Αν στην καλύτερη -από κάθε άποψη- (κανονική) σεζόν της σύγχρονης ιστορίας σου, ως ομάδα, έχεις έναν Σουηδό, τον Ντάνιελ Σούντγκρεν, που πουλάει... τρέλα, λέγοντας ότι “ακόμη δεν πετύχαμε κάτι”, τότε μάλλον κάτι καλό είναι στα σκαριά.
Σκόπιμα, κατά τη διάρκεια της χρονιάς και μετά από θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, υπενθύμιζα -μέσω γραπτών προσωπικών απόψεων- ότι καλό είναι να μην ξεχνάμε πού βρισκόταν ο Αρης το περασμένο καλοκαίρι. Τότε, που έφευγαν παίκτες, τότε που οι απαγορεύσεις των μεταγραφών έδιναν την εντύπωση ότι περιορίζονται οι ανάσες.
Και να, που φτάσαμε στην 26η αγωνιστική, βλέποντας τον Αρη να διαγράφει πορεία πρωταθλητισμού, αφήνοντας πίσω του ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και κυρίως προσδοκίες.
Από τη μία πλευρά, θα συμφωνήσω με τον Σούντγκρεν ότι, ναι, δεν πέτυχε και κάτι από την άποψη ότι το Πρωτάθλημα δεν τελείωσε, άρα ο στόχος είναι στη διαδικασία της υλοποίησης.
Από την άλλη, όμως, ξέρω και ξέρετε ότι ο Αρης, ανεξαρτήτως της τελικής του κατάταξης στα play off, έχει καταφέρει να εκπλήξει την ίδια του την υπόσταση.
Είναι ασύλληπτα μεγάλη υπόθεση να γίνεσαι μάρτυρας της προσπάθειας να νικήσεις τον εαυτό σου και να αλλάξεις τη -μέχρι σήμερα- μοίρα σου, όσο βαρύ κι αν ακούγεται.
Ο Αρης επιχειρεί κάτι πολύ μεγαλύτερο από την κατάληψη της 2ης θέσης, η οποία -εκ των πραγμάτων- συνιστά επιτυχία. Επιχειρεί, παράλληλα, τη σταδιακή καταξίωση, τη σταδιακή καθιέρωση και τη ρήξη με το ίδιο του το παρελθόν.
Η αλλαγή στο DNA δεν γίνεται χωρίς πόνο. Είναι σαν το σύνδρομο στέρησης, από τη στιγμή που το μυαλό προσπαθεί να νικήσει τις ανάγκες -ή καλύτερα τον εθισμό- του σώματος.
Οι προηγούμενες (διοικητικές) καταστάσεις -με ελάχιστες εξαιρέσεις- είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα της μετριότητας, ώστε, αν ποτέ ο Αρης ξέφευγε, να λέγαμε ότι αποτελούσε, απλώς, πυροτέχνημα.
Η φετινή χρονιά, αν και είναι σε εξέλιξη, θεωρείται φυσική συνέχεια των προηγούμενων δύο.
Η έλευση ικανών ποδοσφαιριστών με κίνητρο, βιογραφικό και ομαδικό πνεύμα, έφερε το καλό ποδόσφαιρο. Το καλό ποδόσφαιρο έφερε αποτελέσματα, έφερε περισσότερο κόσμο κοντά στην ομάδα και η ομάδα το ανταπέδιδε.
Μπορεί να μην ήρθε ο τίτλος (ακόμη), αλλά, ας μη τον συγχέουμε με την αγωνιστική πρόοδο, που παρουσιάζει ο Αρης ως club.
Αρκετά ξεκουράστηκε ο Θεός του Πολέμου , δεκαετίες τώρα, όντας στη σκιά μεγάλων μαχών.
Πλέον, κοντράρει τη λογική του, αλλάζει το DNA του και γίνεται ξανά... Αρης.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook