Για όσους δεν πρόλαβαν να δουν το παιχνίδι αλλά είχαν την ευκαιρία να «απολαύσουν» τις δηλώσεις του αλαζόνα και εκρηκτικού τάχα μου δήθεν Φατίχ Τερίμ, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος μέσα από τις γκριμάτσες του και τις ασυναρτησίες του, για να καταλάβουν όχι μόνο ποιο ήταν το αποτέλεσμα αλλά και για το πως κύλησε το 95λεπτο και βάλε…«προσκύνημα», στο οποίο υποχρεώθηκε τόσο ο ίδιος, όσο και οι παίκτες του. Οι «αδίστακτοι» φιλοξενούμενοι με συνοπτικές διαδικασίες πήραν το σκαλπ των αντιπάλων τους, αφήνοντας πίσω τους ταπείνωση, πόνο και απογοήτευση. Το τεράστιο «διπλό» αποτελεί μεγάλη επιτυχία, συγχρόνως όμως είναι και ένα μήνυμα σε όσους βιάστηκαν και πάλι να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τον Δικέφαλο του βορρά στα προγνωστικά τους. Τόσο για το συγκεκριμένο χθεσινό παιχνίδι, όσο και για τις πιθανότητες κατάκτησης του τίτλου.
Το παιχνίδι το χθεσινό είχε πραγματικά μια ιδιαίτερη ομορφιά, η οποία αναδυόταν μέσα από μία αντίστοιχη ιδιαιτερότητα, ως προς την εν γένη εξέλιξη του. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από τη μεγάλη ταχύτητα εναλλαγής φάσεων και εξελίξεων, προφανώς και συναισθημάτων τα οποία προκαλούσαν οι διακυμάνσεις και οι σχετικές διαφοροποιήσεις. Με δυο λόγια από τη μία στιγμή στην άλλη, έβλεπες μια ομάδα η οποία διατηρούσε έστω και ανούσια κυριαρχία να πείθει ότι αυτή ήταν που θα έλεγε την τελευταία λέξη και από την άλλη στην αντίπερα όχθη μια άλλη, η οποία είχε δώσει χώρο και ψυχολογία στους αντιπάλους της, να ξεπερνάει αστραπιαία τις πιέσεις αλλάζοντας ταχύτητες και πανικοβάλλοντας στην κυριολεξία την άμυνα που είχε μπροστά της. Χτίζοντας με αυτόν τον τρόπο η τελευταία, στέρεα θεμέλια για την τελική επικράτηση της. Από τη μια λοιπόν η φλυαρία και από την άλλη η ουσία. Ή αν το προτιμάτε η «φονική» συμπεριφορά. Αυτές οι επιλογές και διαφοροποιήσεις λοιπόν, έδωσαν ιδιαίτερες διαστάσεις και ξεχωριστό ενδιαφέρον στο χθεσινό παιχνίδι της «Λεωφόρου».
