“Δεν καθαρίσαμε/δεν σκοτώσαμε το ματς στο πρώτο ημίχρονο και χάσαμε τη νίκη από μία σέντρα”, μας είπαν, με ένα στόμα-μια φωνή, οι παίκτες του ΠΑΟΚ και ο Λουτσέσκου, μετά το 1-1 στο Περιστέρι. Ναι, αλλά αυτό το είδαμε όλοι. Δεν χρειαζόταν η δική τους “διάγνωση”.
Το ερώτημα, στο οποίο φυσικά δεν απάντησαν, είναι ΓΙΑΤΙ συνέβη. Γιατί συνέβη ΠΑΛΙ, για την ακρίβεια. Γιατί πέταξαν για μία ακόμη φορά στα σκουπίδια δύο βαθμούς, σε ένα παιχνίδι δικό τους; Γιατί ενώ μέχρι το 35' είχαν εξαφανίσει τον Ατρόμητο, από εκεί και πέρα του έδωσαν το δικαίωμα να ελπίζει στο θαύμα; Φταίει η ατυχία, ή μήπως η... confidence, η περιβόητη αυτοπεποίθηση με την οποία μας έχει ζαλίσει ο Λουτσέσκου;
Αυτή
τη φορά δεν έφτασε ο Ρουμάνος στο σημείο
να δηλώσει ότι έλειπε η confidence από τους
δικούς του παίκτες. Πώς να το πει αυτό;
Εδώ υπήρχε ένα νικηφόρο σερί έξι αγώνων.
Είπε, όμως, ότι επειδή χάθηκαν οι ευκαιρίες
για ένα δεύτερο και για ένα τρίτο γκολ,
απέκτησαν confidence οι παίκτες του Ατρόμητου.
Δεν ήξερα ότι η confidence είναι ένα μπαλάκι
του τένις ή του πινγκ πονγκ, που πάει
μια από εδώ και μια από εκεί.
Ας
σοβαρευτούμε. Είναι ξεκάθαρες οι
αγωνιστικές αδυναμίες του ΠΑΟΚ και
μοιραίο είναι να εμφανίζονται συχνά
και να στοιχίζουν σίγουρους βαθμούς.
Από τους παίκτες δεν περιμένω να
αναγνωρίσουν (δημοσίως τουλάχιστον) τα
τρωτά τους σημεία. Από τον προπονητή,
όμως, πρέπει να ακούσουμε αλήθειες. Και,
το κυριότερο, αυτές τις αλήθειες πρέπει
να τις φωνάξει στον Ιβάν και τον Μπότο
μήπως και αναβαθμίσουν ποιοτικά την
ομάδα.
Πώς
να προκύψουν οι πολλές κλασικές ευκαιρίες
όταν δεν υπάρχουν δημιουργικοί χαφ; Πώς
να έρθουν τα γκολ όταν δεν υπάρχουν
σκόρερ; Σε τι να ελπίζει ο ΠΑΟΚ όταν
Ζίβκοβιτς και Νάρει δεν είναι στην καλή
μέρα τους, όπως συνέβη στο Περιστέρι;
Σκεφτείτε το: Ο,τι έκανε ο ΠΑΟΚ επιθετικά,
το έκανε με τον Κωνσταντέλια. Η απίθανη
πάσα στον Ολιβέιρα που έφερε το γκολ, η
φοβερή ατομική προσπάθεια και η πάσα
τον Ράφα Σοάρες που έφερε το δοκάρι, δύο
ακόμη πάσες στον Νάρει και τον Αουγκούστο
που αστόχησαν και δύο δικά του τελειώματα.
Ολα δικά του. Πρωταγωνιστεί το πιτσιρίκι
σαν 10άρι, κόντρα σε σκληρά μαρκαρίσματα
και όλη την άμυνα πάνω του και οι άλλοι,
οι έμπειροι, απλώς παρίστανται. Κι όταν
ο Κωνσταντέλιας κουράζεται σιγά-σιγά
στο δεύτερο ημίχρονο, γιατί έχει τρέξει
σαν σκυλί στο πρώτο, περιμένεις έναν
καλό συνδυασμό, μια έξυπνη πάσα, αλλά
δεν προκύπτει από πουθενά. Οι φάσεις
βγαίνουν κακήν-κακώς μόνο από σέντρες
και δεν υπάρχει και κανείς να βρει
δίχτυα. Ο Ζίβκοβιτς δεν “το έχει”, ούτως
ή άλλως, ο Νάρει δεν είναι στα καλά του,
ο (φιλότιμος μεν, άκαμπτος δε) Ολιβέιρα
θυμάται ότι είναι φορ μόνο στα εύκολα
τετ α τετ και εκείνο όχι πάντα, ο Τόμας
μόνο σκόρερ δεν είναι (και κανείς δεν
ξέρει τι ακριβώς είναι), ο Αουγκούστο...
φτάνουν τόσα, αρκετά έβαλε για φέτος,
οπότε αν θέλεις, αγαπητέ Ραζβάν, να δει
αυτή η ομάδα χαϊρι και προκοπή, όρθωσε
ανάστημα και ζήτα εδώ και τώρα έναν
επιτελικό χαφ και έναν γκολτζή. Ναι,
έφαγες ένα γκολ από τον Ατρόμητο. Και
τι έγινε; Το θέμα είναι ότι δεν μπόρεσες
να του βάλεις τρία-τέσσερα στο 35λεπτο
που τον είχες “πνίξει” στην πίεση.
ΥΓ.
Ανασταλτικά, βγαίνει άκρη. Γκολ σαν το
προχθεσινό μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε
ομάδα. Και αυτός που το πέτυχε ούτε στον
ύπνο του θα το ξαναδεί. Συμβαίνουν αυτά.
Αλλά δημιουργικά και στο σκοράρισμα
υπάρχει πρόβλημα. Αυτή είναι η αλήθεια
και δεν κρύβεται, ούτε λύνεται, με τις
μπούρδες περί confidence.