Δεν ήμουν ποτέ απόλυτος με το ποδόσφαιρο. Ένα παιχνίδι είναι όπου κάποια μεγάλα παιδιά προσπαθούν να «πλακώσουν» το ένα το άλλο. Χθες όμως εκεί στη Λειβαδιά τα παιδιά και των δυο ομάδων έγιναν άνδρες, γιατί πέραν των άγριων καιρικών συνθηκών, σε τέτοιο γήπεδο μόνο μπάλα δεν παιζόταν.
Ο Ηρακλής λοιπόν σε πείσμα πολλών, εχθρών και φίλων, δεν έχασε παρά τις απουσίες και τις γνωστές ελλείψεις του σε νευραλγικές θέσεις. Το 1-1 μπορεί να μην αποτελεί πανάκεια παρ ΄όλα αυτά πέραν της χρησιμότητας του, υπήρξε και μια κάποια ρεβάνς για τους παίκτες για τα μύρια όσα άκουσαν στο προηγούμενο παιχνίδι της Νέας Σμύρνης. Να μην ξεχνάμε πως εκτός δυο τριών, οι υπόλοιποι αγωνίστηκαν την περασμένη Τετάρτη για το Κύπελλο, οπότε χθες φυσιολογικά και δεδομένων των δυσμενών καιρικών και γηπεδικών συνθηκών, δικαιούταν και κάποιο λαθάκι, όπως αυτό της ισοφάρισης από τον Σαραμαντά.
Οι κυανόλευκοι οφείλω να ομολογήσω πως με εξέπληξαν ευχάριστα χθες, διότι δεν περίμενα και τόσα πολλά βάσει των απουσιών και της εμφάνισης, το επαναλαμβάνω με τον Πανιώνιο. Αρα, ήταν τότε τυχαία η άσχημη παρουσία τους ή οι δυο συνεχόμενες σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα μια έξαρση, ένα γαμώτο. Μου άρεσαν όλοι αλλά ξεχώρισα Καρασαλίδη και Τσιλιανίδη.
Το παιχνίδι πέρασε, έρχεται άλλο, ακολουθεί το Κύπελλο. Η μπάλα έφυγε πλέον από τα πόδια των παικτών και τσουλά κατά μεριά του Σπύρου. Είπε εμμέσως κάτι, ο Στράντζαλης θέλει την κούπα και άρα ο μεν πρώτος δεν πρέπει να αθετήσει τον λόγο του, ο δε δεύτερος να εφαρμόσει το γνωστό « συν Αθηνά και χείρα κείνει». Ωραία που τα λέω ο μπαγάσας.
