Τα όσα «διακινούνται» με επίκεντρο την ΕΠΟ και τα αντίστοιχα που «διαθρυλούνται» κι έχουν σχέση με τα φέσια του θρύλου, προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Τις τελευταίες ημέρες και με την ευκαιρία της διακοπής του πρωταθλήματος, η αθλητική επικαιρότητα απομακρύνθηκε σχετικά από την προετοιμασία των ομάδων ενόψει της επιστροφής τους στα γήπεδα. Επικεντρώθηκε σε δύο κυρίως εξωαγωνιστικά θέματα. Τα οποία αφορούσαν το μεν ένα τα όσα ανίερα και ευτράπελα συνέβησαν σε μια ενδοοικογενειακή σύρραξη της ΕΠΟ και το άλλο τα φέσια του Ολυμπιακού από την χρήση της έδρας του «Γ. Καραϊσκάκης».
Σε ότι έχει σχέση με την Ομοσπονδία θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι διαχρονικές εμπειρίες της κοινής γνώμης είναι τόσο στέρεες και επιβεβαιωτικές, ώστε να μην προκαλέσουν έκπληξη τα όσα πρόσφατα ιλαροτραγικά συνέβησαν στην τελευταία συνεδρίαση της Εθνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Στην οποία είχαμε μια ενδοοικογενειακή σύρραξη (προ πολλού αναμενόμενη) στην οποία το ενδιαφέρον περιορίστηκε σε κάποιους παραταξιακούς συσχετισμούς που προέκυψαν, ανάμεσα σε περίεργες και απρόβλεπτες αντιπαλότητες με τάσεις δημιουργίας συμμαχιών, οι οποίες από μόνες τους χαρακτηρίζονται ανίερες.
Για την ιστορία είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε ότι η ΕΠΟ ήταν επί δεκαετίες το προπύργιο και το απόρθητο κάστρο του Ολυμπιακού. Κι αυτό, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε ο Ιβάν να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και να ξεθεμελιώσει την αμαρτωλή και βρώμικη παράγκα. Ο ηγέτης του ΠΑΟΚ ανέλαβε την ευθύνη, το κόστος, τον χρόνο και τον κόπο, να απαλλάξει την Ομοσπονδία από την ερυθρόλευκη Χούντα και να ανοίξει χώρο στους επερχόμενους για μια νέα εποχή.
Δυστυχώς όμως οι επιλογές που έγιναν – άστοχες και ιδιοτελείς εισηγήσεις – αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές και αυτοκαταστροφικές. Με συνέπεια η διάδοχη κατάσταση αντί για την εξυγίανση να εξελιχθεί και να εκφυλιστεί σε μία παραταξιακή ομάδα, ελεγχόμενη πλήρως από μια συγκεκριμένη αθηναϊκή ομάδα (την ΑΕΚ). Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός που έμεινε απ΄έξω αρκετό καιρό, με τον Αυγενάκη σύμμαχο επιχείρησε αρκετές φορές να πλαγιοκοπήσει τη σημερινή διοίκηση, χωρίς να τα καταφέρει.
Το μπλοκ που είχε διαμορφωθεί ήταν ισχυρό. Πρόσφατα όμως και με επικεφαλής τον Κούγια βρήκε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί μια δικαστική απόφαση, ώστε να επιχειρήσει να προκαλέσει ρήγμα με προβλήματα διαφοροποίησης συσχετισμών, συγχρόνως όμως και με τη δόλια δημιουργία ανίερων συμμαχιών. Σε αυτήν την προσπάθεια του προσχώρησαν κάποιοι που δεν θα έπρεπε ούτε να το διανοηθούν. Το να μπουν στην σειρά πίσω από τον Κούγια και στο να συμφωνήσουν με τον Ολυμπιακό, κρίνεται επιεικώς αφελές. Κακουργήματα όπως η ανέντιμη πολυιδιοκτησία, το ανελέητο κυνηγητό μέχρις εξόντωσης της ομάδας σου, ηθικά θα πρέπει να σε αποτρέπουν από το να συμπράξεις με όλους εκείνους που υπήρξαν οι εμπνευστές και οι πρωταίτιοι της επιχείρησης αφανισμού της ομάδας σου.
Εν πάση περιπτώσει αυτού του είδους τις συμμαχίες δεν χρειάζεται να τις χαρακτηρίσουμε εμείς. Από μόνες τους χαρακτηρίζοναι ανίερες και απαράδεκτες. Στο δεύτερο θέμα του σχολίου μας θα είμαστε πιο σύντομοι και πιο λακωνικοί. Κι αυτό αφορά την αποκάλυψη ενός ακόμη χρέους του Ολυμπιακού. Έχει σχέση με την απαίτηση του προέδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κυρίου Καπράλου, να καταβληθούν καθυστερημένα οφειλόμενα τα οποία προκύπτουν από υποχρεώσεις των «φιλοξενούμενων» στην έδρα του «Γ. Καραϊσκάκης», ερυθρολεύκων. Ως γνωστόν το γήπεδο ανήκει στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή κι έχει παραχωρηθεί στο δαφνοστεφανομένο για συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν στα ήδη διαθρυλούμενα, υπαρκτά και αιωρούμενα που αφορούν φέσια της ομάδας του λιμανιού, προστίθεται ακόμη ένα. Ας μην ξεχνάμε πως για μεγάλο διάστημα ένας φιλότιμος Εφέτης πάγωνε κάποιες άλλες δόσεις, ενός χρέους που αφορούσε την μεγαλύτερη ληστεία που έχει γίνει ποτέ, από τον θεωρούμενο ως μεγαλύτερο απατεώνα της ποινικής ιστορίας της Ελλάδας, πρόεδρο τους Γιώργο Κοσκωτά.
Επί τη ευκαιρία να προσθέσουμε ότι ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί τι ρόλο έχουν παίξει οι ανενεργές μετοχές του υπόδικου Λαυρεντιάδη – ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ – ένα γεγονός που προκάλεσε η μετωπική σύγκρουση Κόκκαλη – Μαρινάκη. Μία κόντρα η οποία οδήγησε και σε έναν ερυθρόλευκο εμφύλιο και σε μια εχθρότητα που διατηρείται ακόμη ανάμεσα στους δύο προέδρους.
Η αθλητική επικαιρότητα λοιπόν στον χρόνο της επιστροφής, μας έδωσε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στο μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου μας, ο οποίος είναι γεμάτος από σκάνδαλα, ανίερες συμμαχίες, εύνοιες, ανησυχίες και πολλά ερωτηματικά.
ΥΓ: Επιστροφή στο μέτωπο για τον Ραζβάν Λουτσέσκου και για τους παίκτες του. Καλούνται να διεκδικήσουν την πρωτιά με σοβαρότητα κι έχοντας πάντοτε υπόψιν ότι στο ποδόσφαιρο οι υποτιμήσεις ή οι λάθος εκτιμήσεις πολλές φορές οδηγούν και σε δυσάρεστες εκπλήξεις.