Against the wind: «Είμαστε κόντρα στον άνεμο»

Για τις εμπειρίες που απέκτησε τη χρονιά που μας πέρασε, μας εξομολογήθηκε η ιστιοπλοϊκή ομάδα του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, Against The Wind, η οποία μας εκμυστηρεύτηκε την προετοιμασία που ακολουθεί για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων 2020 και φυσικά δεν παρέλειψε να μας μιλήσει για τους στόχους της.

Ο Τάσος Παναγιωτίδης και Ναταλία Ταμβακίδου είναι δύο νέα παιδιά που ασχολούνται ενεργά με την ιστιοπλοΐα στις κατηγορίες Laser Standard και Laser Radial αντίστοιχα. 

Το χόμπι που είχαν από μικρή ηλικία έγινε καθημερινότητα, με κρυφό τους πόθο τους Ολυμπιακούς του 2020 στο Τόκιο. Με συνοδοιπόρο και καθοδηγητή τον προπονητή τους Νίκο Παπαγεωργίου, ο οποίος προπονεί εδώ και 20 χρόνια, με πολλές διακρίσεις στην ιστιοπλοΐα, δηλώνουν έτοιμοι για την μεγάλη πρόκληση.

Το 2019 και για τους τρεις ήταν μία εξαιρετικά σημαντική χρονιά, καθώς πέραν της προετοιμασίας για τα προκριματικά των Ολυμπιακών, συμμετείχαν σε πληθώρα αγώνων με πολλές επιτυχίες. 

Συγκεκριμένα Ο Παναγιωτίδης κατέκτησε τον τίτλο του Πανελληνιονίκη στην κατηγορία Laser Std, χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό U21 στην Πολωνία και 6η θέση στο παγκόσμιο στην Κροατία, με νέο στόχο το παγκόσμιο Ανδρών της ίδιας κατηγορίας. Αντίστοιχα η Ταμβακίδου κατέλαβε την 8η θέση και τη 2η θέση στα U21 στην κατηγορία Laser Rld στο Πανελλήνιο και 61η στο Παγκόσμιο, με πολλές διακρίσεις στο άθλημα από μικρή ηλικία.

Συναντήσαμε τους δύο αθλητές μαζί με τον προπονητή τους στις εγκαταστάσεις του Ν.Ο.Θ. και μας παραχώρησαν μία άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη, εφ’ όλης της ύλης.

Είστε έτοιμοι για τους προκριματικούς των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020;

Τάσος: Είμαι αισιόδοξος για τους προκριματικούς αγώνες που θα γίνουν τον Απρίλιο στη Γένοβα της Ιταλίας. Με την καλή προετοιμασία που έχουμε κάνει αυτούς τους μήνες, με τα ταξίδια και τα προπονητικά camp που θα πάμε πιστεύω ότι υπάρχει η ευκαιρία για την πρόκριση αν και είναι πολύ δύσκολα. Οι αντίπαλοι μου είναι πιο μεγάλοι από εμένα, που σημαίνει ότι έχουν μεγαλύτερη εμπειρία μέσα στο άθλημα. Τώρα σε επίπεδο φυσικής κατάστασης και τεχνικής θεωρώ ότι τους έχω φτάσει. Είμαστε αισιόδοξοι εγώ και ο προπονητής μου και πιστεύουμε ότι θα πάρουμε την πρόκριση.

Ναταλία: Η προετοιμασία και οι συμμετοχές μου στους αγώνες όλο αυτό το χρονικό διάστημα με έκαναν ακόμα πιο δυνατή για να συνεχίσω, ώστε πάω στη Γένοβα. 

Το θέμα είναι να καταφέρω να προσπεράσω τις υπόλοιπες Ελληνίδες, δεν θα πω ότι είναι πιο εύκολο από του Τάσου, αλλά τουλάχιστον εμείς οι γυναίκες έχουμε κάνει το βήμα για να πάρουμε την πρόκριση. Οπότε πρέπει να καταφέρω να φτάσω τις Ελληνίδες. Είμαι αισιόδοξη αν και είμαι ένα χρόνο σε αυτή την προσπάθεια και πιστεύω με την προπόνηση που έχουμε κάνει θα μπορέσω να είμαι αρκετά κοντά τους.

