ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΡΙΣΤΕΑΣ - ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Τα γούρια, ο Ότο, το κεφαλοκλείδωμα του Αντράντε και η καζούρα στον Βιεϊρίνια

Με το βραβείο του γαλλικού δικτύου Canal Plus για τον δεύτερο μεγαλύτερο αθλητή της χρονιάς του 2004 ανά χείρας, ο Αγγελος Χαριστέας έφτασε στο ραντεβού μας βρεγμένος από την ξαφνική θερινή μπόρα, αλλά σωματικά… πιο στεγνός και από τον Ιούνιο του «σωτήριου έτους» για το ελληνικό ποδόσφαιρο. 

Φωτογραφίες: Γιάννης Μωυσιάδης

Ακόμη και σήμερα, έπαιζε άνετα ένα ημίχρονο… Mόλις έγινε αντιληπτός, ένα παιδάκι έσπευσε με τον πατέρα του για φωτογραφία, βλέπετε παρ’ ότι πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια – αλήθεια τώρα;- από το έπος της Πορτογαλίας, η φιγούρα του παραμένει το ίδιο οικεία, ίσως και περισσότερο, αφού το youtube κάνει δουλειά. Το ραντεβού μας δόθηκε μεταξύ επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων (ο 41χρονος πρώην επιθετικός τους τελευταίους μήνες «σκοράρει» ως Αντιπεριφερειάρχης Ψηφιακής Πολιτικής στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όμως εδώ και χρόνια είναι... περήφανος χαζομπαμπάς δύο κοριτσιών που τον περίμεναν μετά το σχολείο για βόλτα, μαζί με τη σύζυγο, Βαρβάρα).

Ο χρυσός σκόρερ της Ελλάδας στο Euro της Πορτογαλίας αποκαλύπτεται στο metrosport.gr

Η συζήτηση όμως ήταν για το Euro του '04 αλλά και το Euro 2020, οπότε όλα μπορούσαν να περιμένουν λίγο. Διότι ο Αγγελος τα περιγράφει ασμένως. «Δεν έχουμε πολλές επιτυχίες, πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό, για να εμπνεύσουμε και τους νεότερους. Τις τελευταίες μέρες έδωσα συνεντεύξεις στην Αίγυπτο, την Κίνα και θα δώσω ακόμη μία στην Αραβία. Συμμετέχω σε ένα βίντεο που θα παίξει σε video wall πριν από τα παιχνίδια του Euro, με πολλά κοινωνικά μηνύματα. Παράλληλα κυκλοφορεί στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ για τον Ότο. Η Ελλάδα έγινε από το πουθενά πρωταθλήτρια Ευρώπης και είναι μια πολύ συναρπαστική ιστορία. Πλέον έχουμε καθαρό μυαλό και πάμε το αναλύσουμε».

- Πάμε λοιπόν, Αγγελε…

«Η εθνική ομάδα ήταν διαλυμένη από πριν, δεν είχε πάρει μέρος σε καμία μεγάλη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια, οι φίλαθλοι είχαν φύγει από το γήπεδο, οι παίκτες την έβλεπαν για να περάσει απλά η ώρα. Το 2002 ήμασταν στη φουρνιά που είπαμε ΤΕΛΟΣ, πρέπει να αλλάξουμε κάτι κι αυτό έγινε από την πρώτη μέρα. Μετά τον πρώτο αγώνα για τα προκριματικά του Euro, την ήττα από την Ισπανία, καθίσαμε μετά στα αποδυτήρια και είπαμε δε θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω».

- Μήπως η αρχή εκείνη της ομάδας ήταν στο Γουέμπλεϊ, στο 2-2 με την Αγγλία λίγο νωρίτερα;

«Σπουδαίο ματς κι εκείνο, έκαναν πολλές αναφορές οι Αγγλοι, αλλά θεωρώ πρώτη φορά που αισθανθήκαμε ότι φτιάχνουμε ομάδα ήταν με την Ισπανία. Χάσαμε, αλλά δεν τα διαλύσαμε. Κάτσαμε και συζητήσαμε και είπαμε να χτίσουμε κάτι διαφορετικό. Χάσαμε και από την Ουκρανία, αλλά πάλι δεν διαλυθήκαμε. Είχαμε δώσει την υπόσχεσή μας».

