Ενώ όλα προχωρούσαν φυσιολογικά και σε μερικές των περιπτώσεων και με κεκτημένη ταχύτητα, εξαιτίας της πρόθυμης στήριξης από μέρους όλων όσων είχαν γνώμη και το σοβαρότερο και ρόλο γύρω από το θέμα της «νέας Τούμπας», ήρθε μια συσκότιση απρόβλεπτη, η οποία όπως ήταν επόμενο ανησύχησε τον κόσμο που δεν είχε καμία σχεδόν ενημέρωση, εκτός από μερικές αποσπασματικές περιπτώσεις με κάποιους φιλότιμους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, οι οποίοι επιχειρούσαν να «ανακινήσουν» το σοβαρό αυτό «θέμα».
Το σημαντικό και το ζητούμενο επί του προκειμένου, ήταν και είναι η μεγάλη διάρκεια όλης αυτής της «αφωνίας» και «ακινησίας», από τη στιγμή που η συσκότιση δεν έδειχνε διατεθειμένη να απομακρυνθεί και να αφήσει ελεύθερο χώρο για σχετικό φως. Κάτι που πρόβαλε πλέον όχι μόνον σαν ανησυχία, αλλά συγχρόνως και σαν χρέος και προσδοκία ενημέρωσης. Περιφέρεια, Δήμος και οι υπόλοιποι φορείς, για ένα διάστημα κινήθηκαν με εξαιρετικό συντονισμό και ικανοποιητικές ταχύτητες.
Οι υπογραφές των αρμοδίων έπεφταν η μία πίσω από την άλλη και το μοναδικό ίσως ερωτηματικό που προέκυψε, ήταν να υπάρξει και η σύμφωνη γνώμη της επιτροπής του Καυταντζογλείου. Κάτι βέβαια που μπορούσε να γίνει πολύ γρήγορα και πολύ άνετα, από τη στιγμή που το συγκεκριμένο στάδιο είναι του Δημοσίου και ως εκ τούτου η περίπτωση αυτή δεν ήταν σε θέση από μόνη της να σκαλώσει περεταίρω κινήσεις. Οι τελικές διαβεβαιώσεις ότι μπήκαμε στο τελευταίο μέρος του όλου εγχειρήματος από ανθρώπους που είχαν αναλάβει τον σχεδιασμό του έργου, προσδιόριζαν στο περίπου και τον χρόνο έναρξης των εργασιών. Πότε δηλαδή θα έμπαινε η μπουλντόζα μέσα στην παλιά Τούμπα.
Να σκεφτεί κανείς ότι ο Ιβάν ήρθε στην Ελλάδα και έμεινε δύο ολόκληρους μήνες στη «Βίλα Γαλήνη» και περί «νέας Τούμπας» δεν είχαμε την παραμικρή (και οφειλόμενη), κατά την ταπεινή προσωπική μας άποψη, πληροφόρηση, για το τι συμβαίνει με το θέμα του νέου γηπέδου. Πάνε όλα καλά; Κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση; Πλησιάζουν στο φινάλε; Τέλειωσαν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες ή απομένουν κάποιες μικρές ή μεγάλες; Υπάρχει ενδεχομένως κάποιο εμπόδιο (μικρό ή μεγάλο) το οποίο είναι σε θέση μια σχεδόν τελειωμένη και επίπονη προσπάθεια να την χαλάσει;
Τα σενάρια που ελεύθερα πλέον διακινούνται, είναι αρκετά και πολύ εύκολα περνάνε προς τα έξω, τα όσα αρνητικά πλασάρουν. Αυτό το τελευταίο από μόνο του είναι ένας ακόμη επιπλέον λόγος, ο επίσημος ΠΑΟΚ να βγει μπροστά και δημόσια και να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Απλά πράγματα, αλλά και πολύ σημαντικά. Πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος στην… σιωπή και το κυριότερο στην ανησυχία και στον προβληματισμό. Η «νέα Τούμπα» είναι η κορυφαία προσδοκία και το μεγάλο όνειρο της ασπρόμαυρης οικογένειας και βρίσκεται πολύ πιο ψηλά από τις όποιες αγωνιστικές διακρίσεις.
ΥΓ: Ο θρήνος δεν έχει τελειωμό. Η οικογένεια του Άρη μετά από τον θρυλικό «ξανθό» Γιάννη Ιωαννίδη, αποχαιρετά ένα από τα καλύτερα παιδιά της. Ο αξιαγάπητος Γιάννης Μιχαλήτσος «έφυγε» χθες νικημένος μετά από επικές μάχες που έδωσε, με την γενναιότητα που τον διέκρινε σε όλη του την ζωή. Στις έξι και πλέον δεκαετίες της ενασχόλησης μου με την δημοσιογραφία, είχα την ευκαιρία και το προνόμιο να γνωρίσω εκατοντάδες αθλητές. Κάποιους από αυτούς άθελα μου τους ξεχώριζα και ένιωθα μια ιδιαίτερη προς το πρόσωπο τους συμπάθεια. Δεν ήταν πολλοί, θα έλεγα μάλιστα πως ήταν σχετικά λίγοι, ανάλογα με τα χρόνια που είμαι στον χώρο. Ένας από αυτούς ήταν και αυτό το λεβεντόπαιδο. Γίναμε φίλοι. Αδιατάραχτη η αμοιβαία εκτίμηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον. Τον συμβούλευα σαν μεγαλύτερος και με άκουγε με την γνωστή σε όλους και αδιαμφισβήτητη σεμνότητα. Η αρρώστια τον καθήλωσε. Δεν τον λύγισε. Φεύγει και αφήνει πίσω του πόνο, αλλά και μια παρακαταθήκη ενός αθλητή με υπέροχο ήθος και μεγάλη ψυχή. Ο «δικός μου» Γιάννης έφυγε. Τον αποχαιρετώ με βαθιά οδύνη αλλά και συγκίνηση, προσευχόμενος για την ανάπαυση της ψυχής του και συλλυπούμενος θερμά την οικογένεια του. Την σύζυγο του Μαρία, τις κόρες του Άννα και Τζούλια και τα εγγόνια του. Καλό ταξίδι αδελφέ και φίλε.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news