Αν δεν κάνω λάθος, το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με δύο μπάλες ταυτόχρονα μέσα στο γήπεδο. Επίσης, στο ποδόσφαιρο, ένας σοβαρός διαιτητής ποτέ δεν καταλογίζει πέναλτι σε μια απλή επαφή. Κι ένας αξιόπιστος VARίστας, είτε συμμορφώνει τον διαιτητή, είτε τον στέλνει στην οθόνη για να ξεστραβωθεί.
Οι Δανοί ήταν στον τελικό οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των Ιταλών, μετά βέβαια από τους ίδιους τους Ιταλούς. Μαζί τους, όμως, ήταν και οι λάτρεις της απονομής δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο από τη διαιτησία. Δηλαδή οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους ουδέτερους. Γιατί η τύχη άλλοτε αποδίδει δικαιοσύνη και άλλοτε όχι, αλλά η διαιτησία οφείλει να το κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος της. Και στον ημιτελικό Αγγλίας-Δανίας διέπραξε το πιο κραυγαλέο και συνάμα πιο σημαντικό λάθος στη διοργάνωση. Πώς, λοιπόν, να μην υποστηρίξεις στον τελικό τον αντίπαλο αυτού που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς στους ημιτελικούς;
Οι Αγγλοι μπήκαν στο Γουέμπλεϊ φορτωμένοι με πολλές κατάρες. Την κατάρα των λούζερς που, παραδοσιακά, τους καταδιώκει, αποκλειστικά με δική τους ευθύνη. Την κατάρα της απώλειας μεγάλων αγώνων στα πέναλτι. Την κατάρα των θυμάτων τους, των Δανών. Και την κατάρα όλων εκείνων, που σε όλο τον πλανήτη γη, ήθελαν να μάθουν ποιος θα ήταν ο άξιος αντίπαλος της Ιταλίας αν δεν μεσολαβούσε η εγκληματική παραχώρηση του πέναλτι υπέρ του Στέρλινγκ. Ηταν κι εκείνη η εύνοια της τύχης στην εκτέλεση του Κέιν, που αδίκησε κατάφωρα τον Σμάιχελ και έκανε την κατάρα ακόμη μεγαλύτερη.
Κι όμως. Με την πρώτη επίσκεψή τους στα καρέ των Ιταλών, ο Σο πέτυχε ένα γκολ, που παρόμοιό του θα ξαναπετύχει στον ύπνο του, για να αρχίσουν να πιστεύουν όλοι ότι επιτέλους οι Αγγλοι θα καταφέρουν αυτό που κατάφεραν ακόμη και οι... Ελληνες, έστω και όχι στην Πορτογαλία, ούτε πουθενά αλλού, αλλά μέσα στην έδρα τους, όπου έδωσαν όλους τους αγώνες τους, πλην ενός, με την Ουκρανία.
Η συνέχεια, ωστόσο, έδειξε ότι το να ζεις με την ψευδαίσθηση ότι... εσύ είσαι το ποδόσφαιρο απέχει πολύ από το να είσαι αληθινά μεγάλος. Οι σαστισμένοι στο πρώτο ημίχρονο Ιταλοί, συνήλθαν στο δεύτερο, έγιναν κυρίαρχοι του παιχνιδιού, σάρωσαν στην κατοχή της μπάλας και τις ευκαιρίες και δεν έφτασαν στη νίκη εξ' αιτίας του Πίκφορντ και της δικής τους απροσεξίας. Ακόμη και στην παράταση ήταν εκείνοι που επιδίωξαν να μη φτάσουν στα πέναλτι. Αυτό θα έπρεπε να είναι μέλημα των Αγγλων, αλλά πώς να είναι όταν έμπειροι και νεώτεροι είχαν άπαντες διαλυθεί από το άγχος;
Υστερα, στα πέναλτι, έγινε το ανήκουστο. Ηταν τότε που αποδείχτηκε ότι ο προπονητής, ο Σάουθγκειτ, είναι ακόμη πιο “λίγος” από τους παίκτες του. Η βλακώδης επιλογή του να περάσει στο τέλος της παράτασης τον Ράσφορντ και τον Σάντσο για να εκτελέσουν πέναλτι... στραβομουτσιασμένοι και “παγωμένοι”, αλλά και να ορίσει για το τελευταίο τον Σακά, θα τον στοιχειώνει σε όλη τη ζωή του. Και να σκεφτεί κανείς ότι την ώρα που σούταραν οι πανικόβλητοι 20χρονοι Σάντσο και Σακά, ο... “πολύς” Στέρλινγκ και ο 26χρονος Γκρίλις κάθονταν και τους έβλεπαν.
Πανάξια και δίκαια θριαμβεύτρια του Εuro η Ιταλία. Ηταν η πιο ομάδα, ήταν η καλύτερη ομάδα, ήταν η πιο μάγκικη ομάδα, ήταν η ομάδα με την πιο ισχυρή προσωπικότητα, ήταν και η ομάδα που έπαιξε στον τελικό με τη θετική αύρα που της έστειλαν όλοι εκτός των Αγγλων. Ναι, αυτή τη φορά το ποδόσφαιρο απέδωσε δικαιοσύνη...