«Αν δεν κερδίσουμε, φεύγει ο Ότο»

«Στο ξενοδοχείο πριν το ματς με τη Β. Ιρλανδία έρχεται ο Τοπαλίδης στο δωμάτιό μου και μου εκμυστηρεύεται: Αγγελε, αν σήμερα δεν κερδίσουμε, ο προπονητής φεύγει! Ηταν χάλια, είχε πρηστεί το στομάχι του. Του απαντάω: Δε θα φύγετε, δε θα πάτε πουθενά. Παίξαμε πολύ καλά, έβαλα δύο γκολ, κερδίσαμε και μείναμε αήττητοι για πάνω από 10 ματς».

Ο Αγγελος Χαριστέας εξηγεί στο Χάρη Δημαρά, με φόντο το Θερμαϊκό 

«Ο Ρεχάγκελ μας εξηγούσε ότι έπρεπε να ξεμπλοκάρουμε και να μη φοβόμαστε κανέναν»

-Πότε καταλάβατε ότι αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα;

«Είχαμε τρομερό δέσιμο από την αρχή. Ο Θοδωρής, ο Ντέμης, ο Τσιάρτας ήταν οι προσωπικότητες και ακολουθούσαμε από πίσω. Καταλαβαίναμε ότι... κάτι τρέχει και μας το έλεγαν όλοι στις προπονήσεις. Είχαμε τρομερό κλίμα. Να φανταστείς βγάζαμε τον καλύτερο και χειρότερο παίκτη της κάθε προπόνησης. Γινόταν viral η ψηφοφορία. Αυτό γινόταν επί χρόνια, οπότε ο κάθε παίκτης που ερχόταν φοβόταν την ψηφοφορία, μη βγει τελευταίος! Και τα έδινε όλα».

- Η μέθοδος του Ρεχάγκελ;

«Ο Οτο χρησιμοποιούσε συχνά παραδείγματα μεγάλων ομάδων και αθλητών. Μας εξηγούσε ότι πρέπει να ξεμπλοκάρουμε ως Ελληνες και να μη φοβόμαστε τους αντιπάλους μας. ‘Παίζετε με τη Γερμανία. Ε και;’ Περνώντας οι μήνες και φτάνοντας στα κρίσιμα παιχνίδια είχε τον τρόπο να μας αποφορτίζει. Κάναμε κι εμείς κλίμα, βάζαμε μουσική και τραγουδούσαμε στο πούλμαν πριν πάμε στο γήπεδο. Φτάσαμε στο σημείο που τα αποτελέσματα έρχονταν φυσιολογικά. Μας κατηγορούσαν βέβαια πάλι ότι παίζαμε πολύ αμυντικό ποδόσφαιρο, κλειστό. Αυτό όμως αποδείχθηκε το ποδόσφαιρο του μέλλοντος. Ετσι κερδίζεις τρόπαια. Η Τσέλσι φέτος δεν κέρδισε επειδή έκανε 18 τελικές, αλλά επειδή είχε καλή αμυντική λειτουργία και εκμεταλλεύτηκε τις λίγες ευκαιρίες που δημιούργησε».

Κάθε φορά που έρχεται μια μεγάλη διοργάνωση δεν γίνεται να μην την παρακολουθήσει

-Σε σένα τι έλεγε ο Ρεχάγκελ;

