Η ποιότητα δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Σε ό,τι με αφορά, πίστευα πάντα ότι οι γενιές που ακολούθησαν εκείνη που μας οδήγησε στον ανεπανάληπτο θρίαμβο του 2004, αποτελούνταν από παιδιά πολύ καλύτερα εκπαιδευμένα, με παραστάσεις στο εξωτερικό από μικρή ηλικία, με συμμετοχή σε σπουδαία πρωταθλήματα στην Ευρώπη τα περισσότερα από αυτά.
Το πρόβλημα στην εθνική ομάδα είναι η οργάνωση. Ξεκάθαρα… Από τον Σάντος και μετά έλειψαν όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την διαφορά, τόσο επί παρουσίας του Πορτογάλου, όσο και επί Ρεχάγκελ, φυσικά.
Από τον Σάντος και μετά η εθνική ομάδα έχασε τον μπούσουλά της. Οι διοικήσεις στην ΕΠΟ αποδείχθηκαν λίγες για να σηκώσουν ένα βάρος το οποίο είχε ήδη μεγαλώσει πολύ.
Οι απαιτήσεις στην εθνική ομάδα ήταν μεγάλες, ενώ το ειδικό βάρος των προέδρων και των διοικήσεων μετά τον Βασίλη Γκαγκάτση, δεν ήταν αντίστοιχο.
Αυτό είχε ως συνέπεια να υπάρχουν βιαστικές και κακές επιλογές, εν θερμώ αποφάσεις, οι διοικήσεις στην ΕΠΟ να άγονται και να φέρονται ανάλογα με τις πιέσεις που τους ασκούνταν από εκπροσώπους παικτών, παράγοντες ομάδων, τα media
Αν η ομοσπονδία καταφέρει να κρατήσει την εθνική ομάδα μακριά απ’ όλα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, αν μπορέσει να αποδείξει στην πράξη την εμπιστοσύνη της σε έναν προπονητή και έναν κορμό ποδοσφαιριστών, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μπορεί να έχει προοπτικές.
Μπορεί, τουλάχιστον, να μας δίνει ελπίδα, πίστη ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα, αντί γι’ αυτή την απογοήτευση που μας προκαλεί την τελευταία πενταετία.