Ποια είναι η προετοιμασία που ακολουθείτε για την πρόκριση στους ολυμπιακούς;

Νίκος: Ο κρυφός μας πόθος είναι οι Ολυμπιακοί του 2020, ο μεγάλος μας πόθος είναι οι Ολυμπιακοί του 2024. Τίποτα δεν φτιάχνεται γρήγορα και επιπόλαια, ο αθλητής οποιουδήποτε αθλήματος στην ηλικία των 23-27 αρχίζει να δείχνει πόσο καλός μπορεί να γίνει. Σε αυτή την ηλικία έχουν την εμπειρία από όλες τις διοργανώσεις και τότε αρχίζουν να αποδίδουν. Χωρίς να θέλω να πω ότι ο στόχος αυτός δεν είναι στόχος, αλλά και να μην το πετύχουμε δεν θα τρελαθούμε. Δεν έχουμε δουλέψει δύο χρόνια για αυτό, έχουμε δουλέψει για να είμαστε σε κάποιο επίπεδο, για να μπορούμε να διεκδικήσουμε αυτό. Το ότι είμαστε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα από τους καλύτερους, σημαίνει κάτι, αλλά γενικά στην Ελλάδα πολύ γρήγορα βγάζουν συμπεράσματα οι γύρω-γύρω, όποτε λένε εύκολα «Α, δεν κάνει αυτός ή τελείωσε αυτός», βλέπεις απλά τα αποτελέσματα, δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει πάθει ο άλλος. Το τι έγινε, το ξέρει μόνο αυτός, ο προπονητής του και οι συναθλητές του που τον βλέπουν το βράδυ στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα μας έχει δύο προπονήσεις εκτός Ελλάδας στην Κύπρο και στην Κροατία. Προσπαθούμε να πάμε με τον Τάσο στο παγκόσμιο των ανδρών το οποίο είναι μεγάλη πρόκληση.

Γιατί «Against the wind»;

Τάσος: Ήταν ένα όνομα το οποίο μας άρεσε, το είχε βάλει και μία ομάδα σε μεγάλα σκάφη και έτσι το πήραμε και εμείς.

Ναταλία: Είναι και κάτι το οποίο παραπέμπει στην ιστιοπλοΐα μιας και μία από τις πλεύσεις που κάνουμε είναι κόντρα στον άνεμο, οπότε είναι κάτι που αντιπροσωπεύει την ιστιοπλοΐα.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεται μέσα στο άθλημα;

Όλοι: Οι αντίπαλοι είναι πολλοί και κάλοι. (γέλια)

Τάσος: Στη δική μου κατηγορία και στης Ναταλίας είναι η εμπειρία που παίζει μεγάλο ρόλο, όταν ο άλλος είναι 27-28 χρονών και ήδη δύο φορές ολυμπιονίκης και εσύ ξεκινάς τώρα, παρ’ όλα αυτά μπορείς να αγωνιστείς μαζί του στα Πρωταθλήματα Αντρών είναι μεγάλη πρόκληση για εμένα. Δεν έχεις κάποιο μεγάλο όπλο για να τους φτάσεις, αυτοί οι αθλητές κάποια στιγμή θα φτάσουν στην κορυφή και μετά περιμένουν να έρθεις. Εγώ και η Ναταλία όμως συνέχεια εξελισσόμαστε, θα φτάσουμε το επίπεδο τους και γρήγορα πιστεύω, δεν θα υπάρξει κάποια δυσκολία απλά έχουν περισσότερη οικονομική στήριξη από χορηγούς.

