Άλλη μια σεζόν άτιτλος ο Αρης, άλλη μια σεζόν που θα τελειώσει κρατώντας τον στην μετριότητα, χωρίς να έχει τίποτε το ιδιαίτερο να παρουσιάσει, τίποτε ικανό για να εμπνεύσει τον κόσμο του.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Αρης ήταν απόψε άτυχος. Ότι συνωμότησε το σύμπαν εναντίον του. Ότι, όταν έχεις σκορ πρόκρισης μέχρι και δύο λεπτά πριν την λήξη του αγώνα και εκεί δέχεσαι γκολ που στέλνει το ματς στην παράταση, δεν φταις εσύ, φταίει η συγκυρία.
Είναι, όμως, έτσι? Σίγουρα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Αρης έφτασε να προηγείται με 2-0 όχι επειδή ήταν καλύτερος της ΑΕΚ αλλά γιατί ήταν πιο τυχερός από την αντίπαλό του. Η οποία, όπως και στο ματς για το πρωτάθλημα πριν από λίγες μέρες, δημιούργησε πολλές ευκαιρίες, κι αν ήταν πιο αποτελεσματική στην τελική προσπάθεια θα είχε πετύχει νωρίτερα αυτό που χρειάστηκε να φτάσει μια ανάσα από τον αποκλεισμό για να το πετύχει.
Επίσης, μια ομάδα με τόσο ισχυρό κίνητρο όσο αυτό που είχε ο Αρης για την πρόκριση στον τελικό, που την έχει αγκαλιάσει και δεν... εξαφανίζει τη μπάλα αλλά αφήνει ένα τεράστιο κενό στην άμυνα της που επιτρέπει στον Λιβάγια να σκοράρει, είναι άξια της μοίρας της.
Αν και έφτασε τόσο κοντά στην πρόκριση στον τελικό ο Αρης, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε και στον δεύτερο ημιτελικό με την ΑΕΚ ότι ήταν μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων.
Μια ομάδα που δεν διέθετε τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να κάνουν την διαφορά, ειδικά όταν το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο, όπως μια πρόκριση σε τελικό κυπέλλου.
Τέτοιου είδους διακυβεύματα απαιτούν ομάδες με καλύτερο ρόστερ, με παίκτες που διαθέτουν και την εμπειρία και την ισχυρή προσωπικότητα, με διοίκηση που βάζει ψηλότερα πάντα τον πήχη - και μπορεί να το υποστηρίξει - όχι χαμηλότερα...
ΥΓ. : Αναμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα... πολλά που προανήγγειλε πριν μερικές μέρες ο Χαριστέας ότι έχει να πει, διότι τώρα, φαντάζομαι, ότι είναι η ώρα...