Αγαπητή Metrosport
Με τον Τσιτσιπά είμαι, βέβαια, σε κάθε αγώνα του. Χαίρομαι όταν κερδίζει, χαίρομαι γιατί διακρίνεται συνεχώς σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις του τένις και θα χαρώ αν σε δυο-τρία χρόνια γίνει το νούμερο 1 στον κόσμο. Αλλά δεν θα τα βάψω και μαύρα αν δεν φτάσει εκεί. Ούτε αισθάνομαι ταπεινωμένος ως Ελληνας με μια ήττα του, επειδή δεν αισθάνομαι και υπερήφανος ως Ελληνας με μια νίκη του.
Για να ξέρουμε τι λέμε, το φαινόμενο Τσιτσιπάς δεν είναι προϊόν του ελληνικού αθλητισμού. Στο εξωτερικό έγινε αθλητής, στο εξωτερικό ανδρώθηκε, στο εξωτερικό εξελίχθηκε, στο εξωτερικό προπονείται, στο εξωτερικό αγωνίζεται, στο εξωτερικό κάνει διακοπές, στο εξωτερικό χαλαρώνει και διασκεδάζει. Η Ελλάδα δεν του πρόσφερε τίποτε και δεν τον βοήθησε στο παραμικρό για να φτάσει σ' αυτό το επίπεδο. Συνεπώς η Ελλάδα δεν δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανη για τον Τσιτσιπά και οι Ελληνες δεν υποχρεούνται, εκτός κι αν θεωρούν ότι πιστώνονται και οι ίδιοι λίγη από το δόξα του Στέφανου, αν και είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσαν να πιστώνονται λίγα από τα πολλά εκατομμύρια που πλημμυρίζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς του.
Ιδού, λοιπόν, το “ψητό”. Να είμαι υπερήφανος επειδή ο Τσιτσιπάς θησαυρίζει; Οχι βέβαια. Χίλιες φορές μπράβο του και μαγκιά του. Από τη στιγμή που είναι πρωτοκλασάτος σε ένα από τα “αθλήματα των πλουσίων”, χαλάλι του. Τα λεφτά τα κερδίζει με τη δουλειά του και το ταλέντο του και δεν του τα χαρίζει κανείς. Αλλά εμένα δεν με αφορά. Δεν με αγγίζει. Δεν με συγκινεί. Δεν μου προκαλεί συναισθήματα. Ετσι κι αλλιώς, στο τένις ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να ταυτιστώ με έναν αθλητή. Θαύμασα και θαυμάζω πολλούς, απολαμβάνω το ταλέντο τους, αλλά μέχρι εκεί. Και, βέβαια, προτιμώ να χειροκροτήσω, ακόμη και να αποθεώσω μία Πατουλίδου, έναν Μελισσανίδη, έναν Πύρρο Δήμα, έναν Κακλαμανάκη, έναν Πετρούνια, έναν Ταμπάκο, μία Κορακάκη, ή μία Στεφανίδη και τόσους άλλους Ολυμπιονίκες που τίμησαν την ελληνική σημαία μετά από πολύχρονη σκληρή προσπάθεια υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας εντός των ελληνικών συνόρων. Με τον Τσιτσιπά ας παθιαστούν οι λάτρεις του τένις.
Αλήθεια, ακόμη και 100 τελικούς να κερδίσει ο Τσιτσιπάς θα δώσει στον Ελληνα περισσότερη συγκίνηση από αυτή που έδωσε ο Πύρρος Δήμας; Τι πιστεύετε; Χωρίς να έχουμε ιδέα τι πάει να πει άρση βαρών, είχαμε χάσει τα μυαλά μας με τον γίγαντα τον Πύρρο. Και με τη Βούλα και με όλους τους χρυσούς Ολυμπιονίκες. Η, μήπως, μπορούν να συγκριθούν οι επιτυχίες του Τσιτσιπά στο τένις με τους άθλους της Εθνικής στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, που όντως έκαναν υπερήφανους όλους τους Ελληνες και τους έβγαλαν στους δρόμους να πανηγυρίζουν σαν τρελοί, ακριβώς επειδή εκείνοι οι ποδοσφαιριστές και εκείνοι οι μπασκετμπολίστες ήταν κάποιοι από εμάς και εκπροσωπούσαν όλους εμάς, όντας προϊόντα 100% του ελληνικού αθλητισμού;
ΥΓ. Δεν τα κατάφερε χθες ο Στέφανος. Δεν πειράζει. Το μέλλον είναι μπροστά του. Η Ελλάδα, πάντως, δεν έχασε τίποτε. Απλώς ο ίδιος έχασε μια ευκαιρία. Ωστόσο, πρόσθεσε κι άλλη δόξα, όπως και άλλα, πολλά, πάρα πολλά, χρήματα στο ενεργητικό του. Τένις γαρ...
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
