Στην Ελλάδα του 2022, μία γυναίκα και ο υπερήλικας πατέρας της, ζούν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Οχι σε σπίτι. Σε αυτοκίνητο. Και οι καταστάσεις που βιώνουν είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολες.
Άστεγοι εδώ και οκτώ μήνες είναι μία 50χρονη και ο 93χρονος πατέρας της στην Αμαλιάδα. Αναγκάζονται να διανυκτερεύουν και να περνούν αρκετές ώρες της ημέρας στο αυτοκίνητο όπου έχουν χωρέσει όπως όπως το βιός τους. Εικόνες ντροπής για την Ελλάδα του 2022, που αφήνει χωρίς επιλογή ανθρώπους που λόγω συγκυριών αλλά και της κρίσης έχουν βρεθεί χωρίς δουλειά και χωρίς στέγη. Η 50χρονη Στέλλα Παναγιωτοπούλου και ο υπερήλικας πατέρας της ο κ. Παναγιώτης, ένας ευγενέστατος άνθρωπος, που δημιούργησε μια όμορφη ζωή δουλεύοντας παρά τις δυσκολίες, έμειναν μόνο με τα υπάρχοντα τους και το μικρό «φιατάκι» που από τον χειμώνα έχει γίνει το «σπίτι» τους, αναφέρει το patris news που φέρνει στην επιφάνεια το θέμα. Πέρασαν ένα καλοκαίρι με ζέστη, καύσωνα, «μαθαίνοντας» μέσα στην ημέρα ότι για να μην «καούν» θα πρέπει να αλλάζουν θέσεις παρκαρίσματος γύρω από την παλιά τους γειτονιά στην οδό Σισίνη.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο. Έχουμε στείλει επιστολές με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, εγώ χωρίς δουλειά επί χρόνια και χωρίς σπίτι, αλλά δεν γίνεται κάτι.
Στην Μητρόπολη που απευθυνθήκαμε, μας είπαν να πάμε στο χώρο που λειτουργεί στα Σπάτα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε. Θα ήθελα να δουλέψω, να βρούμε ένα σπίτι και όχι να είμαστε κάπου χωρίς να κάνω κάτι. Δεν είναι λύση να πάμε σε ένα ίδρυμα.
Απευθυνθήκαμε και στον δήμο και στον Συνήγορο του Πολίτη και σε κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά δεν έχει γίνει κάτι.
Να μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι στην Αμαλιάδα, να ξέρω ότι ο πατέρας μου είναι ασφαλής, ώστε να μπορώ να βρω δουλειά και έξω από την πόλη.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο τα χρέη, ένα αυτοκίνητο που έχει γίνει σπίτι και τα υπάρχοντα μας στο αυτοκίνητο και σε μια αποθήκη…», εξομολογείται η κα Στ. Παναγιωτοπούλου.
«Ήδη ξεχαστήκαμε»
Με παράπονο λέει: «Ήδη, ξεχαστήκαμε…» και συνεχίζει με παράπονο: «Περνάει όλος ο κόσμος, μας βλέπει με λύπη. Είναι ό, τι χειρότερο για εμάς. Περίπου 10 χρόνια άνεργη. Έχω τελειώσει Λογιστικά και έχω βγάλει και Πληροφορική. Έκανα διάφορες δουλειές, αλλά τώρα δεν έχουμε τίποτα».
Τα τελευταία χρόνια ζουν από την σύνταξη του κ. Παναγιώτη, που φτάνει κατά 3.000 ευρώ μειωμένη εδώ και χρόνια, στις 5.800 ευρώ το έτος, με τα χρέη τους να συσσωρεύονται.
Όπου έχουν απευθυνθεί για ενοικίαση σπιτιού, οι απαντήσεις είναι αρνητικές, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα καταβάλλουν το ενοίκιο.
«Θέλω να με εμπιστευτούν οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Είμαστε άνθρωποι που είχαμε δουλέψει, είχαμε περιουσία και κάποια στιγμή όλα μας πήγαν ανάποδα, όπως συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Δεν θα κοροϊδέψουμε κανέναν.
«Μια δουλειά και ένα σπίτι να νοικιάσουμε. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που ζούμε. Δεν είναι δίκαιο για τον πατέρα μου…», μας λέει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Παναγιώτης βγήκε από το αυτοκίνητο, από την «καρέκλα» – «κρεβάτι» που έχει γίνει το κάθισμα του συνοδηγού, ρωτώντας αν μπορεί να πει κι αυτός κάτι με μια καθαρή ευγένεια…
«Ήρθαμε μετανάστες και φτιάξαμε τον οικισμό Κερτιζέϊκα στα Δουνέϊκα. Δουλέψαμε, δυσκολευτήκαμε, παλέψαμε, τα καταφέραμε όμως τίμια, και κάναμε τις οικογένειες μας.
Δεν είναι δίκαιο αυτό. Που είναι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, οι αρχές;…»
