοκτονία». Με λάθος διαχείριση από τον κόουτς αλλά και με άθλια εμφάνιση από συγκεκριμένους βασικούς (και μη) που όχι απλά δεν στάθηκαν επιηκώς υποφερτά, αλλά υπήρξαν και μεγάλοι ένοχοι της νέας τραγωδίας.
Τι να πρωτοκοιτάξουμε και τι να πρωτοκρίνουμε, όταν σε μια ομάδα που παίζει το πλέον κρίσιμο παιχνίδι της, «ανατίθεται» η εκτέλεση ενός πέναλτι σε έναν νεαρό άπειρο (Τζόλης) από τη στιγμή που υπάρχει αποδεδειγμένα ένας σπεσιαλίστας για αυτή τη δουλειά (Βιεϊρίνια).
Τι να πούμε για την εμμονή πάνω σε μετριότατους παίκτες όπως ο Μουργκ. Η εξαφάνιση του Ζίβκοβιτς και η τραγική κατάσταση του Γιαννούλη, όπως και η διστακτικότητα του Μιχαηλίδη προκάλεσαν αρκετά προβλήματα. Οι ασυνάρτητες και μαζικές αλλαγές μπέρδεψαν την κατάσταση και ενταφίασαν τις όποιες ευκαιρίες νηφάλιας και ψύχραιμης διαχείρισης. Η ανυπαρξία μέσων με καλή φυσική κατάσταση και γρήγορες επιστροφές επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά. Θαρρείς και οι περισσότεροι από αυτούς διεκδικούν μια θέση σε ομάδα βετεράνων όπως ο Βραδυποριακός. Συνοπτικά όλα ήταν χύμα κι αυτό επισφραγίστηκε με μοιραίο τρόπο.
Συμπερασματικά οι πάντες - μηδενός εξαιρουμένου – αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Το ερώτημα που προκύπτει επιτακτικά είναι: Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Νοκ άουτ από τον πρώτο στόχο. Απομένει ο δεύτερος. Με ποιες προοπτικές και με ποιες ελπίδες; Θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Εμείς από αυτήν εδώ τη στήλη εδώ και αρκετό καιρό επιμένουμε στην άποψη πως θα έπρεπε να υπάρξει μια γενναία και καταλυτική παρέμβαση Σαββίδη. Δεν γνωρίζουμε τι γνώμη έχει σχηματίσει ο μεγαλομέτοχος για όλα όσα στραβά και ανάποδα συμβαίνουν εδώ και καιρό.
Σαν επίλογο θα μας δώσετε την άδεια να επαναλάβουμε την επίμονη προειδοποίηση μας ότι αυτός ο ΠΑΟΚ πορεύεται χωρίς πυξίδα (θα λέγαμε και δίχως φτερά) και με ανοιχτές τις πληγές του.