«Καταρχάς να πω πως σε αρκετά ματς με έβαζε δεξιά και υπήρχε λόγος. Μπορούσα να έχω το πλεονέκτημα στον αέρα και επειδή είμαι και φιλότιμος μπορούσα να ακολουθήσω το αριστερό μπακ και να μαρκάρω. Όταν έβλεπε ότι οι αντίπαλοι αρχίζουν να ανοίγονται με περνούσε δεύτερο σέντερ φορ. Ο Οτο καθόταν συχνά δίπλα μου στο καφέ επειδή μιλούσα γερμανικά και μιλούσαμε. Μου είπε: Αγγελε σε ζηλεύω που είσαι σε αυτή τη θέση, γιατί είσαι νέος, ωραίος, έχεις χρήματα κάνεις αυτό που αγαπάς και κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Με ανέβαζε. Εβλεπε πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Μέχρι και σήμερα σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Ο Ότο επίσης χρησιμοποιούσε παρομοιώσεις με ποδοσφαιριστές, για τον Μαραντόνα, για τον Φέντερερ, με αθλητές που μιλούσε μαζί τους και μας μετέφερε ότι όλοι οι μεγάλοι αυτοί ποτέ δεν έχαναν την ουσία. Μας έλεγε ότι η δική μας ουσία είναι να κάνουμε σωστά άμυνα και στην ευκαιρία να βάλουμε το γκολ και να νικήσουμε».

«Τώρα ο ποδοσφαιριστής κοιτά πώς θα προβάλει τον εαυτό του. Για εμάς υπήρχε μόνο το γήπεδο»

- Το γκολ βέβαια είναι πιο δύσκολο από το να κρατήσεις απλά το μηδέν.

«Ο φορ δίνει ψωμί. Και στη Βέρντερ εκείνη τη χρονιά ο Αϊλτον είχε βάλει 28 γκολ και μας έδωσε ψωμί. Στο ποδόσφαιρο αυτοί που βάζουν τα γκολ φαίνονται πιο πολύ, αλλά προσωπικά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι από μένα κέρδισαν και οι υπόλοιποι. Κανένας δεν αισθάνθηκε έτσι σε αυτή την ομάδα. Αν ο Γιούρκας δεν κέρδιζε το κόρνερ, δε θα έβαζα το γκολ, ούτε αν ο Ζαγοράκης δεν έκανε την τρομερή ενέργεια με τη Γαλλία, θα σκόραρα εγώ. Δεν είχαμε εγωισμούς, αυτό ήταν λυμένο και αυτό μας έσωσε».

- Ο φορ παίρνει την κρέμα όμως...

«Τώρα ναι, ζούμε και στην εποχή του φαίνεσθαι. Ο καθένας κοιτά πώς θα προβάλει τον εαυτό του στα βίντεο, στα social media, εμάς η απάντηση ήταν μόνο το γήπεδο. Τώρα ο Ρονάλντο βγάζει πιο πολλά από τα υπόλοιπα παρά από το ποδόσφαιρο και σταμάτησε και να μαλώνει στο γήπεδο. Εμείς ήμασταν σε άλλη εποχή, δίναμε τον αγώνα μας μόνο εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσαμε να αναπαράγουμε την εικόνα μας μετά».

Θυμάται με υπερηφάνεια όσα έζησε προ 17 ετών

«Πάμε για να μην ξεφτιλιστούμε»

- Τελικά η φιλική συντριβή με 4-0 από την Ολλανδία πριν το Euro έγινε... σκόπιμα;

«Ο Οτο όλα τα έκανε με στρατηγική και σχέδιο, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα καθόταν να χάσει. Ηθελε απλά να μετρήσει τις δυνάμεις με έναν δυνατό αντίπαλο, ο οποίος δε συγχωρεί τα λάθη και θα σε έκανε να πληρώσεις την κάθε σου αδράνεια. Μετα από αυτό σφίξαμε. Είχε μείνει μάλιστα η ατάκα: ‘Παιδιά πάμε να μην ξεφτιλιστούμε’. Πρώτο ματς με την Πορτογαλία, που είχε παίκτες που θα μπορούσαν να σε καταστρέψουν. Υπάρχει βέβαια και μια διαφορά του τότε με το τώρα σε ό,τι αφορά τους παίκτες μας. Τότε παίζαμε αρκετοί στο εξωτερικό αλλά σε ομάδες πρώτης τετράδας. Άλλος στη Ιντερ, άλλος στην Μπενφίκα, εγώ στην νταμπλούχο Γερμανίας, παίζαμε σε μεγάλες ομάδες που πρωταγωνιστούσαν. Ο Καραγκούνης ήταν συμπαίκτης με Ματεράτσι. Ο Παναθηναϊκός με τρομερή πορεία στο Champions League. Ολα τα παιδιά είχαμε παραστάσεις. Εγώ είχα ανταγωνιστές τον Ζήση Βρύζα, τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Λυμπερόπουλο που ήταν εκτός αποστολής ή το Μαχλά. Υπήρχε φοβερός ανταγωνισμός. Τώρα δες τον ανταγωνισμό που υπάρχει μπροστά».

