Τα γήπεδα άνοιξαν, αλλά ακόμη οι υποδομές ώστε να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Κυβέρνησης θα καθυστερήσουν κάποιες ημέρες. Στο αυτονόητο ερώτημα «και τι κερδίσαμε με το κλείσιμο των γηπέδων επί δύο μήνες;» δεν πιστεύω ότι υπάρχει μία τεκμηριωμένη απάντηση. Λογικά λοιπόν οι περισσότεροι φίλαθλοι, οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της απόφασης, χαρακτηρίζουν την απόφαση πρόχειρη και στη λογική του «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».
Τελικά στις 6 Μαρτίου, ημέρα Τετάρτη, αναμένεται να μπει σε εφαρμογή η δεύτερη διαδικασία. Τι θα ισχύσει; Κανένα γήπεδο που δεν θα έχει λύσει το θέμα της εγκατάστασης των καμερών, δεν θα ανοίξει σε φιλάθλους, όπως δήλωσε ο κ. Βρούτσης.
Στη συνέχεια την Τρίτη 9 Απριλίου, αναμένεται η υλοποίηση της μεγάλης θεσμικής αλλαγής που λέγεται ταυτοπροσωπία, δηλαδή η είσοδος στο γήπεδο θα γίνεται με την έκδοση των εισιτηρίων μέσω gov.wallet. Σαφώς τα μέτρα είναι προς την σωστή κατεύθυνση, ώστε να καθαρίσει το τοπίο μέσα στα γήπεδα, χωρίς όμως να είναι σίγουρο ότι τα μέτρα θα βοηθήσουν ώστε να μην υπάρχει βία έξω από αυτά. Εκεί δηλαδή όπου έγιναν τα θανατηφόρα περαστικά.
Η Ελλάδα όμως άργησε, κάτι δεκαετίες σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Βάζει δικλείδες ασφαλείας για την είσοδο στα γήπεδα της Stoiximan Super Leaguue το 2024 και δίνει την αίσθηση ότι πανηγυρίζει λες και ανακάλυψε την πυρίτιδα.
Μου γράφει ο πολύ καλό φίλος, με γνώσεις αθλητικού management και υποψιασμένος περί τον επαγγελματικό αθλητισμό, ο Δημήτρης Νικολαΐδης, που βρέθηκε πρόσφατα στην Ολλανδία για επαγγελματικούς λόγους και θέλησε να παρακολουθήσει αγώνα του Άγιαξ.
«Πόσο απλά γίνονται κάποια πράγματα εφόσον όμως το θέλουμε. Ήμουν στην Ολλανδία . Είχα ελεύθερο το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου και είπα να δω Άγιαξ -Αϊντχόβεν. Μπήκα δέκα μέρες πριν στο site. Επιλέγω και κλείνω τη θέση, (160 ευρώ το εισιτήριο). Μου ζητάει να κατεβάσω την εφαρμογή, και στη συνέχεια στοιχεία: Όνομα , τηλέφωνο, διεύθυνση κλπ. Στη συνέχεια η εφαρμογή ζητάει να σκανάρω το διαβατήριο, με τη φωτογραφία μου και μετά πληρώνω με πιστωτική κάρτα. Τέσσερις ημέρες πριν μου στέλνουν στην εφαρμογή τους το εισιτήριο και μία μέρα πριν, το QR code. Απλά πράγματα. Και να μην το ξεχάσω. Επίσης με ρώτησαν ποια ομάδα υποστηρίζω, ώστε να ανοίξουν οι ανάλογες θέσεις για να επιλέξω»!
Έχω όμως και μία προσωπική εμπειρία. Στο τέλος του προηγούμενου χρόνου ήμουν στο Μάντσεστερ και ήθελα να βιώσω τη γοητεία ενός αγώνα μικρής κατηγορίας της Αγγλίας. Επέλεξα τον αγώνα Salford City-AFC Winbleton. Οι δύο ομάδες συμμετέχουν στο Πρωτάθλημα της Δ’ κατηγορίας. Η ανάγκη για την εξεύρεση εισιτηρίου, ικανοποιήθηκε με τον πολιτισμένο τρόπο, έκδοσης του από την πλατφόρμα που διαθέτει η γηπεδούχος ομάδα. Μπήκα μέσα, έβαλα όλα τα απαραίτητα στοιχεία και εκτύπωσα το εισιτήριο που παρέλαβα, το οποίο διέθετε QR code και όλα τα υπόλοιπα που περιλαμβάνει ένα εισιτήριο αγώνα της Premier League. Μέχρι που υπήρχε αναφορά και σε ποιους δρόμους απαγορεύεται το παρκάρισμα, προκειμένου να μην ενοχληθούν οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής. Πηγαίνοντας στο γήπεδο στην είσοδο mου σκάναραν το εισιτήριο προκειμένου να μου επιτραπεί η είσοδος. Το γήπεδο διέθετε όλες τις προδιαγραφές, σε μικρογραφία, ενός γηπέδου μεγαλύτερης κατηγορίας, είχε security room και φυσικά όλος ο χώρος καλύπτονταν από κάμερες.
Είναι οι στιγμές που οι συγκρίσεις έρχονται αβίαστα στο μυαλό ενός ανθρώπου του ποδοσφαίρου. Από τη μία ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός, σ’ ένα Πρωτάθλημα της Δ’ Κατηγορίας και από την άλλη η αγωνιώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης να βάλει τάξη στα αυτονόητα. Αυτά που είχαν γίνει νόμος του κράτους, αλλά δεν εφαρμόστηκαν γιατί άρχισαν οι εκπτώσεις. Αυτές που απεύχονται οι υγιείς φίλαθλοι για τα νέα μέτρα κατά της βίας που πήρε η Κυβέρνηση. Είναι η τελευταία ευκαιρία προκειμένου να καθαρίσει το τοπίο στη Super League. Με την ελπίδα αν κάτι αλλάξει στην πρώτη τη τάξη ποδοσφαιρική κατηγορία, μήπως και αλλάξουν κάποια πράγματα και στις κατώτερες κατηγορίες.