Η έκπληξη της χρονιάς στα σπορ ανήκει στην Πυλαία, μία παρέα φίλων που… βάλθηκε να κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα και να αφήσει εκτός ΠΑΟΚ και ΑΕΚ με στόχο να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος.
Μπορεί πολλοί να μην κατανοούν το μέγεθος της επιτυχίας, μπορεί ακόμα και οι αθλητές της ομάδας να μην το έχουν αντιληφθεί ακόμα καθώς μοιάζει λίγο με… όνειρο που έγινε πραγματικότητα, καθώς κανείς δεν πίστευε πως η ομάδα θα μπορούσε να πάει τόσο ψηλά την ημέρα που ξεκινούσε την πορεία της.
Ο αρχηγός της ομάδας της Πυλαίας, Γιάννης Αλατσιατανός, λίγα 24ωρα μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, μίλησε στο Metrosport.gr για την μεγάλη επιτυχία του συλλόγου, το πως βίωσε ο ίδιος και οι συμπαίκτες του το όνειρο αλλά και την ιδιαιτερότητα του αγώνα με αντίπαλο την ΑΕΚ για τον ίδιο.
«Την ώρα που σφυρίζει ο διαιτητής ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον «το πήραμε;»
Έχουν περάσει λίγες μόνο ημέρες από την ημέρα που σήκωσες το τρόπαιο, έχει αντιληφθεί το μέγεθος της επιτυχίας;
«Δεν το περιμέναμε, δεν είχε περάσει από το μυαλό μας, ήταν ένα μακρινό όνειρο που δεν τολμούσαμε να το συζητήσουμε, μόνο ως αστείο και τελικά το πήραμε. Στα αποδυτήρια καταλάβαμε ότι μπορούμε να το πάρουμε και να κυνηγήσουμε οποιαδήποτε ελπίδα μας αναλογεί. Πριν το παιχνίδι ήμασταν αουτσάιντερ, μπήκαμε δυνατά και όσο «έτρεχε» ο χρόνος ανέβαινε η απόδοση μας και η δίψα για τη νίκη».
Στη ροή της αναμέτρησης, σε ποιο σημείο κατάλαβες ότι… «πάμε να το πάρουμε;»
«Κατάλαβα ότι πάμε για το τρόπαιο όταν είμασταν στο 45΄ και είχαμε ένα μικρό προβάδισμα. Η εικόνα μας ήταν καλύτερη, ακόμα και αυτοί που δεν έπαιζαν και ήταν στον πάγκο πετούσαν φλόγες τα μάτια. Είχαμε πει στα αποδυτήρια πως δεν είχαμε κάτι να χάσουμε και θα μπαίναμε να το χαρούμε σε μία γιορτή και με τον κόσμο της ΑΕΚ, ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμάς».
Από συναισθήματα; Να φανταστώ ξεχείλιζαν…
«Είναι πολλά συναισθήματα που νιώσαμε εκείνη τη στιγμή, την ώρα που σφυρίζει ο διαιτητής ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον «το πήραμε;», κλαίγαμε, ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον «τι κάναμε ρε μαλ@@κ@», δεν πιστεύαμε ότι έγινε αυτό, μέρα με την μέρα γίνεται πιο εύκολο για εμάς να το καταλάβουμε».
Πόσο εύκολο είναι να το διαχειριστείς όλο αυτό;
«Ακόμα και αυτό είναι κάτι καινούργιο, το απολαμβάνουμε, νιώθεις την αναγνώριση ακόμα και με άτομα που δεν είχαν ενασχόληση με το χάντμπολ, από όλους μας είναι πιο εύκολο στη διαχείριση και είναι κάτι που το κάνουμε επειδή το αγαπάμε και δεν νιώθει κανένας συμπαίκτης μας «κάποιος», έχουμε αγνά συναισθήματα, παιδικό, ρομαντικό σαν ένα παιδάκι που του παίρνεις δώρο. Είναι συναισθήματα που χαρίζει ο αθλητισμός».
Είστε μία παρέα με παιδιά που δεν είναι επαγγελματίες, εκτός από έναν…
«Ναι, οι περισσότεροι από εμάς δεν το κάνουμε ως επάγγελμα, καθώς έχουμε μαζί και τη σχολή μας ή εργαζόμαστε σε κάποιον άλλον τομέα. Όλοι εκτός από τον Κώστα Τσεμεσίδη, οι υπόλοιποι είμαστε αθλητές που δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά ερασιτέχνες και δουλεύουμε σε επαγγελματικά πρότυπα και έχουμε μεγάλο ταλέντο στην ομάδα, με ζήλο και δεν περνάει ημέρα που δεν ασχολούμαστε με αυτό που αγαπάμε».
Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που χρειάστηκε να πάρουν άδεια για να έρθουν στον αγώνα;
«Υπήρχαν παιδιά που πήραν ρεπό από τις δουλειές του για να παίξουν το final 4, πήραν δύο και τρεις ημέρες άδεια. Ακόμα και να μην το παίρναμε θα ήταν κάτι πολύ δυνατό».
60.000 απέναντι σε 1.000.000, τόσο κόστιζε η Πυλαία και η ΑΕΚ, τελικά τα χρήματα παίζουν ρόλο;
«Μέσα στο γήπεδο κανείς δεν κουβαλάει λεφτά στη στολή του, θεωρητικά τα 60.000 είναι λίγα για ένα αθλητικό σωματείο. Είμαι στην ομάδα 14 χρόνια και νιώθω σαν ένας μπαμπάς που βλέπει το παιδί του να φτάνει στο πανεπιστήμιο. Εγώ έβλεπα πέρσι την ΑΕΚ να παίρνει το Ευρωπαϊκό και φέτος είμασταν εμείς σε μία θέση να κατακτούμε έναν τίτλο. Εγώ υποστηρίζω ΑΕΚ σαν φίλαθλος, στο ζέσταμα τραγουδούσα τα συνθήματα της από την κερκίδα κάτω από την μπλούζα και στα κλειδιά έχω το μπρελόκ της. Μετά κατακτήσαμε το τρόπαιο…»