-Εσύ τι σκέφτηκες πριν την πρεμιέρα;

«Οτι είναι το μπαμ το δικό μου. Είχα κανει 28 συμμετοχές στην νταμπλούχο Βέρντερ Βρέμης και με ήθελε η μισή Ευρώπη. Ημουν στα καλύτερά μου και έλεγα ότι είναι η στιγμή μου να κάνω το μπαμ. Ηθελα να φανώ, να σκοράρω σε κάθε παιχνίδι. Ξέραμε ότι είναι αγχωμένοι οι Πορτογάλοι. Δεν περιμέναμε ότι θα το κερδίσουμε, αλλά βλέποντας ότι βάλαμε γρήγορα δύο γκολ και είπαμε ότι τους έχουμε».

-Και δεύτερο ματς με Ισπανία...

«Μιλάμε για μεγάλο φαβορί, με παικταράδες, Ραούλ, Μοριέντες, Πουγιόλ, Κασίγιας. Της δώσαμε τη χαριστική βολή, είναι αυτό που πιστεύω ότι θα πάει φέτος η Πορτογαλία. Την οδηγήσαμε σε μια καινούργια αρχή. Ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι, περάσαμε δύσκολα. Μετρήσαμε τις δυνάμεις μας, αγκομαχήσαμε. Τη μισή ευκαιρία την κάναμε γκολ. Ήταν το πρώτο μου».

-Με τρομερή περιγραφή Βασίλη Τσιάρτα, αργότερα...

«Ναι, με το ποτήρι νερό (γέλια). Γελάω κάθε φορά. Ήξερα ότι θα έχω την ευκαιρία μου και πρέπει να την κάνω γκολ. Εγινε. Μετά το παιχνίδι με την Ισπανία είδαμε τη βαθμολογία και αγχωθήκαμε. Μας βγήκε με τη Ρωσία. Μας αιφνιδίασε. Το μοναδικό που κρατάω από εκείνο το ματς είναι η γκολάρα που έβαλε ο Ζήσης μετά το γύρισμα που έκανα. Και η κραυγή του Κάρα, που μετά το τέλος μπήκε μέσα και φώναζε να πανηγυρίσουμε, γιατί εμείς δεν ξέραμε αν περάσαμε...».

Ο Αγγελος Χαριστέας με το γαλλικό βραβείο για τον δεύτερο καλύτερο αθλητή του 2004 παγκοσμίως

«Τηγανιτές πατάτες τρώμε κύριοι!»

-Και μετά Γαλλία…

«Το ωραιότερο γκολ που έχω πετύχει με το κεφάλι. Όταν νικάς το Ζιντάν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μπήκε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο ο Γιαννακόπουλος και μου λέει: ‘Φαίνεται από πάνω, είμαστε καλύτεροι, δεν σου κάνω πλάκα για να σε ανεβάσω. Τους έχουμε στα τρεξίματα’. Το γκολ τρομερή ενέργεια του Θοδωρή. Μου έμεινε μια φάση στο αντιντόπινγκ, μετά: Μου λέει ο Γκοβού της Γαλλίας τι κάνετε ρε Αγγελε, πόσο τρέχετε; Ησασταν παντού τρία άτομα. Πολλοί ειδήμονες είχαν πει πολλά, αλλά μας παραδέχθηκαν όλοι οι αντίπαλοι. Τρια ντόπινγκ κοντρόλ με είχαν περάσει τότε, με είχαν βάλει σημάδι. Κάντε ό,τι θέλετε κύριοι, τους είπα. Τηγανιτές πατάτες τρώμε!».

