Λένε πως οι εξαιρέσεις κάνουν τους κανόνες. Με αυτήν την έννοια οφείλουμε την αποδοχή, όσων κάνουν του κεφαλιού τους. Και βγαίνουν σε πλατείες τα βράδια διασκεδάζοντας ελεύθεροι (ντεμέκ), ο ένας επάνω στον άλλον. Αυτοί βλέπετε, είναι οι εξαιρέσεις. Κι εμείς που …σκλαβωμένοι μένουμε σπίτι – και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας – είμαστε οι κανόνες. Εάν είναι έτσι, καλώς πράττουν. Εάν δεν είναι, τι πράττουμε εμείς; Ιδού η απορία…
Και σα να μη φθάνει αυτή η απορία, έχουμε και μία άλλη. Πως και γιατί υποχρεούται η σιωπηρά πλειοψηφία, να χρεώνεται τουλάχιστον, με το κόστος καθαριότητας των χώρων που η ηχηρά μειοψηφία αφήνει μέσα στην βρώμα και την δυσωδία;
Εάν αυτή η κατάσταση είναι μορφή δημοκρατίας… Τότε ανάθεμα μας! Τι ψάχνουμε όμως, να βρούμε; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Δε λέμε φυσικά, πως διάγουμε εποχές στις οποίες κυριαρχεί η λογική. Προς Θεού, όχι. Άλλαξαν οι ζωές μας. Στριμωχθήκαμε. Καταναλώνουμε και δεν αναπληρώνουμε ψυχραιμία κι υπομονή. Η λογική με την ψυχή συνεχώς μαλώνει. Τούτο επειδή θέλει η καθεμιά δικό της το τιμόνι. Δε θα τρελαθούμε όμως, κιόλας…
Το παλεύουμε. Με φως στο τούνελ την αισιοδοξία σαν παράθυρο ελπίδας. Δε θα χαθούμε. Θα τα καταφέρουμε. Θυμίζουμε τι γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης για την δύναμη του ανθρώπου… Ναι, ναι του ανθρώπου του οποίου η ψυχή είναι άβυσσος. Γράφει: «… Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει»!
Να το παλεύουμε βέβαια, με διάθεση θυσίας αίματος ψυχής – επειδή αυτό προσφέρει ο καθείς μας και μόνον αυτός το ξέρει πως, σε χαλεπούς καιρούς – και να έρχονται κάποιοι… Μια χούφτα που κάνουν του κεφαλιού τους κι αφήνουν σε εμάς το κόστος των πράξεων τους… Γιατί έτσι τους γουστάρει… Δεν είναι παραδεκτό. Απαράδεκτο είναι.
Καταλαβαίνουμε – επειδή πρέπει έτσι να πράττουμε – τα αδιέξοδα τους. Αντιλαμβανόμαστε – επειδή έτσι πρέπει να πράττουμε – τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Σεβόμαστε – επειδή επίσης, πρέπει έτσι να πράττουμε - τις ιδεολογίες ακόμη και τις ιδεοληψίες τους αλλά… Απαιτούμε και τον δικό τους ανάλογο σεβασμό. Δεν τον έχουμε. Αντίθετα έχουμε προκλητική ασέβεια και τζάμπα μαγκιά. Μονά, ζυγά δικά τους; Όχι!!!
Δικαιούνται, να παίζουν με την υγεία τους. Με την υγεία των άλλων δεν δικαιούνται...
Και να μη λησμονούν αυτοί οι λίγοι πως για να μπορούν, να κάνουν τού κεφαλιού τους… Πολλοί έδωσαν και δίνουν και θα δίνουν μάχες με προσφορά αίματος ψυχής!
ΥΓ 1 : Όλα, μα όλα είναι στον αέρα! Δικαστικές εκκρεμότητες. Σοβαρές εκκρεμότητες οι οποίες μπορεί από τη μία ημέρα στην άλλη, να φέρουν τα πάνω, κάτω. Οικονομικές διαφορές. Σοβαρές οικονομικές διαφορές οι οποίες μπορούν να καταστούν ανυπέρβλητα εμπόδια. Και φυσικά, πλήθος αμφιβολιών κι ανησυχιών για την επόμενη ημέρα στο «μέτωπο» του Κορωνοϊού. Εν τούτοις στη Σουπερλίγκα πασχίζουν για την επανεκκίνηση του Πρωταθλήματος. Άβυσσος (δυστυχώς…)η ψυχή του ανθρώπου!
ΥΓ 2 : Καλοί και δυνατοί φίλοι ασθενούς – βαθιά ΠΑΟΚτσή - βρέθηκαν έξω από το «Θεαγένειο». Εκεί έκαναν κερκίδα α λά Τούμπα με συνθήματα και πυρσούς για να του δώσουν κουράγιο στον μαχόμενο φίλο τους. Άβυσσος (ευτυχώς) η ψυχή του ανθρώπου!
Το διαβάσαμε - κι ανατριχιάσαμε, πιστέψτε μας - στην ιστοσελίδα metrosport.gr …