Συζητήθηκε πολύ η απόφαση του Πάμπλο Γκαρσία να φέρει πίσω στην Τούμπα τον Ουάρντα. Ήταν ομολογουμένως μια κίνηση που αιφνιδίασε. Οι περισσότεροι την έκριναν «ως μη αναμενόμενη», χωρίς όμως το ξάφνιασμα τους να τους εμποδίσει να την αποδεχθούν, κατανοώντας το σκεπτικό του κόουτς. Ένα σκεπτικό προφανώς που δεν διέφερε από τις δικές τους απόψεις, αλλά και τις αντίστοιχες προσδοκίες τους.
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος του ΠΑΟΚ παρά το γεγονός της δύσκολης προσαρμογής του ταλαντούχου Αιγύπτιου στο «περιβάλλον» της Τούμπας όπως αυτό διαμορφωνόταν από αστοχίες και αδεξιότητες ένθεν και ένθεν, πίστευε στην ποιότητα του και περίμενε σύντομα την καθιέρωση του. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο παρότι λογικό και προβλέψιμο δεν ήρθε. Με συνέπεια να εμπλακεί ο παίκτης σε αλλεπάλληλους δανεισμούς και να εκτεθεί σε έναν κίνδυνο πλήρους ποδοσφαιρικής του απαξίωσης. Στη δική του περίπτωση άλλος παίκτης θα είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και θα δεχόταν μοιρολατρικά μια απλή διαδρομή στο χώρο που θα του εξασφάλιζε ένα «μερομάκατο».
Όμως ο Αμρ παρότι αφελής και ως ένα σημείο και σε κάποιες περιπτώσεις και επιπόλαιος, αντέδρασε τελείως διαφορετικά και με έναν τρόπο που εξέπληξε. Σε κάθε δανεισμό που αποφάσιζαν όσοι δεν μπορούσαν... να τον ανεχθούν, εκδήλωνε έναν χαρακτήρα δυναμικό που χαρακτηρίζει ποδοσφαιρικές προσωπικότητες με ηγετικές προδιαγραφές. Συγκαταλεγόταν επί μονίμου βάσεως στους κορυφαίους κάθε πρωταθλήματος. Ο Ουάρντα κόντρα σε όλα και σε όλους έκανε «παπάδες». Όπου κι αν πήγε. Το ξεχωριστό του ταλέντο το απολάμβαναν όσοι τον εμπιστευόντουσαν (ή αν θέλετε τον ανεχόντουσαν). Οι ΠΑΟΚτσήδες από την άλλη μεριά, τον έβλεπαν και αυθόρμητα έκαναν τις συγκρίσεις τους, με τα «παλτά» που κουβαλούσαν στην Τούμπα τα γνωστά «πιράνχας» (μαναταζαρέοι, τεχνικοί διευθυντές, αυλικοί και διαμεσολαβητές).
Κάθε χρονιά, κάθε δανεισμός, το ίδιο αρνητικό σκεπτικό, η ίδια ιστορία. Ο Ουάρντα θα τους χαλάσει τα αποδυτήρια. Ειδικά όμως του ΠΑΟΚ; Από τη στιγμή που στις άλλες ομάδες όπου κι αν πήγε δεν συνέβη το παραμικρό; Εν πάση περιπτώσει και για να μην μακρυγορούμε, δεχόμαστε ότι και ο Αιγύπτιος είχε κάποιες ευθύνες και τους έδινε δικαιώματα να τον «ακυρώνουν» και να τον θεωρούν και ανεπιθύμητο. Όμως σε όλο το διάστημα των όποιων σχέσεων είχε με τον ΠΑΟΚ, ποτέ και πουθενά δεν είδαμε και δεν διαπιστώσαμε ότι υπήρξε κάποια σοβαρή σκέψη να προστατευτεί αυτός ο παίκτης.
Αντίθετα πολλές ήταν οι περιπτώσεις που έμενε ανυπεράσπιστος σε αρνητικούς σχολιασμούς κι επικοινωνιακές διακωμωδήσεις. Ούτε υποψία βοήθειας προστασίας και στήριξης. Το κλείνουμε όμως εδώ το θέμα των σχέσεων παίκτη και συλλόγου για έναν και μόνο λογο. Γιατί όπως αποδείχθηκε σχέση σοβαρή με την ουσιαστική έννοια της λέξης δεν υπήρξε ποτέ. Έρχεται λοιπόν σήμερα ο Πάμπλο Γκαρσία ακέραιος και δίκαιος χαρακτηρας, βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και το ρίσκο για κάποιους να φέρει πίσω στην Τούμπα τον Ουάρντα. Έκπληξη; Παρακινδυνευμένη κίνηση; Όπως θέλετε χαρακτηρίστε το.
Για όσους όμως βλέπουν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις κι έχουν κάποια σχέση με το ποδόσφαιρο, την κίνηση την χαρακτηρίζουν σοβαρή και ουσιώδη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση με δυο λόγια θεώρησε και έκρινε ότι κάποια στιγμή ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να πάρει από αυτόν τον ταλαντούχο παίκτη κάτι που δεν πήραν κάποιοι άλλοι στο παρελθόν για τον οποιοδήποτε λόγο. Αν έχουμε κάτι να προσθέσουμε σαν επίλογο, είναι η ευχή μας και η ελπίδα μας ο Ουάρντα να δικαιώσει τον προπονητή του αλλά και τον εαυτό του, συγχρόνως όμως και όσους τον καλοδέχονται στο σπίτι του (όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τον ΠΑΟΚ). Πάνω από όλα να μην δώσει την παραμικρή ευκαιρία σε αυτούς που καραδοκούν να τον ξαναστείλουν δανεικό.