«Δεν ήταν κ@λοφαρδία, ήταν ικανότητα. Όταν νικάς τον Ζιντάν, μπορείς να κάνεις τα πάντα»

-Οι τηγανιτές πατάτες ήταν μέσα στα γούρια, έτσι;

«Ναι. Υπήρχαν αρκετά γούρια. Φορούσα σε κάθε ματς καινούργια παπούτσια. Φυσικά αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν ποδοσφαιριστή, αλλά το ξεκίνησα και μετά δεν το άλλαζα. Βρίσκαμε τρόπους αποσυμφόρησης πριν από τα παιχνίδια. Πριν το ζέσταμα πηγαίναμε σε έναν κλειστό χώρο και κάναμε λίγο παιχνίδι μόνοι μας, λίγο πειράγματα για να μην περιμένουμε στα αποδυτήρια για να περάσει η ώρα αγχωμένα. Είχαμε στη διατροφή τηγανιτές πατάτες, κόκα κόλα και μετά από κάθε παιχνίδι τρώγαμε μια τούρτα όλοι μαζί. Μετά αποδείχθηκε ότι χρειάζεται και αυτό στη διατροφή του αθλητή. Το κάναμε χωρίς να ξέρουμε ότι σε λίγα χρόνια θα γίνεται παντού».

- Βλέποντας την μπάλα να περνάει σύριζα στην κεφαλιά του Ανρί, τις ευκαιρίες των Τσέχων, τον τραυματισμό του Νέντβεντ, πού καταλήγεις; Χρειάζεται και τύχη, ε;

«Χρειάζεται τύχη, αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τύχη θα έχεις να μην τραυματιστείς, να χτυπήσει σε ένα κεφάλι η μπάλα και να μπει ή σε ένα ματς ο αντίπαλος να σπάσει τα δοκάρια. Όταν όμως είναι συνεχόμενα παιχνίδια δεν μπορεί να είναι μόνο τύχη. Σε μας όντως συνέβαιναν κάποια πράγματα ευνοϊκά, αλλά είχαμε μια πολύ καλή και σφιχτή ομάδα. Δεν ήταν κ@λοφαρδία που έδιωχνε ο Νικοπολίδης ή ο Καψής. Ηταν η ικανότητα. Υπήρχε δόση τύχης, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που κατακτήσαμε το τρόπαιο».

Διατηρείται σε εξαιρετική σωματική κατάσταση...

-Με την Τσεχία πάντως τα χρειαστήκαμε...

«Η Τσεχία όλοι έλεγαν ότι είναι το μεγάλο φαβορί. Είχε Μπάρος, Νέντβεντ, Κόλερ, Ροζίτσκι, με τον οποίο μάλιστα ανταλλάζαμε πολλά μηνύματα όταν ήμουν στον Άρη. Είναι στη Σπάρτα Πράγας. Λέγαμε ότι είναι ομάδα με πολλά τρεξίματα σαν κι εμάς, αλλά ήταν καλύτερη μεμονωμένα. Στο 90λεπτο δεν ήμασταν καλοί, αλλά κάναμε το κλικ στην παράταση και τους πατήσαμε. Τραυματίστηκε ο Νέντβεντ, που εκείνη την περίοδο ίσως ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Εμείς δεν κάναμε φάση στο 90λεπτο. Μιλούσαμε μεταξύ μας και μας έλεγε ο Κάρα: ‘Παιδιά δώστε εσωτερικές βοήθειες, έχουμε πρόβλημα’. Στην παράταση όμως άλλαξαν όλα».

«Θα σκούπιζα τα δάκρυα του Ρονάλντο»

- Και… τελικός.

«Πολύ άγχος, βαβούρα έξω από το γήπεδο, εισιτήρια, τι θα γίνει, τι δε θα γίνει. Εμείς... ήμασταν στο τρένο και πηγαίναμε. Ο Ρεχάγκελ βέβαια μας είχε απομονώσει αρκετά κι αυτό μας έκανε καλό. Δεν πήγαμε στον τελικό λέγοντας ότι πάμε να κάνουμε το ίδιο με την πρεμιέρα. Ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι. Ξέραμε τα δυνατά τους σημεία. Και τώρα να ξαναπαίζαμε, πάλι θα ξαναέχαναν!».

