Αντελίνο Βιεϊρίνια σημαίνει πάθος, δύναμη, ένταση. Το να δίνεις τα πάντα για αυτό που αγαπάς και να μην περιμένεις αντάλλαγμα. Να δακρύζεις, να πέφτεις, να βρίζεις, να ρωτάς γιατί και ταυτόχρονα να βρίσκεις τη δύναμη να ανέβεις ένα ένα τα σκαλοπάτια και να πατήσεις στην κορυφή.
Έφτασε στην κορυφή αλλά κατέβασε το βλέμμα και υποκλίθηκε στους ανθρώπους που τον αγκάλιασαν, τον στήριξαν και του έδωσαν την ευκαιρία να κάνει αληθινό το όνειρο του. Φεύγοντας είπε «ευχαριστώ» και ζήτησε να κατέχει το δικαίωμα να αποκαλεί σπίτι του την Τούμπα. Το κέρδισε με το σπαθί του και είδε τους «ασπρόμαυρους» φιλάθλους να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης γεμάτοι δάκρυα χαράς.
Ο Πορτογάλος δεν είναι απλά ένας παίκτης, ένας ακόμη αρχηγός. Γνωρίζει καλά ότι η ομορφιά του ποδοσφαίρου δεν κρύβεται στη νίκη αλλά στην προσπάθεια να φτάσεις σε εκείνη γιατί σημασία δεν έχει το πόσες φορές θα πέσεις αλλά πόσες θα σηκωθείς και θα κάνεις τα λάθη του παρελθόντος κινητήριο δύναμη σου.
Ξέρει καλά ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χρήμα, είναι προπόνηση, ρουτίνα και κρύβει όνειρα και εφιάλτες. Τα έχει ζήσει όλα. Έχει πάρει μαθήματα ζωής και τα δίδαξε και στους μικρότερους.
Κέρδισε άπαντες από την πρώτη στιγμή
Ήρθε μικρό παιδί στον ΠΑΟΚ, ως δοκιμαζόμενος νεαρός από τον Φερνάντο Σάντος, και έδειξε από την πρώτη στιγμή την ποιότητα και το ταλέντο του. Ένα ισχυρό πολυεργαλείο της επιθετικής γραμμής, με ντρίμπλα και δυνατότητα κάλυψης τόσο του κέντρου όσο και των άκρων. Ένας εξαιρετικός εκτελεστής.
Μπορεί η πρώτη χρονιά να ήταν δύσκολη, αφού έπεσε θύμα της ατυχίας του και του ...Βιτόλο και χρειάστηκε να μείνει εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δούλεψε σκληρά, ξεχώρισε και ανταμείφθηκε. Δικαίωσε και τον Πορτογάλο τεχνικό, που χαρακτηρίστηκε μέχρι και «εμμονικός» για την επιμονή του να του δίνει ευκαιρίες.
Κάθε χρόνο γινόταν καλύτερος και με τις εμφανίσεις του στις ευρωπαϊκές βραδιές της ομάδας μπήκε στη λίστα πολλών μεγάλων συλλόγων. Η κακή οικονομική κατάσταση του Δικεφάλου τον οδήγησε το 2012 στην πόρτα της εξόδου και το όνειρο της Bundesliga πήρε σάρκα και οστά. Φυσικά, και εκεί διέπρεψε.
«Τι ναφτορε»
Πέντε χρόνια αργότερα και με την συμβολή του Ιβάν Σαββίδη η Τούμπα τον υποδέχθηκε και πάλι. Σαφώς πιο ώριμος και με πιο ξεκάθαρη άποψη για το ποδόσφαιρο, τα «θέλω» και τα «πρέπει» της επιτυχίας. Ο στόχος ήταν, εξαρχής, γνωστός. Η κατάκτηση της κορυφής με την «ασπρόμαυρη» φανέλα. Την πρώτη χρονιά έφτασε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε.
Φορώντας το περιβραχιόνιο και με πιο ώριμες επιλογές στον αγωνιστικό χώρο ηγήθηκε στην προσπάθεια ανόδου στην κορυφή. Δεν επηρεάστηκε καθόλου από την αλλαγή θέσης, έκανε την αμυντική γραμμή πιο δυνατή σε συνεργασία με τους Κρέσπο, Βαρέλα και Μάτος και έδωσε μια επιπλέον ώθηση στο δημιουργικό κομμάτι.
Στη μνήμη των φιλάθλων θα μείνει τόσο η αντίδραση του στο ματς με τον Ολυμπιακό, όπου το παιχνίδι δεν άρχισε ποτέ λόγω του τραυματισμού του Όσκαρ Γκαρθία από ένα ρολό ταμειακής μηχανής, όσο και με το φρένο που έβαλε στον Ιβάν Σαββίδη, όταν είχε εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο για να διαμαρτυρηθεί για την αδικία προς την ομάδα του. Εξέφρασε την αδικία που ένιωσε κάθε φίλος της και ταυτόχρονα την γλίτωσαν από περαιτέρω μπελάδες. Η κατάκτηση του Κυπέλλου στο τέλος της χρονιάς κάλυψε για λίγο την πληγή.
«Μάτωσε» για το νταμπλ
Είχε την προσωπικότητα και την ποιότητα που χρειάζεται ένας αρχηγός. Το μάτι του γυάλιζε, δήλωσε παρών σε κάθε δυσκολία και μετά τη φυγή του Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς πήρε την ομάδα στις πλάτες του και με …οβίδες την οδήγησε στο θρόνο του πρωταθλητή.
Τα τέρματα με Αστέρα, Πανιώνιο, Άρη, Παναιτωλικό έφερναν το Δικέφαλο πιο κοντά στο όνειρο ενώ το εντυπωσιακό γκολ στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό σφράγισε τον πρωταθλητή. Ο τραυματισμός του λίγο πριν πέσει η αυλαία έκανε πολλούς να αναφωνήσουν «γιατί» και περισσότερους ότι τον είχαν ματιάξει.
Ήταν εκεί τη μεγάλη βραδιά. Έβαλε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και λίγο πριν το φινάλε της αναμέτρησης με το Λεβαδειακό πέρασε ως αλλαγή βλέποντας μια ολόκληρη Τούμπα να είναι υποκλίνεται στον ήρωα της.
Περίεργο τέλος
Το τέλος δεν ήταν αυτό που ήθελε. Ο τραυματισμός τον πόνεσε αλλά επέστρεψε δυνατός. Η παρουσία του τόσο στο χόρτο όσο και στα αποδυτήρια ήταν υπερπολύτιμη. Κατέγραψε 1.432 λεπτά, βρήκε δίχτυα έξι φορές και μοίρασε τρεις ασίστ. Μια ηγετική φυσιογνωμία που φρόντισε να καθοδηγεί και να εμψυχώνει όταν υπήρχε ανάγκη. Η παραμονή του εξελίχθηκε σε σήριαλ, η έκβαση του οποίου θα φανεί στην πράξη εάν ήταν ορθή ή όχι.
Ο Αντρέ αξίζει απέραντη αγάπη και σεβασμό για τον αδαμάντινο χαρακτήρα εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών και για το επίτευγμα να γεμίσει με αισθήματα χαράς και υπερηφάνειας την «ασπρόμαυρη» οικογένεια. Ήρθε, είδε, κατέκτησε και αποχαιρετά την Τούμπα με ψηλά το κεφάλι.
Καλή συνέχεια, Αντρέ…