Αν ξέραμε πως αισθάνεται ένας πυροσβέστης Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να ρωτήσω έναν πυροσβέστη πως ένιωσε όλες αυτές τις ημέρες που πάλευε με το θεριό που λέγεται φωτιά.
Στη Ρόδο, στα Δερβενοχώρια, στην Κέρκυρα, στον Βόλο, στη Λαμία, στη Ν. Αγχίαλο, παντού, όπου εκδηλώθηκαν πυρκαγιές και ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή για να αισθανόμαστε όλοι εμείς καλύτερα. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους τους και δυστυχώς κάποιες φορές και τη ζωή τους για να δαμάσουν ή να μετριάσουν το θεριό.
Να μάθουμε πως νιώθει με τη μάνικα στο χέρι και αντιμέτωπος με τις φλόγες… Να είναι απέναντί του οι φλόγες, να είναι γύρω γύρω οι φλόγες, να πηγαίνουν ψηλά, να έχει άνεμο και αυτός εκεί. Μαζί με τους συναδέλφους του. Να τον ρωτήσω πως νιώθει όταν πετυχαίνουν τον στόχο τους, αλλά και όταν είναι ανθρωπίνως αδύνατο να περιορίσουν τη φωτιά. Και αυτός εκεί για μέρες και ώρες διψασμένος, πεινασμένος, κουρασμένος, καταπονημένος, καταβεβλημένος, αλλά εκεί.
Να παλεύει και να κάνει τα αδύνατα δυνατά να σώσει ότι μπορούσε να σωθεί... Πως νιώθει αυτός και οι συνάδελφοί του αυτές τις ώρες μέσα σε έναν κυκεώνα οδηγιών, συντονισμού, φωτιάς, κραυγών, φωνών, με ανθρώπους που ζητάνε συνεχώς βοήθεια. Βοήθεια για τη ζωή τους, για τα σπίτια τους, για τα ζώα τους, για το μέλλον τους.
Πως νιώθει τόσες ώρες μέσα σε τέτοιες θερμοκρασίες να δίνει τη μάχη του με τη μάνικα και όλα τα άλλα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να μπορέσει να αντιμετωπίζει το θεριό της φωτιάς. Όταν γνωρίζει πως θα έχει μποφώρ και αγωνιά αυτός και οι συνάδελφοί του για το τι μπορεί να συμβεί. Να μάθουμε πως αισθάνεται όταν μετά από τόσες ώρες πρέπει να πάρει κάποια στιγμή τηλέφωνο και να μιλήσει στους δικούς του ανθρώπους που αγωνιούν για αυτόν. Άλλο να είναι ο δικός σου άνθρωπος μέσα στις φλόγες. Να μιλήσει στη ή στον σύζυγο, στα παιδιά του, στους γονείς του, στους φίλους του, να τους ακούσει και να τον ακούσουν. Όταν η αγωνία του και ο κίνδυνος περνάνε μέσα μέσα από το τηλέφωνο.
Γίνονται σε αγαπώ, να προσέχεις μπαμπά, να προσέχεις μαμά, να προσέχεις φίλε, να προσέχεις παιδί μου. Η ανάπαυλα του «πολεμιστή» δεν είναι αυτή; Και μετά ξανά με αντίπαλο τις φλόγες. Πως αισθάνεται με αυτά που ακούει και διαβάζει (εννοείται μετά, όχι κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών, που να βρει χρόνο για αυτά μέσα στις πυρκαγιές). Αν τον θυμώνουν, αν τον εξοργίζουν, αν τον κάνουν να απορεί. Ποια είναι η γνώμη του για αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με τις πυρκαγιές και το καταστροφικό τους πέρασμα σχεδόν σε όλη την επικράτειά της.
Αυτός γνωρίζει, είναι εκεί, είναι η δουλειά του, είναι η αποστολή της ζωής του. Πως νιώθει που υπάρχουν πάγια αιτήματα για βελτίωση της πρόληψης και της καταπολέμησης, αλλά λες και έχουμε βαλτώσει σαν χώρα και δεν κάνουμε τις ενέργειες που χρειάζονται. Τι αντιμετωπίζει όταν συλλαμβάνουν έναν εμπρηστή, αλλά και πως συμπεριφέρεται ο Έλληνας που συνεχίζει να καίει χόρτα όταν δεν πρέπει, που πετάει το τσιγάρο του ΕΝΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, που δεν λέει σε τελική ανάλυση ο Έλληνας να κάνει απλά ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Δείχνει σεβασμό στον πυροσβέστη;
Και μια μέρα όλα αυτά που νιώθει να τα βλέπουμε και να τα ακούμε παντού. Ξανά και ξανά και ξανά, θα ήταν χρήσιμο για όλους μας. Να βλέπουμε και να ακούμε τι σημαίνει είμαι στο όχημα, είμαι μέσα στο δάσος, είμαι σε περιοχή που έχει τυλιχθεί από τις φλόγες, τι σημαίνει να λέω σε έναν άνθρωπο φύγε από εδώ κινδυνεύεις, θα καείς. Τι σημαίνει να έχει παντού φωτιές… Να καταλάβουμε επιτέλους τι σημαίνει μάχη με τις φλόγες πραγματικά και τι σημαίνει αμπελοφιλοσοφώ με ανούσιες αναλύσεις και με ανάθεμα χωρίς γνώση του αντικειμένου. Δεν μπορεί να είναι όλοι ειδικοί για όλα, απλά δεν γίνεται.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.