Το να ξεφορτωθείς, για παράδειγμα, τον Ουάρντα επειδή είναι “τρελούτσικος”, ή τον Κούτσια επειδή είναι “ψηλωμένος” και “κακοαναθρεμένος”, είναι το εύκολο. Το δύσκολο και, κυρίως, το ωφέλιμο για την ομάδα είναι να τους εκπαιδεύσεις με υπομονή σε όλους τους τομείς και να τους εντάξεις ομαλά στο σύνολο για να αξιοποιήσεις τα προσόντα τους.
Τώρα, ο μύθος (ή η αλήθεια), που εσωτερικά διακινείται στον ΠΑΟΚ είναι ότι ο Κωνσταντέλιας έπαθε… Κούτσια. Οτι “ψηλώθηκε” κι αυτός, ότι άρχισε να αισθάνεται “ντίβα”, εξ ου και η (υποτιθέμενη) πτώση στην απόδοσή του. Αν είναι μύθος, λέω πολύ απλά ότι πρέπει να σεβαστούν ένα αξιόλογο περιουσιακό στοιχείο του ΠΑΟΚ. Αλλά και αλήθεια να είναι, το ίδιο λέω. Να σεβαστούν το ταλέντο του, να σεβαστούν ότι αυτός ο πιτσιρικάς ανάγκασε όλη την Ελλάδα να τον θαυμάζει, να σεβαστούν και την ανάγκη του ΠΑΟΚ να διαθέτει στις τάξεις του τον μεγάλο άσο στην επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αν ο Κωνσταντέλιας “ξεφεύγει”, δεν έχουν παρά να τον επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Με αγάπη, με στοργή και με κατανόηση του τι σημαίνει το “νεαρόν της ηλικίας”. Ούτε με κατσάδες, ούτε με παραγκωνισμούς από την ενδεκάδα, ούτε και με αντικαταστάσεις που τον “δείχνουν” ως κύριο υπεύθυνο της επιθετικής αδυναμίας σε αγώνες που ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να σκοράρει, όπως έγινε με τον Αρη.
Η δική μου λογική λέει ότι από τον “Ντέλια” πάντα κάτι ωραίο και χρήσιμο περιμένεις. Δεν με ενοχλούν οι επτά πάσες του στις δέκα που δεν “περνάνε”. Μου αρκούν οι τρεις που “περνάνε” και δημιουργούν φάσεις. Μου αρκούν αυτές οι τρεις και για τον λόγο ότι κανείς άλλος στην ομάδα δεν μπορεί να τις δώσει. Δεν με ενοχλούν επίσης οι επτά αποτυχημένες ντρίπλες του στο ένας εναντίον ενός, διότι, για όποιον δεν το βλέπει, πάνω του “πέφτουν” συνεχώς όχι ένας, αλλά και δύο και τρεις. Μου αρκούν οι τρεις πετυχημένες ντρίπλες του, γιατί αυτές δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις για τον αντίπαλο, γιατί επίσης κανείς άλλος από την ομάδα δεν μπορεί να τις κάνει, αλλά και γιατί αποτελούν έναν πολύ συβαρό λόγο για να πηγαίνει κάποιος στο γήπεδο και να χαίρεται ποδόσφαιρο.
Το μόνο που με ενοχλεί στον Κωνσταντέλια είναι ότι “δεν έχει” το γκολ. Δεν είναι σουτέρ, δεν είναι εκτελεστής φάουλ, δεν ξέρω και πώς τα πάει με τα πέναλτι γιατί ποτέ δεν τον είδαμε να εκτελεί. Αν όμως ο πιτσιρικάς ήταν ΚΑΙ γκολτζής, εκτός από ικανός πασαδόρος και ντριπλέρ, τότε ήδη θα μιλούσαμε για έναν παίκτη μιας μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας και, πάντως, όχι του ΠΑΟΚ…
Προσθέτω, γιατί κι αυτό έχει την τεράστια σημασία του, ότι ο Κωνσταντέλιας δεν παύει ποτέ να τρέχει, να μαρκάρει και να προσπαθεί να κερδίσει την κατοχή της μπάλας. Τρώει πολύ ξύλο από τους αντιπάλους τους σε κάθε αγώνα, αντέχει, το δέχεται χωρίς βεντετισμούς, διατηρεί την ψυχραιμία του, διατηρεί και τις δυνάμεις του και βγάζει, στην κυριολεξία, τα πνευμόνια του μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα αγωνιστεί.
Με συγχωρείτε πολύ, αλλά σε κανένα ματς δεν ήταν ο χειρότερος παίκτης του ΠΑΟΚ. Σε κανένα ματς δεν έφταιξε περισσότερο από άλλους για την ήττα ή την απώλεια της νίκης. Δεν είναι ο Κωνσταντέλιας το αγωνιστικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ, όταν άλλοι, πολύ πιο έμπειροι και “φτασμένοι” συμπαίκτες του προσφέρουν λιγότερα. Κι αν περιμένουν κάποιοι από δαύτον να κάνει όργια σε κάθε ματς και να το κερδίζει μόνος του, μάλλον πρέπει να αλλάξουν πλευρό για να δουν άλλο όνειρο.
ΥΓ. Η αλεγρία αυτού του παιδιού είναι το κύριον προσόν του. Οσοι στην ομάδα δεν νιώθουν, τουλάχιστον ας μην προσπαθούν να τη “σκοτώσουν”. Γιατί χάρη σ’ αυτήν μπορεί να προσφέρει τερψιθυμία. Τι σημαίνει τερψιθυμία; Οσοι δεν ξέρουν, ας την γκουγκλάρουν, ή ας ανοίξουν ένα λεξικό και θα μάθουν. Οσο για τον ίδιο, αν όντως έχει πάρει ψηλά τον αμανέ, ας “προσγειωθεί” γιατί είναι κρίμα να βάλει φρένο στην εξέλιξή του.