-Το ένιωθες πως σε εκείνο το κόρνερ θα το βάλεις;

«Σε κάθε κόρνερ αυτοί ήταν σαν... χεσμένοι πάνω τους. Όταν είχαμε στημένη φάση οι Πορτογάλοι νόμιζαν πως εκτελεί φάουλ ο Μέσι. Ήταν η αναμπουμπούλα. Ημουν εγώ, ο Δέλλας, ο Καψής, ο Ζήσης, ποιον να πρωτοπιάσεις; Και μετά; Ο Ρονάλντο τη στέλνει στην κερκίδα. Μας φοβόντουσαν».

-Πρόσεξες το κλάμα του Ρονάλντο;

«Όχι, αν το έβλεπα επειδή είμαι ψυχοπονιάρης ίσως πήγαινα να του σκουπίσω τα δάκρυα (γέλια). Τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον παίκτη; Μπορεί να του κάναμε και καλό, ο παίκτης ήταν φαινόμενο, αποδείχτηκε ότι ίσως τον βοηθήσαμε στην καριέρα του γιατί αυτό τον πείσμωσε και άφησε εποχή».

-Και το φιλαράκι σου ο Αντρέ Βιεϊρίνια έκλαιγε εκείνο το βράδυ στις κερκίδες...

«Ναι, το ξέρω. Οταν ήρθε στο σπίτι μου πρώτη μέρα τον υποδέχθηκα με τη φανέλα του τελικού! Ο Αντρέ έκλαιγε στην κερκίδα σε εκείνο το ματς. Είδες όμως ότι το ΄16 έκαναν κι αυτοί το μπαμ και το έκαναν με έναν πανομοιότυπο τρόπο. Και μπράβο τους».

«Ο Κάρα με πρότεινε στον Βαρδινογιάννη»

- Συνάντησες ποτέ ξανά κάποιον από εκείνο το τουρνουά;

«Βέβαια. Με το Ραούλ στη Σάλκε, παίζουμε κόντρα στη Βαλένθια και φωνάζει τον Μοριέντες και του λέει έλα να δεις με ποιον κάθομαι. Έτυχε να μιλήσω φυσικά και με τα παιδιά της Πορτογαλίας, στο φιλικό που δώσαμε στην Αθήνα πριν 2 χρόνια: Με έπιασε ο Αντράντε κεφαλοκλείδωμα και μου λέει: Ζήτα συγγνώμη τώρα, μας κατέστρεψες!» (γελια).

- Τελικά με τη Γαλλία γιατί του αφιέρωσες το γκολ του Μικού;

«Είχα εξαιρετικές σχέσεις με τον Γιόχαν, ήταν ο κορυφαίος μέσος της Ευρώπης εκείνη τη σεζόν στη Βέρντερ. Επεσε όμως πάνω στο θεό Ζιντάν και δεν τον πήρε ούτε αποστολή. Του λέω πριν το Euro ‘Γιόχαν θα παίξουμε με τη Γαλλία, θα βάλω γκολ και θα φορέσω την μπλούζα από κάτω’. Γέλασε και μου είπε αποκλείεται να περάσετε. Βάλαμε 500 ευρώ στοίχημα. Πρώτο μήνυμα μετά το ματς βλέπω από το Μικού. Γελούσε. Το πλήρωσε το στοίχημα».