Νίκος: Πρέπει να απομυθοποιήσεις πρώτα. Για παράδειγμα ο Τσιτσιπάς πριν γίνει αυτός που είναι σήμερα, έπαιξε με τον Φέντερερ και τον Ναδάλ, για αυτόν ήταν βουνό όμως το αντιπαρέρχεται αυτό γιατί έχει κάνει προπόνηση και τον κερδίζει. Το «βουνό» έχει πέσει, όχι ότι θα τον κερδίζει πάντα, αλλά τώρα ενοχλεί. Οι ξένοι αθλητές είναι πολύ πλούσιοι αλλά όταν έχεις να αντιπαρέλθεις μία ομοσπονδία, Νέας Ζηλανδίας, Σουηδίας, Ελβετίας και άλλες χώρες οικονομικά εύρωστες που έρχονται με τρία σκάφη ο καθένας, στην αρχή «μασάς» και αναρωτιέσαι πως, αφού δεν έχουν έναν σαν τον Τάσο να κερδίσει το Ευρωπαϊκό νέων. Είναι πλούσιες χώρες, όλα είναι στρωμένα, αυτό είναι το πρόβλημα μας, που στην τελική μπορεί να μην είναι πρόβλημα, γιατί μπορεί να μας κάνει καλό, αν και λίγο πιο ξεκούραστοι να ήμασταν δεν θα μας πείραζε. Για να καταλάβεις στην Πολωνία πήγαμε οδικώς, ήμασταν 36 ώρες σε ένα αυτοκίνητο διπλωμένοι, μετά θέλαμε άλλες δύο να «ξεδιπλώσουμε». Συνήθως τα προβλήματα είναι οικονομικά και logistics. Είναι άθλημα που δεν πας με το μαγιό.

Πως αρχίσατε την ιστιοπλοΐα;

Τάσος: Ο πατέρας μου είχε έναν φίλο, ο οποίος είχε ιστιοφόρο στον όμιλο και μας έφερε για βόλτα, μας ρώτησε άμα θέλουμε εγώ και ο αδερφός μου να ξεκινήσουμε, τότε ήμουν 6 ετών. Στην αρχή φοβόμουν, τη θάλασσα και ήθελα να σταματήσω, όμως οι γονείς μου με ωθούσαν να συνεχίσω και έτσι άρχισαν να έρχονται και οι επιτυχίες. Ήθελα να έχω συνέχεια επιτυχίες, οπότε μπήκαμε σε έναν δρόμο. Ήταν δύσκολα αλλά όλα έγιναν χάρη στη βοήθεια των προπονητών μου, του ομίλου, κάποιων χορηγών και φυσικά των γονιών μου.

Ναταλία: Εγώ ξεκίνησα μετά από παρότρυνση του θείου μου, ο οποίος είναι ιστιοπλόος. Μία μέρα μου είπε «Έλα να σου δείξω πως είναι η ιστιοπλοΐα» και έτσι πήγα και εγώ στον όμιλο, είδα τα σκαφάκια και ενθουσιάστηκα. Γενικά ήμουν άτομο που του άρεσε το νερό, οπότε ήμουν από τα λίγα παιδιά που δεν φοβόταν. Ξεκίνησα με optimist, αργότερα ήρθαν και οι μικρές επιτυχίες όπως ένα κύπελλο. Αυτό μου άρεσε και όσο περνούσε ο καιρός ήθελα να το βλέπω πιο σοβαρά και μετά ήρθε ο πρωταθλητισμός, ήθελα να το εξελίξω όσο πιο πολύ μπορούσα. Όταν είχα αυτές τις μικρές διακρίσεις, επειδή είμαι μετριόφρων, δεν ήθελα να λέω «Να δείτε το κύπελλο μου», μου άρεσε αυτό που έκανα και όταν έπαιρνα κάποια επιβράβευση με ωθούσε να συνεχίσω.

