Πλην ελαχίστων ατομικών λαθών, η χθεσινή εμφάνιση στη Λάρισα ήταν ίσως η πιο πειστική. Δεν είναι τόσο τα τρία γκολ τα οποία λογικά θα ξεμπλοκάρουν τα μυαλά των παικτών της μεσοεπιθετικής γραμμής, όσο το γεγονός ότι στα τελευταία 35 αγωνιστικά λεπτά, η Λάρισα δεν είχε ούτε υποψία ευκαιρίας, στοιχείο το οποίο φανέρωσε τη σοβαρότητα και το επίπεδο ομοιογένειας που είχε ο Άρης στην ανασταλτική λειτουργία του. Προς αυτήν την κατεύθυνση λειτούργησε ευεργετικά η επιστροφή στην 11αδα του Γιώργου Δεληζήση ο οποίος ξεκάθαρα έχει καλύτερη χημεία με τον Ροζ, κάλυπτε και την αδυναμία του Κριστιάν Γκάνεα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.
Ο Άρης κέρδισε ένα παιχνίδι το οποίο χρειαζόταν περισσότερο από το ποτήρι νερού που έχει ανάγκη ένας περιπλανώμενος ταξιδιώτης στην έρημο, γιατί ήταν απαραίτητο να δείξει αντίδραση και να αποδείξει ότι η φετινή πορεία του δεν είναι τυχαία. Κέρδισε ένα παιχνίδι στο οποίο (όπως σωστά είπε ο Μάντζιος) χρειάστηκε να προσαρμοστεί στις συνθήκες που επέβαλε ο Καραντώνης από την Ημαθία με αποκορύφωμα την ακύρωση του τέρματος του Ματέο Γκαρσία στο 62’, απόφαση η οποία απλά αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα μιας εχθρικής αντιμετώπισης. Οι δε αντιδράσεις του σεβαστού κυρίου Αλέξη Κούγια ήταν ακατανόητες και σε καμία περίπτωση δεν συμβάδισαν με τη διαχείριση του παιχνιδιού από τον Καραντώνη. Από τα… μικρά στον χώρο της μεσαίας γραμμής, μέχρι τα μεγάλα, τη διατήρησή της στο παιχνίδι με το ακυρωθέν γκολ.
Για τον Αρη, η επιστροφή στην κορυφή ενισχύει ένα όνειρο και καλλιεργεί ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις ενόψει του εκτός έδρας αγώνα με τον Ατρόμητο. Πλέον οι «κίτρινοι» έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας ενός status το οποίο δεν θα μπορεί να ανατραπεί στον δεύτερο γύρο του Πρωταθλήματος.