Γράφαμε τις προάλλες:
«…Συναισθανόμενοι μεν, όσους απογειώθηκαν μετά τη νίκη (και την εικόνα βεβαίως, βεβαίως) του ΠΑΟΚ κόντρα στον ΠΑΣ αρνούμεθα, να τους ακολουθήσουμε στην… πτήση τους, δε. Θεωρούμε κι εμείς όμως, πως στο Περιστέρι, ίσως είδαμε σκηνές από το έργο του Πάμπλο Γκαρσία… Προσεχώς! Αυτό από τη μία. Από την άλλη; Δεν εξάγουμε κιόλας δεδομένα συμπεράσματα για το τι μέλλει γενέσθαι…».
Το αυτό ισχύει και μετά την ευρειών διαστάσεων νίκη του ελλιπούς ΠΑΟΚ κόντρα στην ακόμη πιο ελλιπή Λαμία. Κρατάμε τις εξαιρετικές εντυπώσεις αλλά… Το ζητούμενο και φυσικά προσδοκώμενο είναι η σταθερότητα στην ουσία. Κι αυτή θα αναδειχθεί στους τρεις υπολειπόμενους – υψηλού βαθμού δυσκολίας - αγώνες για την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος.
Αρχής γενομένης το Σάββατο στην Τρίπολη, κόντρα στον αήττητο για έξι σερί αγώνες στο Πρωτάθλημα – κι έτσι η αλλιώς «κακό δαίμονα» του ΠΑΟΚ – Αστέρα. Και βέβαια, μετρούν οι τρεις βαθμοί σε κάθε έναν από αυτούς τους κρισιμότατους αγώνες ενόψει πλέι οφ. Αλλά μετρούν και τα πρώτα συμπεράσματα από την πορεία των προσπαθειών για την ανοικοδόμηση του ΠΑΟΚ.
Αν και δεν είναι στην διάθεση του όλα τα νέα «υλικά». Ο Καγκάβα αλλά και ο Μπάμπα επί παραδείγματι (παρά το καλό ντεμπούτο του και μάλιστα, με γκολ) απέχουν από τα standards τους. Δεν το αναφέρουμε ως ελαφρυντικό για την πορεία των προσπαθειών. Το αναφέρουμε επειδή είναι αμφότεροι στην εξίσωση προσέγγισης του ΠΑΟΚ στα δικά του standards…
Ο Αστέρας δεν είναι αδιάφορος. Αντίθετα. «Καίγεται» για να τρυπώσει στην πρώτη πεντάδα του Πρωταθλήματος. Πέρα της καλής του αγωνιστικής κατάστασης. Έτσι ανεβαίνει ακόμη περισσότερο ο δείκτης δυσκολίας του αγώνα για τον ΠΑΟΚ.
Η εξέλιξη του όμως, καθώς και το αποτέλεσμα δεν εξαρτώνται τόσο από την απόδοση ισχύος των γηπεδούχων στην Τρίπολη , όσο εξαρτώνται από την απόδοση ισχύος των φιλοξενούμενων. Και μέτρο … πρόβλεψης της απόδοσης ισχύος των φιλοξενούμενων δεν είναι αυτή κόντρα στη Λάμια σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα βεβαίως, βεβαίως. Ίσως είναι εκείνη κόντρα στον ΠΑΣ, στο Περιστέρι αλλά…
Ο ΠΑΟΚ εφέτος είναι αφ’ ενός ιδιαίτερα εύθραυστος. Είναι κι ιδιαίτερα ρευστός. Τούτο δε, οφείλεται στο διαθέσιμο ρόστερ το οποίο διαμορφώθηκε από πλήθος ανορθογραφιών πέρυσι κι εφέτος από τον Αμπέλ Φερέιρα. Κι όσους συμμετείχαν στην διαμόρφωση του. Για να τα λέμε τα πάντα, όλα…
Στην Τρίπολη μάλιστα, πηγαίνει ο ΠΑΟΚ ελλιπής. Με τις ελλείψεις στην «αχίλλειο πτέρνα» του, την άμυνα. Η απουσία του Ίνγκι Ίνγκασον και του Άνχελ Κρέσπο είναι σημαντική. Η κάλυψη του κενού από Φερνάντο Βαρέλα και Γιάννη Μιχαηλίδη είναι, όπως και να το κάνουμε ρίσκο. Παραδεχόμαστε πως ο μεν, εκ Κάπο Βέρντε έμπειρος αμυντικός αποτέλεσε ανυπέρβλητο ογκόλιθο. Ο δε, σαρξ εκ σαρκός του «δικέφαλου» νεαρός είναι αποδεδειγμένα τεράστιο ταλέντο. Δεν έχουν γράψει πάντως, ως δίδυμο πολλά χιλιόμετρα. Δεν βλέπει ο ένας τον άλλον με κλειστά μάτια. Ήταν αλάνθαστοι κόντρα στη Λαμία η οποία δεν παύει να είναι Λαμία. Κι ο Αστέρας δεν παύει ανάλογα να είναι Αστέρας.
Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Δεν κομίζουμε γλαύκας ες Αθήναις. Δεν παριστάνουμε τους αναλυτές. Επισημαίνουμε απλά, την πρόσθετη ανάγκη χαφ και φορ του «δικέφαλου» να στηρίξουν την άμυνα τους περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κι απόλυτη στήριξη της είναι η αποφυγή προσωπικών λαθών. Τα πουλήματα της μπάλας, λαϊκιστί!
Τι πράττουμε επειδή στον εφετινό τουλάχιστον, «δικέφαλο» τα προσωπικά λάθη, τα πουλήματα της μπάλας (επιμένουμε) είναι …σαράκι το οποίο κατέφαγε τα σωθικά του. Θα είναι κρίμα κι άδικο τώρα που αρχίζει, να βρίσκει τα πατήματα του εξ αιτίας τους… Να παραπατήσει!