Ουδεμία έκπληξη για το πώς κύλησε η συνάντηση των Μπένετ-Μπαλτάκου με τους εκπροσώπους των έξι ομάδων οι οποίες συμμετέχουν στα φετινά πλέι οφ του πρωταθλήματος της Super League.
Ο καθένας από τους έξι, όπως αναμενόταν, άλλωστε, πήγε στην συνάντηση για να... επαναλάβει όσα λέει όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Τίποτε διαφορετικό απ' όσα γνωρίζαμε. Γι' αυτό και το συμπέρασμα που βγήκε, ήταν πως «συμφώνησαν ότι διαφωνούν»
Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν ξέρουμε πως είναι διαφορετικές οι αφετηρίες εκκίνησης των ομάδων, ειδικά των τεσσάρων ισχυρών του ελληνικού ποδοσφαίρου, διαφορετικά τα συμφέροντά τους και καμία διάθεση δεν έχουν να κάνουν έστω... μισό βήμα πίσω από αυτά.
Δεν βγήκε, λοιπόν, λευκός καπνός. Δεν το περιμέναμε, εξάλλου.
Έτσι θα πάει το πράγμα, μέχρι την ολοκλήρωση των πλέι οφ. Και θα κάνουμε τον σταυρό μας να μην γίνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Διότι πιο πιθανό είναι να φουντώσει ακόμη περισσότερο η κατάσταση, παρά να εκτονωθεί.
Πώς να ηρεμήσουν τα πράγματα όταν υπάρχει τόσο μεγάλη διάσταση απόψεων και κανένα πιθανό σημείο σύγκλισης στον ορίζοντα. Πού μπορεί να συναντηθούν Μαρινάκης-Μελισσανίδης, όταν ο ένας ζητάει σε καθημερινή βάση την αποπομπή Μπαλτάκου και Μπένετ και ο άλλος δηλώνει ότι έχουν γίνει βήματα προόδου στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούν πουθενά να... συναντηθούν, σε τίποτε να συμφωνήσουν, καμία χρυσή τομή να βρούνε για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση.
Το δυστύχημα είναι, εδώ και δεκαετίες όχι τώρα, ότι τα θεσμικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου διοικούνται από ανθρώπους οι οποίες δεν έχουν τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Εξαρτώνται, άλλες φορές λιγότερο άλλες περισσότερο, από κάποιον εκ των ισχυρών του ποδοσφαίρου μας και είναι στην συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας των φίλων του ποδοσφαίρου στη χώρα μας ένας αδύναμος κρίκος ο οποίος λειτουργεί ως τροχοπέδη στην όποια ελπίδα αλλαγής.
Καταλαβαίνω ότι γίνεται κουραστικό να συζητάμε συνεχώς τα ίδια πράγματα, να καταλήγουμε συνεχώς στα ίδια συμπεράσματα, να εκφράζουμε μονίμως την απαισιοδοξία μας, αλλά, αυτή είναι η κατάσταση και δεν πρόκειται να αλλάξει...