Νίκος: Εγώ ξεκίνησα τον ναυταθλητισμό από τους ναυτοπρόσκοπους κάτι το οποίο μου άρεσε. Στον όμιλο μπήκα με αφορμή ένα τυχαίο συμβάν. Εδώ υπήρχε μία μπασκέτα και παίζαμε, κάποια στιγμή πήγαμε στο κυλικείο για νερό, ήταν μεσημέρι και είδαμε παιδιά να αρματώνουν κάτι σκάφη. Ο προπονητής ήταν γνωστός στη γειτονιά και μας πρότεινε να μας πάρει με το φουσκωτό. Είχα ξεκινήσει την ιστιοπλοΐα περίπου τέσσερις μήνες και οι γονείς μου δεν το ήξεραν, τους έλεγα «Θα πάω στον όμιλο για μπάλα» και γυρνούσα βρεγμένος, μάλιστα ήμουν μεγάλος 12 χρονών. Εν τέλει γράφτηκα και μπορώ να πω πως από τότε που έπιασα τιμόνι στο σκάφος είπα «Δεν θα κάνω τίποτα άλλο». Θυμάμαι κάναμε κοπάνα από το σχολείο για να έρθουμε στον όμιλο, εννοείται γιορτές δεν υπήρχαν, έλεγα «Εγώ θα κάτσω με την γιαγιά στην Θεσσαλονίκη για να κάνω προπονήσεις». Είναι κάτι ωραίο, δεν είναι κάτι πληκτικό ή ανιαρό.

Τι είναι για εσάς η ιστιοπλοΐα;

Νίκος: Τα πάντα, ήταν το χόμπι μου, η αγάπη μου και αργότερα η επαγγελματική μου αποκατάσταση. Ήταν αυτό που με έβαλε στο πανεπιστήμιο, το τίμησα, τελείωσα το ΤΕΦΑΑ, δεν ήξερα να κάνω κάτι καλύτερο, άρα είπα θα γίνω προπονητής. Υπηρετώ το αγώνισμα όσο καλύτερα μπορώ και είμαι ακόμα αθλητής. Φέτος έτρεξα στο παγκόσμιο ανοιχτής θαλάσσης με μεγάλα σκάφη στην Κροατία μετά το πανευρωπαϊκό , έτρεξα πανελλήνιο με τον Τάκη Μάντη και τον Παύλο Καγιαλή και πήραμε καλή θέση σε σκάφη που τρέχουν 14-15 άτομα. Προγραμματίζω και του χρόνου να τρέξω στο παγκόσμιο, θα βρω χρόνο να το στριμώξω μετά τις αθλητικές μου και τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Είναι κομμάτι της ζωής μου, δεν μπορώ χωρίς αυτό, μερικές φορές λέω στον Τάσο, «Δώσε μου το σκάφος να κάνω και εγώ λίγο».

Ναταλία: Είναι ελευθερία, είναι κάτι διαφορετικό, από μικρή ερχόμουν εδώ και ξέφευγα από την καθημερινότητα. Πλέον χαίρομαι που αυτό είναι η ίδια μου η καθημερινότητα. Είμαι ευτυχισμένη που κάνω αυτό το πράγμα και προσπαθώ για αυτό.

Τάσος: Για εμένα ήταν χόμπι κα έγινε καθημερινότητα. Με έβαλε και εμένα στο πανεπιστήμιο. Όταν άρχισε ο πρωταθλητισμός έγινε συνήθεια, τώρα ειδικά που κάνουμε τέσσερις με πέντε προπονήσεις την εβδομάδα, άμα δεν έρθουμε σίγουρα στεναχωριόμαστε και μας πιάνει απογοήτευση. Πλέον δηλαδή είναι τα πάντα για εμάς.

Πως συνδυάζετε τον πρωταθλητισμό με την καθημερινότητα;

Ναταλία: Είναι αρκετά δύσκολο. Καθημερινά συγκρίνουν εμάς που κάνουμε πρωταθλητισμό με τους υπόλοιπους φοιτητές που δεν κάνουν. Προσωπικά δεν ζηλεύω τη ζωή που κάνουν, βγαίνουμε με τους φίλους μας απλά δεν το κάνουμε συχνά, έχουμε βάλει άλλες προτεραιότητες και αυτό είναι που μας κάνει διαφορετικούς.

Τάσος: Δύσκολα, δεν συνδυάζονται όλα μαζί, πάντως γίνεται. Πρέπει να ακολουθείς πιστά το γυμναστήριο και τη διατροφή σου. Κάποιες φορές δεν θα βγούμε με τους φίλους μας, γιατί πρέπει να ξεκουραστούμε για την επόμενη μέρα. Συν της άλλης είναι και το πανεπιστήμιο, κάποιες φορές θυσιάζεις κάτι από όλα αυτά για να έρθεις στην προπόνηση σου, είναι ζόρικα. Οι πραγματικοί φίλοι θα καταλαβαίνουν.