Οι νικητές επιστρέφουν θριαμβευτές. Ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του αναπληρώνουν ένα κενό που άφησαν πισω τους στην αυλαία, ανακτώντας νέες σημαντικές προοπτικές για τη συνέχεια. Δεν νομίζω ότι «τίθεται εν αμφιβόλω» η ανωτερότητα του νικητή, πολύ περισσότερο και η κρυστάλλινη επικράτηση του. Ο Λουτσέσκου σε αυτό το παιχνίδι πήρε κατά τα κοινώς λεγόμενα το πορτοφόλι του Τούρκου ομολόγου του, του οποίου οι μεγαλοστομίες και τα λάθη, άρχισαν να ενοχλούν και τους οπαδούς της ομάδας του. Σε μια τόσο σπουδαία επιτυχία είναι λογικό να μην αναζητάς και χωρίς ιδιαίτερα σοβαρό λόγο, λάθη. Έστω και αν υπήρξαν. Το «μέγεθος» του επιτεύγματος καλύπτει τα πάντα. Απλά καταθέτεις την άποψη σου γενικόλογα και αν έχεις την καλή διάθεση - όπως επί του προκειμένου εμείς αυτή τη στιγμή – δίνεις τα συγχαρητήρια σε εκείνους που το πέτυχαν.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Κοτάρσκι στην κορυφή των διακριθέντων. Το ίδιο και ο άτυχος Κετζιόρα μέχρι τον τραυματισμό του, ο οποίος ευτυχώς και δεν στοίχισε στον ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που ο παίκτης που τον αντικατέστησε δεν είχε ούτε την πείρα, αλλά ούτε και το επίπεδο του. Βοήθησε ο Ράφα Σοάρες, πολύ καλός ο Κουλιεράκης. Στάθηκε κάπως καλύτερα χθες ο Ότο. Υπήρξε πρόβλημα στα χαφ, με τον Μεϊτέ να μην βρίσκει τα βήματα του στο πρώτο μέρος, αλλά στη συνέχεια να βελτιώνεται και να έχει πόντους και συμμετοχή στη νίκη.
Ο Σβαμπ έβγαλε μεροκάματο με το έξυπνο πέναλτι που εκτέλεσε σε ένα κρίσιμο σημείο του αγώνα. Πολύ καλή η παρουσία - νομίζουμε η καλύτερη μέχρι τώρα - του Τόμας Μπράντον (γκολ και ασίστ), ενώ ο Σαμάτα που τον αντικατέστησε έδειξε πως αρχίζει να βρίσκει τον καλό εαυτό του. Τι να πει κανείς για τον χαρισματικό Βούλγαρο. Ο Ντεσπόντοφ είναι ένας παίκτης που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από το βασικό σχήμα. Και χθες πρωταγωνίστησε σε λίγες αλλά τόσο ουσιαστικές φάσεις, οι οποίες διαμόρφωσαν προς το καλύτερο την ψυχολογία και την εν γένη εξέλιξη του παιχνιδιού. Δεν δικαιολόγησε τη συμμετοχή του ο Μουργκ. Ο Τάισον είχε κάποια κενά, ωστόσο ήταν ο παίκτης που έτρεξε περισσότερο από τον καθένα (13,2 χιλιόμετρα) και ήταν αυτός που είδε μέσα από μια τρύπα βελόνας την πάσα στον Σαμάτα στη φάση του πέναλτι. Μιλάμε για το τρίτο πράσινο έμφραγμα.
ΥΓ: Έφυγε προχθές αναπάντεχα ο Γιώργος Παπαδόπουλος. Ο θρυλικός Τουμπιώτης συνδεσμίτης και εκδότης της εβδομαδιαίας ασπρόμαυρης μαχητικής εφημερίδας, ο «ΠΑΟΚτσής». Τον «Παπέν» τον γνώριζα από πολύ παλιά, από τότε που ξεκίνησε στο οπαδικό κίνημα. Στην Τούμπα είχε στήσει το μετερίζι του. Ορθόδοξος, αχειραγώγητος και περήφανος ΠΑΟΚτσής, έγραψε την δική του ιστορία. Κουβεντιάζαμε μαζί αρκετές φορές για τα θέματα της ομάδας που υποστηρίζαμε. Ήταν καλό συζητητής και πάνω από όλα ειλικρινής. Απεχθανόταν την υποκρισία και το… «τσατσιλίκι», όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε για κάποιους του χώρου μας. Είχα και διατηρώ σεβασμό σε ότι υποστήριζε και σε ότι επιχειρούσε. Η ανιδιοτέλεια του ήταν ανεπανάληπτη. Προσευχόμενος για την ανάπαυση της ψυχής του, συλλυπούμαι τους δικούς του και υπόσχομαι πως θα διατηρήσω άσβεστη τη μνήμη του. Καλό ταξίδι φίλε «Παπέν».
