Ένας άνθρωπος που έγινε το παράδειγμα για εκείνους που παραιτούνται με την πρώτη δυσκολία, κάνουν πίσω στο πρώτο εμπόδιο και εγκαταλείπουν το όνειρο τους. Ο Αλεσάντρο Ζανάρντι φώναξε ένα μεγάλο «μπορώ» όταν η μοίρα αποφάσισε να κάνει μια απότομη στροφή και να τον πετάξει εκτός.
Άρχισε την καριέρα του ως οδηγός αγώνων αλλά ένα ατύχημα του άλλαξε τη ζωή για πάντα. Έχασε και τα δυο του πόδια αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να ζει και να είναι ανταγωνιστικός.
Ήταν όνειρο του να γίνει οδηγός αγώνων
Γεννήθηκε στην Μπολόνια σε μια μικρομεσαία οικογένεια. Από παιδί παρακολουθούσε αγώνες και ήθελε να δει τον εαυτό του στην πίστα. Άρχισε με καρτ μόλις στα 13 του χρόνια. Το πρώτο του καρτ το κατασκεύασε ο ίδιος με τροχούς που δημιούργησε από έναν σκουπιδοτενεκέ, μερικά σύρματα από φράχτη και σωλήνες που δανείστηκε από τον υδραυλικό πατέρα του. Xρησιμοποίησε πυρσό για τη συγκόλληση. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο το 1988 στο ιταλικό πρωτάθλημα της F3. Συνέχισε να αγωνίζεται και το 1991 τερμάτισε δεύτερος στο International Formula 3000.
Οι επιδόσεις του στη Formula 3000 του έδωσε γρήγορα μια θέση σε μονοθέσιο της F1 από την Footwork Team για δοκιμή. Ήταν εξαιρετικός και υπέγραψε συμβόλαιο για τους τρεις τελευταίους αγώνες της σεζόν 1991. Είχε μια σύντομη θητεία στην Ιορδανία και στη συνέχεια, αγωνίστηκε για τη Μινάρντι, ως αντικαταστάτης οδηγός το 1992, ενώ πέρασε δύο σεζόν (93-94) στην ομάδα Lotus. Η παραμονή του στη F1 ήταν σύντομη αλλά κατόρθωσε να βοηθήσει στη διόρθωση του συστήματος ενεργής ανάρτησης στα αυτοκίνητα Lotus.
Ο αγώνας που του άλλαξε τη ζωή
Ο αγώνας που έγινε στο Lausitzring της Γερμανίας το 2001 θα έπρεπε να είχε ακυρωθεί λόγω των γεγονότων της 11ης
Σεπτεμβρίου που είχαν συμβεί μόλις τέσσερις ημέρες νωρίτερα αλλά αποφασίστηκε να διεξαχθεί για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων.
Ο Ζανάρντι είχε μια κουραστική χρονιά και είχε αρχίσει να ασχολείται με το νέο του αυτοκίνητο. Στον αγώνα ηγήθηκε για λίγους γύρους και η πολυαναμενόμενη νίκη φαινόταν να πλησιάζει. Όμως, στο τελευταίο pit stop η ζωή του έδωσε ένα μεγάλο χαστούκι.
Βγαίνοντας από το pit lane, προσπαθούσε να επανέλθει στην αγωνιστική λωρίδα όταν βρέθηκε στο δρόμο του Άλεξ Ταλιάνι που ερχόταν με ταχύτητα 310 χιλιομέτρων την ώρα. Τα δύο αυτοκίνητα συγκρούστηκαν και του Ζανάρντι διαλύθηκε. Όταν οι γιατροί έφτασαν στο σημείο, γλίστρησαν στο αίμα που είχε πλημμυρίσει τον δρόμο. Τα πόδια του οδηγού είχαν κοπεί πάνω από το γόνατο και αιμορραγούσε τόσο πολύ, που του έμεναν λιγότερο από τρία λεπτά ζωής. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο και οι γιατροί κατάφεραν να μειώσουν την αιμορραγία. Έμεινε σε τεχνητό κώμα για μία εβδομάδα και υποβλήθηκε σε 15 επεμβάσεις στα πόδια.
