Τη στιγμή που ο Κεντζιόρα πανηγύρισε μαζί με τον Βιεϊρίνια επειδή πέταξε την μπάλα πλάγια σε μια επικίνδυνη κροατική επίθεση, πίστεψα ότι ο ΠΑΟΚ θα κινδυνεύσει να χάσει την πρόκριση μόνο αν η Ντινάμο ντυθεί... Παναθηναϊκός. Αλλά αποδείχτηκε ότι όταν το μάτι όχι απλώς γυαλίζει, αλλά αστράφτει και πετάει σπίθες, ούτε η Θεά Τύχη μπορεί να αντισταθεί.
Τον ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου δεν τον είχαμε ξαναδεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Να δείχνουν κάθε δευτερόλεπτο οι παίκτες του πόσο το θέλουν. Να υποφέρουν τρέχοντας ασταμάτητα για να κυνηγήσουν ακόμη και μπάλες που ήταν φύσει αδύνατο να κερδηθούν. Να επιδιώκουν να αξιοποιήσουν ακόμη και τη μία τοις χιλίοις πιθανότητα. Να κλέβουν συνεχώς την μπάλα από τους αντιπάλους τους. Να τους δείχνουν με το πάθος τους ότι το 2-0 που τους χάρισαν στο πρώτο ματς είναι πολύ λίγο για να τους προστατεύσει. Να εξαπολύουν τη μία επίθεση μετά την άλλη. Να δημιουργούν κάθε ένα-δύο λεπτά ευκαιρίες, με διάφορους τρόπους. Να μην πτοούνται από το μαρς πέναλτι πάνω στον Μπράντον, στην αρχή, που... στραβώθηκαν και δεν είδαν ούτε ο ρέφερι ούτε ο VARίστας. Και να μην κάμπτονται καθόλου με τις πρώτες κραυγαλέες ευκαιρίες που χάθηκαν στις δύο κεφαλιές του Κουλιεράκη, στο σουτ του Ζίβκοβιτς, που έχει βάλει πολύ πιο δύσκολα και στο σουτ του Κωνσταντέλια.
Είχαν περάσει 25 λεπτά και ήδη είχαν γίνει τόσα πολλά, χωρίς να έρθει η ανταμοιβή τους. Και λοιπόν; Κανένα πρόβλημα. Συνεχίζουμε γιατί το πιστεύουμε και θα το πετύχουμε ο κόσμος να χαλάσει. Και τότε ήταν που άρχισε το πάρτι. Βόλει με κεφαλιές Κουλιεράκης - Μπάμπα, σουτ Κουλιεράκη, στο οποίο επιτέλους η “πόρνη” μπάλα χαμογέλασε και στον ΠΑΟΚ κι ύστερα η σέντρα του Τάισον και η αριστουργηματική κεφαλιά του Μπράντον. 3-0 και η ανατροπή ήταν ήδη γεγονός σε ένα ημίχρονο που κάθε ΠΑΟΚτσής θα θέλει να το βλέπει κάθε μέρα μια φορά πριν και μια μετά το φαγητό...
Στο δεύτερο ημίχρονο θα μπορούσε να αλλάξει το σενάριο, αλλά ευτυχώς το μυαλό των παικτών “χάλασε” μόνο για ένα 15λεπτο. Η... ασίστ του Κεντζιόρα στον Χότζα ήταν μια πολύ άτυχη στιγμή, η κατάρα λειτούργησε πάλι και ο ΠΑΟΚ πλήρωσε αμέσως το πρώτο λάθος που έγινε στην άμυνα, οι Κροάτες πλησίασαν άλλες δύο φορές στο γκολ και τότε ήταν που ο συμπατριώτης τους ο Κοτάρσκι τούς απάντησε, με δύο σωτήριες αποκρούσεις, ότι θα ήταν εξωφρενικά παράλογο να ξαναμπούν για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης.
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, με τη βοήθεια και των “φρέσκων” που ήρθαν από τον πάγκο, επανήλθαν στις κανονικές εργοστασιακές ρυθμίσεις, ο Κουλιεράκης έγινε ο αναμφισβήτητος MVP με ένα ακόμη γκολ και ό,τι δεν κατάφερε ο Μουργκ χάνοντας το άχαστο, το έκαναν ο Σαμάτα με μια μπαλιά-διαβήτη και ο Ντεσπόντοφ με το άψογο κοντρόλ και την “μπούκα” στη μεγάλη περιοχή που ανάγκασε τον Μίσιτς να τον ανατρέψει. Το πέναλτι που εκτέλεσε ο Ζίβκοβιτς έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της γιορτής που στήθηκε στην Τούμπα, μπροστά σε 20.000 οπαδούς που με τη δική τους συμπεριφορά σε όλο το ματς συναγωνίστηκαν την υπέροχη απόδοση των παικτών του ΠΑΟΚ.
Το επιμύθιο είναι ένα: Μπορεί ο ΠΑΟΚ να παίξει το ποδόσφαιρο που έπαιξε προχθές; Μπορεί. Το έπαιξε. Το είδαμε. Το χαρήκαμε. Το απολαύσαμε. Επομένως, γιατί να μην το παίζει, ή τουλάχιστον να προσπαθεί να το παίξει σε κάθε αγώνα; Καλό το τσίκι-τσίκι, αλλά χρειάζεται και λίγη... τρέλα, χρειάζεται και το ρίσκο, χρειάζεται και το “όλα για όλα” σα να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Φαίνεται ότι αυτό είναι που ταιριάζει περισσότερο στο dna αυτής της ομάδας και στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που διαθέτει φέτος...
ΥΓ. Τη Βικτόρια Πλζεν προτιμούσα για επόμενο αντίπαλο, εννοείται, αλλά δεν με “χαλάει” η Κλαμπ Μπριζ. Ωστόσο, καθόλου εύκολος αντίπαλος δεν θα είναι.