Το ταξίδι του άρχισε από μια μεταλλευτική πόλη της Ουκρανίας πάνω σε μια δοκό αλλά η τύχη και το ύψος του τον έφεραν στην πόρτα των παρκέ του ΝΒΑ. Όντας παιδί γεμάτο ενέργεια και περιέργεια, ο Άλεξ Λεν, μαγεύτηκε από τον Τζάκι Τζαν και έβαλε τη γυμναστική στη ζωή του. Το κορμί του, όμως, ψήλωνε πιο γρήγορα από όσο θα μπορούσαν να αντέξουν οι δοκοί και η πορτοκαλί θεά έγινε η νέα γλώσσα επικοινωνίας του.
Η κλήση του ΝΒΑ δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη αλλά ταυτόχρονα του προκαλούσε απίστευτο άγχος καθώς συνοδευόταν από μεγάλες προκλήσεις. Μια ξένη χώρα, μια γλώσσα που δεν γνώριζε και η πίεση να ανταπεξέλθει σε ένα επίπεδο που λίγοι τα καταφέρνουν δημιούργησαν ένα μείγμα εκρηκτικό. Με σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα κατάφερε να κάνει πράξη το όνειρο που είχε σχεδιάσει σε ένα χαρτί στα 10 του χρόνια και παράλληλα, να μετατρέψει την επιρροή του σε φωνή για κοινωνικά ζητήματα και ιδιαίτερα τον πόλεμο, στην πατρίδα του, την Ουκρανία, που του στέρησε πρόσωπα αγαπημένα.
Η αγάπη για τον Τζάκι Τσαν και ο ΜακΝτόναφ
Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1993 στην Αντρασίτ, μια περιοχή της Λουχάνσκ της Ουκρανίας. Ο αθλητισμός μπήκε στο ζωή του με κάπως απρόσμενο τρόπο. Όντας θαυμαστής του Κινέζου σταρ ταινιών δράσης, Τζάκι Τσαν, και κυρίως, του σώματος του και των κινήσεων του ήρωα του, θέλησε να μάθει κάθε λεπτομέρεια για τη γυμναστική. Με τη βοήθεια του Αλεξέι Στεπανένκο, που είχε προπονήσει τον Ίγκορ Κορομπτσίνσκι, 12 φορές χρυσό Ολυμπιονίκη και μέλος του Hall of Fame της ενόργανης γυμναστικής, άρχισε να ασχολείται σοβαρά.
Ωστόσο, το σώμα του είχε άλλα σχέδια. Ο Άλεν ψήλωνε γρήγορα και αυτό δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα να συνεχίσει με τη γυμναστική. Το μπάσκετ έμοιαζε μονόδρομος και ήταν κάτι που του άρεσε. Παρακολουθούσε συχνά, ιδιαίτερα παιχνίδια του ΝΒΑ, και θαύμαζε τους Τιμ Ντάνκαν και Κέβιν Γκαρνέτ, στοιχεία που του έδωσαν κίνητρο και έκαναν πιο εύκολη τη μετάβαση του στο χώρο της πορτοκαλί θεάς. Έτσι, στα 13 του έκανε τη μεγάλη αλλαγή. Άφησε τη γυμναστική και πάτησε στο παρκέ. Δεν άργησε να δείξει το ταλέντο και τις ικανότητες του. Σε κάθε παιχνίδι εμφανιζόταν βελτιωμένος και με τις εμφανίσεις του τράβηξε την προσοχή των αμερικανικών κολεγίων και σκάουτερ του ΝΒΑ. Ο τότε γενικός διευθυντής των Μπακς, Ράιαν ΜακΝτόναφ, είχε μείνει άφωνος όταν τον είδε για πρώτη φορά να αγωνίζεται σε ηλικία 16 ετών. Τον παρακολουθούσε για τρία χρόνια και ήταν σίγουρος ότι για αυτόν τον σέντερ, ο ουρανός είναι το όριο.
