Οι ιστορίες περί θαυμάτων, συνήθως, αντιμετωπίζονται καχύποπτα τούτος όμως ο βραχύσωμος Τολιόπουλος με μπόι ίσα με 185 εκατοστά (μαζί με τη σόλα του παπουτσιού) μάλλον έδωσε σάρκα και οστά σ’ αυτό που συντελέστηκε στο Ηράκλειο. Η αλήθεια είναι ότι ο αθλητισμός έχει μπόλικα από δαύτα και τουλάχιστον ο φετινός Άρης δεν τα κάνει απλά, αλλά του έγιναν συνήθεια διότι διαθέτει κάτι που αναζητούν απελπισμένα οι προπονητές – όση ποιότητα κι αν αγοράσουν, αναλόγως του κομποδέματος. Τη νοοτροπία.
Αυτό το refuse to lose που χαρακτηρίζει το σύνολο του Γιάννη Καστρίτη το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του προπονητή του, λες και πρόκειται για κουστούμι που βγήκε από τα ράφια οίκου υψηλής ραπτικής. Αυτή την αυταπάρνηση αγαπάει ο κόσμος του, αυτό το «δεν τα παρατάω» ακούει σε κάθε παιχνίδι και σχηματίζει ουρές για να μπει στο γήπεδο, έχοντας συμβιβαστεί με την πραγματικότητα η οποία απαιτεί ένα σωρό θαύματα για να κατακτήσει έναν τίτλο. Κι όμως είναι εκεί. Και μην ψάξετε το «γιατί», δείτε απλά τα τελευταία έξι λεπτά του χθεσινού προημιτελικού αγώνα του Κυπέλλου που στοιχειοθετεί το ομορφότερο case study για κάθε νέο και φιλόδοξο αθλητή.
Μέχρι εκείνο το σημείο ο ΠΑΟΚ ήταν κυρίαρχος μετρώντας διπλάσιο αριθμό ριμπάουντ, αξιοσημείωτη ευστοχία από τη γραμμή των βολών – από την οποία παρεμπιπτόντως ο Άρης ήταν εξαιρετικά… φιλάνθρωπος – παίζοντας καλύτερο μπάσκετ και παρουσιάζοντας μεγαλύτερη πνευματική ετοιμότητα σε σχέση με τον αντίπαλό του. Άλλαξε πραγματάκια στην τακτική του, σαν την πίεση στην μπάλα (εν αντιθέσει με τον αγώνα της περασμένης Κυριακής) ή την εστία στο low post παιχνίδι, κι αν η αποτελεσματικότητά του από το μακρινό σουτ ήταν για κλάματα, όπως και του Άρη, ποσώς τον απασχόλησε γιατί μπήκε στην τελική ευθεία με +15.
Μόνο που η διάρκεια ενός κανονικού αγώνα φτάνει τα 40 και όχι τα 35 λεπτά και σαν ο Άρης άρχισε να αντιδρά ο ΠΑΟΚ αντέδρασε με αφέλεια με πιο χαρακτηριστική, τα σουτ που απλόχερα έδωσε στον μοναδικό παίκτη που θα μπορούσε να τον κερδίσει. Γιατί ο Τολιόπουλος το έχει ξανακάνει και μάλιστα του… την έφερε και την περασμένη Κυριακή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πιάνοντας τον ΠΑΟΚ σαν το αδιάβαστο μαθητούδι. Και ο Άρης της πνευματικής ανετοιμότητας, της αστοχίας, της δυσκολίας στην εξασφάλιση ριμπάουντ και στην εκτέλεση μιας στοιχειωδώς σωστής επίθεσης βλέποντας τον πανικό δεν έκανε τίποτε λιγότερο από αυτό που πράττει, φέτος, όλη τη χρονιά. Μετρήστε (σχετικές) ανατροπές. Τουλάχιστον επτά σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Για θαύματα γράφω, αλλά όταν κάτι συμβαίνει κατ’ επανάληψη τότε το στοιχείο του συμπτωματικού και του τυχαίου ρίχνεται με ευκολία στα ταραγμένα νερά του Κρητικού Πελάγους, όπως ο Άρης έριξε τα 34 λεπτά που προηγήθηκαν για να τραβήξει μια γραμμή και να επιβληθεί, όπως φυσικά έκανε και ο ΠΑΟΚ σκηνοθετώντας την τέλεια αυτοκτονία. Κι αν αυτό που έγινε χθες έμοιαζε με παραμύθι καθώς ο Άρης βρέθηκε στη χώρα των θαυμάτων, για τον ΠΑΟΚ ήταν απλά… Ντοστογέφσκι (σ. σ. έγκλημα και τιμωρία).
Κι έτσι ο Άρης συνεχίζει μια ξέφρενη πορεία την οποία αξίζει και με το παραπάνω γι’ αυτά που πρεσβεύει, για τον ιδρώτα, τον κόπο και τη νοοτροπία αυτών των παιδιών και ο δε ΠΑΟΚ βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην εσωστρέφεια έχοντας να επιδείξει το δικό του case study. Με πάσα ειλικρίνεια, το τελευταίο, μετά συγχωρήσεως, το κλέβω από έναν φίλο ο οποίος προ ημερών μου ανέλυσε ότι φέτος ο ΠΑΟΚ δίδαξε το φοβερό… «πώς να διαλύσεις μια ομάδα σε μία νύχτα». Κι άντε, αν κάποια πράγματα ήταν αναπόφευκτα, όταν πας σε διαδικασία αλλαγών, τουλάχιστον κάλυψε τα κενά σου. Ο ΠΑΟΚ δεν το έπραξε παρότι έκανε χρήση τριών αλλαγών καθώς η αστάθεια του Φρίντρικσον αποδείχθηκε καταστροφική στο τέλος του χθεσινού αγώνα, όπως αποδείχθηκε περίτρανα ότι τουλάχιστον στην κρίσιμη περίοδο που ήδη πέρασε, ο Τάουνς δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια ενός μπαρουτοκαπνισμένου ηγέτη. Ενδεχομένως να το κάνει στο μέλλον. Κι έτσι ξέμεινε μ’ ένα γκαρντ κι όταν αυτός δεν πάει καλά τότε είναι πιθανό μια καλοδουλεμένη ορχήστρα, σαν αυτή που έμοιαζε χθες ο ΠΑΟΚ, να «πλακώσει» τα φάλτσα και να ξεκουφάνει κόσμο και κοσμάκη, όπως κι έγινε.
Και τώρα ο Άρης θα βρει στον δρόμο του τον Παναθηναϊκό ο οποίος προφανώς θα παρουσιαστεί υποψιασμένος μετά το «κάζο» που του έστησαν οι «κίτρινοι» πριν από δέκα ημέρας κάνοντας τη νίκη της 27ετίας. Η διαφορά είναι ότι ο Άρης θα παίξει απαλλαγμένος από το άγχος κι όταν συμβαίνει αυτό, λύνονται και τα χέρια καθώς αυτά (χθες) ήταν βαριά. Δεν ξέρω αν ο Άρης μπορεί να του σκαρώσει νέο χουνέρι, γιατί αυτή η ομάδα, πέραν της σωστής νοοτροπίας, δίδαξε φέτος το… «ποτέ μη λες ποτέ» διότι τα κατορθώματά της είναι πέραν πάσης (αγωνιστικής και οικονομικής) λογικής.