-Βλέποντας όλο αυτόν τον κόσμο στον τελικό ένιωσες διαφορετικά;

«Αισθάνθηκα σαν να πηγαίνω στον πόλεμο και να έχω από πίσω ολόκληρη στρατιά. Από το 9 φτάνεις στο 11, ξεπερνάς τον εαυτό σου. Εμείς δεν είχαμε εικόνα από την Ελλάδα. Όταν είδα τη λαοθάλασσα στο Ντα Λουζ έπαθα πλάκα. Και στην πρεμιέρα όταν είδαμε τους λιγοστούς Έλληνες, πάλι κάτι αισθανθήκαμε. Πάντα μας περίμεναν μετά τους αγώνες 200-300 άτομα και φώναζαν τα γνωστά: τέ» και το «σήκωσέ το». Αυτό ήταν και το αγαπημένο μου σύνθημα.«Δε
σταματώ να τραγουδώ πο

-Επειδή όμως… Ελλάδα είμαστε, λίγα χρόνια μετά το Euro ακόμη κι εσείς ακούσατε πολλά…

«Και τι δεν άκουσα… Το αγαπημένο παιδί του Οτο, παίζει με μέσο, πώς πήγε εκεί, πώς παίζει εκεί. Δεν δίνεις σημασία, κλείνεις τα αυτιά σου».

-Ο αγαπημένος σου συμπαίκτης απ’ όλους ποιος ήταν;

«Ο Κάρα με πίστευε πάρα πολύ, θυμάμαι μάλιστα πριν πάω στη Βέρντερ ότι είχε πει στο Βαρδινογιάννη ‘να πάρεις τον Χαριστέα’. Ηταν πριν πάρει ο Παναθηναϊκός τον Κωνσταντίνου. Ολοι είναι φίλοι μου. Είχα συμπαίκτες που μπορούσα να βασιστώ και ήξερα πως δε θα με πουλούσαν. Αν έκανα ένα λάθος θα μου έλεγαν δεν πειράζει, δε θα με έκραζαν. Το πρώτο μου δωμάτιο ήταν ο Καραγκούνης. Με τον Κατσουράνη επίσης είχα πολύ καλές σχέσεις, αλλά και με τον Γιούρκα. Ολοι μαζί ήμασταν όμως, καφέ πίναμε όλοι μαζί στο λόμπι».

- Ενα ευτράπελο που δε θα ξεχάσεις...

«Θα σου πω ένα πριν το Euro. Πήγαμε από τη Γερμανία στην Ελβετία όπου προετοιμάζονταν οι εθνικές πριν τη διοργάνωση. Εγώ όμως ξέχασα το διαβατήριό μου και στα σύνορα δε με άφηναν να περάσω. Ο συμπαίκτης μου στη Βέρντερ Λουντοβίκ Μανιέν προσπαθούσε μία ώρα να πείσει τους αστυνομικούς να με αφήσουν, δείχνοντάς τους φωτογραφίες και γκολ μου και τελικά με χίλια ζόρια με άφησαν...». 

«Και τι δεν άκουσα, ότι ήμουν το αγαπημένο παιδί του Ότο, ότι έπαιζα με μέσο... Κλείνεις τα αυτιά σου...»

-Τελικά ο Ρεχάγκελ γιατί δεν πήρε Ζήκο, Στολτίδη και Λυμπερόπουλο στο Euro;

«Είχε ένα δικό του σκεπτικό, δεν ήθελε να χαλάει την ομάδα, δεν ήθελε να χαλάει τη συνταγή που ο ίδιος είχε επιλέξει. Είχε κατηγορηθεί γι’ αυτό, αλλά δικαιώθηκε και στο μέλλον. Και ο Σάντος ακολούθησε το ίδιο, ενώ μετά ο Ρανιέρι κάλεσε 45 παίκτες. Δεν γίνεται αυτό και η εθνική μια ομάδα είναι».

-Τι βλέπεις στο επερχόμενο Euro; Θα υπάρξει… Ελλάδα;

«Τρία φαβορί βλέπω. Γερμανία γιατί είναι η Γερμανία, Γαλλία που έχει το καλύτερο ρόστερ στον κοσμο και Ιταλία. Νομίζω το Βέλγιο έχασε το τρένο. Θα υπάρξει και μια τέταρτη ομάδα ως έκπληξη, αλλά πρέπει να δω τα πρώτα ματς».

Δείτε σε video τι μας λέει για τη μέρα του τελικού και τα προγνωστικά του για το Euro που έρχεται