Πόσο εύκολο μας είναι να φτάσουμε στη συγχώρεση; Σύμφωνα με Ρώσους ερευνητές, για μια συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων που η καθημερινότητά τους είναι ένας πραγματικός αγώνας, η διαδικασία της συγχώρεσης γίνεται αβίαστα. Ειδικότερα, όσοι πάσχουν από χρόνιο στρες, είναι πιο πρόθυμοι να συγχωρέσουν, σε αντίθεση με όσους αντιμετωπίζουν το πιο «ήπιο» στρες της καθημερινότητας. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Clinical Psychology and Special Education.
Αυτό που αποτέλεσε το κύριο αντικείμενο της μελέτης των επιστημόνων ήταν η συσχέτιση της αυθεντικότητας της προσωπικότητας (της ικανότητας να είναι κάποιος ο εαυτός του) και της ικανότητας να συγχωρεί κάτω από διαφορετικά επίπεδα στρες. Η ικανότητα της συγχώρεσης μόλις τώρα αρχίζει να διερευνάται από τη ρωσική ψυχολογία της προσωπικότητας, ενώ σχεδόν καμία εργασία δεν έχει δημοσιευτεί στο παρελθόν σχετικά με τη σύνδεσή της με άλλα θετικά φαινόμενα της προσωπικότητας ενός ατόμου.
Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά που εξετάζονται συνδυαστικά η αυθεντικότητα, η ικανότητα της συγχώρεσης και τα επίπεδα άγχους. Η καθηγήτρια της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Higher School of Economics (HSE), Sofya Nartova-Bochaver, συνεργάστηκε με τη συνάδελφό της Violetta Park για να εξετάσουν 140 νέους άνδρες και γυναίκες ηλικίας 16 έως 40 ετών, χρησιμοποιώντας ερωτηματολόγια.
Ένα διαφορετικό κράμα από επίπεδα άγχους συμπλήρωναν οι συμμετέχοντες. Ειδικότερα, η μελέτη συμπεριέλαβε στοιχεία από σχετικά ευκατάστατους φοιτητές πανεπιστημίου παιδαγωγικής εκπαίδευσης που ζουν στη Μόσχα, φοιτητές σε ένα από τα διεθνή κλασικά πανεπιστήμια της Μόσχας που βιώνουν καθημερινό στρες λόγω των υποχρεώσεων και ασθενείς ενός κέντρου αποκατάστασης με σοβαρές κακώσεις της σπονδυλικής στήλης που βιώνουν χρόνιο στρες.
Τα αποτελέσματα απέδειξαν ότι τα άτομα με χρόνιο στρες επιδεικνύουν τα υψηλότερα επίπεδα αυθεντικότητας αλλά και συγχώρεσης. Τα σχετικά ευκατάστατα άτομα παρουσίασαν μέτρια αποτελέσματα, ενώ η ομάδα του καθημερινού στρες παρουσίασε τα χαμηλότερα επίπεδα και των δύο δεικτών.
Όπως εξηγούν οι ερευνητές, η μεγαλύτερη τάση για συγχώρεση μεταξύ των εκπροσώπων της ομάδας του χρόνιου στρες συσχετίζεται με το φαινόμενο της μετατραυματικής ανάπτυξης. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν μια αντικειμενικά δύσκολη καθημερινότητα, οι φυσιολογικές σωματικές αισθήσεις τους έχουν αλλάξει και πολλές ικανότητες έχουν χαθεί. Συνεπώς, είναι πιο πιθανό να ανακάλυψαν τον πραγματικό σκοπό της ζωής τους και τις πιο σημαντικές αξίες. Μέσα από τις δυσκολίες, βρίσκουν τον εαυτό τους και είναι σε θέση να αγνοήσουν τις πολλαπλές ατυχίες και τα λάθη της ζωής μέσω της συγχώρεσης, προκειμένου να προχωρήσουν παρακάτω.
Αντίθετα, τη χαμηλότερη ικανότητα συγχώρεσης και το χαμηλότερο επίπεδο αυθεντικότητας συγκέντρωσαν όσοι βίωναν το καθημερινό άγχος. Οι ερευνητές εικάζουν ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν ισχυρή επίγνωση της κατάστασης του άγχους μέχρι να κορυφωθεί η αντίδρασή τους σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι αντιμετωπίζουν καλά την πίεση της ρουτίνας στην πραγματικότητα εξαντλούνται και γίνονται πολύ απαιτητικοί προς τον εαυτό τους και τους άλλους.
Εν τέλει, όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η ικανότητα συγχώρεσης του εαυτού μας και των συνθηκών της ζωής, μαζί με μεγαλύτερη ετοιμότητα να ξεχάσουμε την εκδίκηση, τότε είναι η στιγμή που ζούμε την πιο αληθινή ζωή.