Πώς θα ζήσω σε μια ξένη χώρα όταν δεν ξέρω καν πώς να παραγγείλω φαγητό;
Το 2011 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ερχόμενος στην Αμερική, τα πάντα του φάνηκαν βουνό. Ήταν ένας πρωτοετής φοιτητής ύψους 2.16μ και στεκόταν στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, με μάτια ορθάνοιχτα και γεμάτος δέος. Δικαιολογημένα το άγχος τον είχε κυριέψει. Ήταν μόλις 18 ετών, θα ζούσε χωρίς την οικογένεια του για πρώτη φορά και βρισκόταν σε μια ξένη χώρα ενώ δεν ήξερε καλά καλά την αγγλική γλώσσα. Πώς θα μπορούσε να ζήσει σε μια ξένη χώρα όταν δεν ήξερε καν πώς να παραγγείλει φαγητό; Ήταν μια εύλογη απορία, που στριφογυρνούσε στο μυαλό του και τον έκανε να φοβάται αλλά παράλληλα, του έδινε κίνητρο να γίνει καλύτερα και να φτάσει σε σημεία να μιλά πιο άπταιστα τα αγγλικά και από τους γηγενείς. Από τη στιγμή που προσγειώθηκε στις ΗΠΑ, η πορεία του ήταν σταθερά ανοδική.
«Ανάμεσα στα θύματα του πολέμου ήταν και φίλοι του αγαπημένοι»
Ο Λεν έχει εκπροσωπήσει την Ουκρανία σε διεθνή τουρνουά. Αγωνίστηκε με την Εθνική Κ16 στο FIBA Europe Under-16 Championship του 2009 και ένα χρόνο αργότερα με την Εθνική Κ18 στο FIBA Europe Under-18 Championship. Τα τουρνουά αυτά ήταν μια ευκαιρία να αγωνισθεί με τα χρώματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της πατρίδας του και παράλληλα, τον βοήθησαν να αναπτύξει δεξιότητες και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αγωνιζόμενος με τα καλύτερα νέα ταλέντα της εποχής εκείνης.
Είναι τρομερά συνδεδεμένος με τις ρίζες του. Αγαπάει την πατρίδα του κατά τη διάρκεια του πολέμου δε σταμάτησε να καταδικάζει το γεγονός και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιήσει άπαντες για το θέμα.
Μάλιστα, δημιούργησε με τον Σβι Μιχαϊλιούκ το ταμείο της «Hoop for Ukraine» (Βοήθεια για την Ουκρανία) για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του. «Μια φρικτή τραγωδία συνέβη στη μητέρα πατρίδα μας, την Ουκρανία. Καταδικάζουμε κατηγορηματικά τον πόλεμο. Η Ουκρανία είναι ένα ειρηνικό και κυρίαρχο κράτος, που κατοικείται από ανθρώπους που θέλουν να αποφασίζουν για το δικό τους πεπρωμένο. Προσευχόμαστε για τις οικογένειες, τους φίλους και τους συγγενείς μας που βρίσκονται στην Ουκρανία. Ελπίζουμε αυτός ο φρικτός πόλεμος να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Αγαπητοί Ουκρανοί, κρατηθείτε γερά. Η δύναμή μας είναι η ενότητά μας. Είμαστε μαζί σας», έγραψε ο Λεν τον Φεβρουάριο του 2022 σε κοινή ανακοίνωση με τον Μιχαϊλιούκ.
Παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και προσπαθεί να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει προσπαθήσει να εξηγήσει τι συμβαίνει και να ευαισθητοποιήσει για το θέμα του πολέμου ενώ δε δίστασε να αποκαλύψει ότι ανάμεσα στα θύματα του πολέμου ήταν και φίλοι του αγαπημένοι: «Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ξεκίνησαν όλα αυτά, έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Όμως εξακολουθεί να είναι σκληρό όταν μιλάς με συγγενείς ή φίλους σου. Το να ακούς τι περνούν είναι πολύ δύσκολο... Όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα επηρεάζουν τη ζωή όλων μας. Έχω πολλούς φίλους που έχουν πολεμήσει και μερικοί έχουν σκοτωθεί. Η κατάσταση είναι… ξέρεις… δύσκολο να την εκφράσεις με λόγια», έχει τονίσει σε συνέντευξη του κάνοντας παράλληλα, έκλεισε να βρεθεί τρόπος να σταματήσει και να επανέλθει η ειρήνη «Όλοι θέλουμε το ίδιο: να τελειώσει ο πόλεμος και να νιώσουμε ξανά ασφαλείς. Αυτός είναι ο τελικός στόχος. Ο κόσμος θέλει απλώς να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Οι φίλοι και οι συγγενείς μου στην Ουκρανία, όλοι το ίδιο λένε· είμαστε κουρασμένοι από τον πόλεμο. Θέλουμε να τελειώσει και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, απλώς να ζούμε φυσιολογικά».