Νίκος: Ο προγραμματισμός είναι το κλειδί, πρέπει να είσαι προγραμματικός ως άνθρωπος. Ένας πρωταθλητής αν δεν είναι έτσι δεν έρχονται τα ανάλογα αποτελέσματα. Όλα είναι κομμάτια από πάζλ, είναι η μέρα πως θα την στύσεις, ανακατασκευάζεις το πρόγραμμα μέχρι να δουλέψει και να τα καταφέρνεις. Έζησα αυτά τα πράγματα στην ηλικία τους, πολλοί αθλητές λένε ότι έκοψαν και στερηθήκαν πράγματα, τίποτα δεν ισχύει, περνάς τόσο καλά με αυτό που το κάνεις και το κάνεις επειδή το θέλεις, απλά το κάνεις πιο επαγγελματικά, πιο σοβαρά. Κάνεις την τρέλα σου πιο δημιουργική.

Πως θα μάθει ο κόσμος για την ιστιοπλοΐα και τις προσπαθείς που κάνετε; Σας βοηθούν τα ΜΜΕ;

Τάσος: Είναι ντροπή για την Ελλάδα που βρέχεται από θάλασσα να μην ασχολούνται το μεγαλύτερο ποσοστό με την ιστιοπλοΐα. Για να τους προσεγγίσουμε πρέπει να το λέμε συνέχεια, απλά μπορούμε όποτε βρίσκουμε ευκαιρία να λέμε στα νέα παιδιά να έρχονται να μας δουν. Πιστεύω θα τους αρέσει, έχουμε μέσα μας το υγρό στοιχείο. Τα μέσα προβάλλουν μόνο ποδόσφαιρο.

Ναταλία: Δυστυχώς στην Ελλάδα για να καταλάβει ο υπόλοιπος κόσμος τι γίνεται και ειδικά στην ιστιοπλοΐα, πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ εντυπωσιακό, για παράδειγμα έναν αγώνα, ας πούμε με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αν καταφέρουμε να την πάρουμε είναι κάτι που θα το δείξουν τα ΜΜΕ και θα το μάθει ο κόσμος. Δυστυχώς δεν θα μείνει για πολύ καιρό, δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να τραβήξουμε το ενδιαφέρον. Μέσα από τις συνεντεύξεις και τις δημοσιεύσεις ίσως δημιουργήσουμε ενδιαφέρον στον κόσμο. Βέβαια τα μέσα δεν μας βοηθούν και τόσο πολύ.

Νίκος: Σε ό, τι αφορά τη διάδοση του αθλήματος, η Ελλάδα 2.500- 3.000 χρόνια κάνει ιστιοπλοΐα για επιβίωση, για πόλεμο, για εμπόριο και σταμάτησε όταν μπήκε η μηχανή στη βάρκα. Μετά έγινε αναψυχή και αγώνας σκαφών. Κόβεις τον αέρα και προσπαθείς να βγεις μπροστά από τον άλλον κάνοντας την ναυτική τέχνη. Αυτό είναι μία αρχαία πολεμική τέχνη. Στη Νέα Ζηλανδία είναι υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, για τουλάχιστον 2-3 μαθήματα, αφού έχει συνεργαστεί το κράτος με τους ομίλους κάτι το οποίο πρέπει να κάνουμε και εμείς αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Πάντα όμως είμαστε αισιόδοξοι ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Τα μέσα ποτέ δεν μας αρνήθηκαν, εμείς ίσως δεν έχουμε στείλει τα ανάλογα βίντεο ή φωτογραφίες σε κάποιους ανθρώπους κλειδιά. Ο κόσμος ενημερώνετε από τα Social Media, όχι από την τηλεόραση μπορεί να είναι και δικό μας επικοινωνιακό λάθος.

Συνέντευξη, επιμέλεια: Χριστίνα Βρούβα