Όταν άνοιξε τα μάτια του η γυναίκα του ήταν εκείνη που του εξήγησε τι είχε συμβεί και πως είχε χάσει τα δύο κάτω άκρα. Ο Ζανάρντι δεν αντέδρασε, της είπε ότι την αγαπά πολύ και ζήτησε να τον αφήσει να κοιμηθεί γιατί αισθανόταν κουρασμένος. Ακολούθησαν και άλλες χειρουργικές επεμβάσεις ώστε να κλείσουν εντελώς οι πληγές του και να αρχίσει το κομμάτι της αποθεραπείας. Το ότι άνοιξε ξανά τα μάτια του ήταν ένα θαύμα και ο ίδιος πίστεψε σε αυτό και αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του.
Το 2003 επιστρέφει στη Γερμανία
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η ζωή του θα σταματούσε εκεί και ότι θα έβλεπε τους αγώνες από μακριά. Εκείνος, όμως, ήθελε να επιστρέψει στην πίστα. Σχεδόν 20 μήνες μετά το ατύχημα, ο Ζανάρντι επέστρεψε στο Lausitzring. Πέρασε τόσους μήνες σκληρής δουλειάς και προπόνησης και ήταν αρκετά ικανός για να οδηγήσει το αυτοκίνητο στην πίστα που του άλλαξε τη ζωή. Ολοκλήρωσε τους 13 γύρους που είχαν μείνει και τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Τον Αύγουστο του 2005 θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο που κερδίζει Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε αγώνες αυτοκινήτου. Τις δύο επόμενες χρονιές κερδίζει και πάλι την πρώτη θέση ενώ κάνει το ίδιο και το 2009 στην Τσεχία.
Πρώτος στην ποδηλασία
Πέρασε αρκετός καιρός για να βρει κάτι καινούργιο στη ζωή του. Ήθελε να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν εμπόδια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και ότι με πίστη, θέληση και υπομονή όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Η ποδηλασία έγινε το νέο του στοίχημα.
Το 2011 δηλώνει συμμετοχή στη διοργάνωση Κόνα της Χαβάης. Ένα δύσκολο αγώνισμα που αποτελείται από 3.8 χιλιόμετρα κολύμπι, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και 42 χιλιόμετρα αγώνα δρόμου. Χρησιμοποιεί ένα γιλέκο για να κρατά το σώμα του στην επιφάνεια της θάλασσας, ένα ποδήλατο χειρήλατο για το δεύτερο κομμάτι του αγωνίσματος και τερματίζει την πίστα με αναπηρικό αμαξίδι μετά από εννέα ώρες 47 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα.
Την αμέσως επόμενη χρονιά συμμετέχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου 2012 και του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 στον αγώνα ταχύτητας με χειρήλατο ποδήλατο κερδίζοντας 4 χρυσά και 2 ασημένια μετάλλια.
Νέο ατύχημα
Στα 53 του χρόνια πάλεψε ξανά για τη ζωή του καθώς είχε ένα ακόμη σκληρό ατύχημα σε αγώνα στην Ιταλία με χειρήλατο αμαξίδιο. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με ελικόπτερο και η κατάσταση του θεωρήθηκε κρίσιμη καθώς είχε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και το πρόσωπο. Για επτά μήνες βρισκόταν σε καταστολή, διασωληνωμένος και ανέπνεε με μηχανική υποστήριξη. Ήταν θαύμα ότι μπόρεσε και μίλησε ξανά.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για αυτόν τον άνθρωπο είναι άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι για το παιδί του είναι το καλύτερο παράδειγμα και πηγή έμπνευσης σε όσους λένε «δεν μπορώ».
