Παράδειγμα πρόσφατο και απόλυτα ενδεικτικό της προχειρότητας και της έλλειψης προγραμματισμού: Η προοπτική πώλησης του Γιαννούλη «σερνόταν» από πέρσι. Κάποια στιγμή ήξεραν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ ότι θα αναγκαστούν να τον πουλήσουν. Και όμως. Δεν φρόντισαν να έχουν τη διάδοχη λύση.
Άλλο παράδειγμα: Έφυγε ο Μάτος, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε για να βρεθεί ο άξιος αντικαταστάτης του. Αν υπολόγισαν ότι θα παίζει βασικός ο Ροντρίγκο και θα είναι μια χαρά, έκαναν λανθασμένη αξιολόγηση. Αν θέλουν να πάρουν παίκτη και ακόμη δεν πρόκοψαν, προστίθεται άλλη μία περίπτωση τραγικής καθυστέρησης. Στο ρεζουμέ, πάντως, ο φετινός ΠΑΟΚ έφτασε στο σημείο να παίζει με Ροντρίγκο δεξιά και Περέιρα αριστερά, ενώ ο νταμπλούχος ΠΑΟΚ έπαιζε με Μάτος και Βιειρίνια. Γίνεται καμία σύγκριση; Όχι βέβαια. Γι' αυτό ακριβώς λέμε ότι ο ΠΑΟΚ μετά τα τρία Κύπελλα και τα δύο (όχι ένα) Πρωταθλήματα, αποδυναμώθηκε και δεν ενισχύθηκε.
Βέβαια, βρέθηκε η λύση του Βιειρίνια, που αναγκαστικά τον έκαναν γιο-γιο, χρησιμοποιώντας τον πότε δεξιά και πότε αριστερά, αλλά αυτό ακριβώς δείχνει ότι στις πτέρυγες της άμυνας ο ΠΑΟΚ είναι γυμνός. Δεν υπάρχουν ούτε καν δεύτερες λύσεις, πίσω από αυτούς που υποτίθεται ότι είναι πρώτες.
Τρίτο παράδειγμα: Έφυγε ο Εσίτι, ενώ ήδη η ομάδα “φώναζε” ότι χρειάζεται ένα καλό αμυντικό χαφ, ένα 6άρι, όπως λέμε και όμως ούτε γι' αυτή την περίπτωση υπήρχε έτοιμη λύση. Ήδη φτάσαμε στις 26 Ιανουαρίου και δεν κουνιέται φύλλο.
Ανεξάρτητα από τους κατά καιρούς τεχνικούς διευθυντές, ο ΠΑΟΚ στις μεταγραφές κινείται χωρίς πυξίδα. Και είναι κρίμα. Είναι πολύ κρίμα για τον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, να έχει την οικονομική δυνατότητα να διατηρεί την ομάδα σε υψηλό επίπεδο, αλλά να μην το κάνει, επειδή όλο το σύστημα υπολειτουργεί, ή “σκαλώνει” στην ανικανότητα και την ασχετοσύνη κάποιων ανθρώπων που υποτίθεται ότι δουλεύουν για να υπηρετούν τα συμφέροντα του ΠΑΟΚ. Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι τα μεταγραφικά θέματα δεν τα κινεί ούτε ο τεχνικός διευθυντής ούτε ο προπονητής.
Αυτοί, όποιοι κι αν είναι, όπως και να λέγονται, ξέρουν τι λείπει, ξέρουν τι χρειάζεται, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν τι ζητούν. Και επειδή είναι βέβαιο ότι ο ίδιος ο Ιβάν ούτε αξιολογεί, ούτε επιλέγει παίκτες, αν ρωτήσετε ποιος είναι τέλος πάντων αυτός που σαχλαμαρίζει και γίνεται... μπαχαλάκης, σας καλώ να δώσετε μόνοι την απάντηση στο ερώτημα “τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια”...
ΥΓ. Αλήθεια, θα είναι σωστή η διαπίστωση ότι ο Γκαρσία δεν πιστεύει τον Μιχαηλίδη; Κι αν ναι, γιατί άραγε; Ούτε καν για μια λύση σαν αριστερός μπακ δεν κάνει; Λογική απορία, νομίζω.