Το έρεισμα που λεγόταν Τζούλια και η φωτογραφία που έγραφε ΝΒΑ
Έχει μια άριστη σχέση με τη μητέρα του. Της αποκαλύπτει τα μυστικά του, συζητά μαζί της κάθε βήμα και κάθε δύσκολη απόφαση και αγαπά τα φαγητά της. Λατρεύει την κουζίνα της, παρότι η Τζούλια, μαγείρευε για τον γιο της λιγότερες φορές σε σύγκριση με τις περισσότερες μητέρα. Μάλιστα, έχει τύχει να μην αγγίξει το φαγητό μιας άλλης μαμάς. Σε συνέντευξη του είχε θυμηθεί ένα περιστατικό όταν είχε μετακομίσει από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αντρασίτ της Ουκρανίας, για να φοιτήσει στο Ανώτερο Κολέγιο του Ντνιπροπετρόφσκ. Εκεί ένας φίλος του τον είχε καλέσει στο σπίτι για δείπνο. Η μητέρα του είχε ετοιμάσει αρκετά σπιτικά φαγητά αλλά ο Λεν δεν άγγιξε το φαγητό. Δεν μπορούσε να φάει έλεγε αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν του άρεσε και ένιωθε άσχημα. Δεν ήταν σαν της δικής του μαμάς και ποιος θα μπορούσε να τον κατηγορούσε που προτιμούσε το φαγητό της μαμάς του και όχι κάποιας άλλης;
Η Τζούλια, ήταν αθλήτρια και φρόντισε να μάθει στον γιο της τις καλές και τις κακές πτυχές του αθλητισμού. Μόλις ο Άλεξ εξέφρασε την επιθυμία να σπουδάσει στο Ντνιπροπετρόφσκ, μια αθλητική ακαδημία στο κέντρο της Ουκρανίας, εκείνη τον υποστήριξε, παρότι ήξερε ότι θα τον έβλεπε να φεύγει από το σπίτι του τουλάχιστον πέντε χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι θα περίμενε μια συνηθισμένη μητέρα. «Όταν αποφάσισα να φύγω από την πόλη μου στα 13, για να πάω σε μια μεγαλύτερη πόλη, σε αθλητικό σχολείο και να παίξω μπάσκετ, με στήριξε», είχε εκμυστηρευτεί ο Λεν σε συνέντευξη του.
Το δώρο αποχαιρετισμού της Τζούλιας στον γιο της ήταν ήταν ένα κινητό τηλέφωνο, το οποίο χρησιμοποιούσε ο Άλεξ για να μιλά καθημερινά μαζί της και να της περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πως περνούσε κάθε μέρα και τη μάθαινε. Μιλούσαν στο δρόμο από και προς την προπόνηση, για καλημέρα, καληνύχτα και όταν ήθελε.
Η Τζούλια, επισκεπτόταν τον γιο της κάθε δυο με τρεις μήνες στο Ντνιπροπετρόφε και όταν έκανε το μεγάλο βήμα στην Αμερική, βρέθηκε ξανά εκεί. Πριν μπει στο παρκέ, του έπιασε το χέρι και του έδειξε μια φωτογραφία στο κινητό της. Ήταν μια φωτογραφία ενός χαρτιού που είχε κολλήσει πάνω από το κρεβάτι του όταν ήταν μόλις 10 ετών. Πάνω του υπήρχε μια μικρή λίστα στόχων, τα όνειρα που κάνει κανείς όταν είναι παιδί, και ένα από αυτά ήταν «Να φτάσω στο ΝΒΑ». Με αυτή την πράξη θέλησε να του υπενθυμίσει ότι έκανε πράξη τα όνειρα του και ότι θα πρέπει να νιώθω περήφανος για τον εαυτό του, να μην σταματήσει ποτέ να δουλεύει και να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος.
