Xρειάζεσαι ολάκερη εγκυκλοπαίδεια για να χωρέσεις τις εντυπώσεις από το Mundobasket του 2023. Μόνο με καμιά δεκαριά τόμους μπορείς να βολευτείς. Διότι, αγαπητοί, από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Και με τι να καταπιαστείς πρώτα;
Με την τρομακτική εξέλιξη του κανονικού μπάσκετ, που είναι το ευρωπαϊκό; Με τη γέννηση της νέας παγκόσμιας υπερδύναμης, που λέγεται Γερμανία; Με την επιβεβαίωση της σταθερά κορυφαίας ευρωπαϊκής Σχολής, που είναι η Γιουγκοσλαβική, με κύριο εκφραστή τη Σερβία; Με τη δεύτερη σερί αποτυχία των “εμείς είμαστε και κανένας άλλος” Αμερικανών; Είναι πάρα πολλά τα συμπεράσματα για όσους αφιέρωσαν χρόνο και απόλαυσαν μια συναρπαστική σε ποιότητα και θέαμα διοργάνωση. Αλλά, σήμερα, υπάρχει χώρος μόνο για τους νικητές...
Οι θριαμβευτές Γερμαναράδες, λοιπόν, μάς υποχρέωσαν να τους προσέξουμε για πρώτη φορά στο Mundobasket του 2002. Τότε μάς “είπαν” ότι ασχολούνται σοβαρά με ένα άθλημα, το οποίο έμοιαζε γι’ αυτούς σαν το χόκει επί πάγου για τους Έλληνες.
Έφτασαν στους ημιτελικούς, έχασαν από τη σπουδαία τότε Αργεντινή, συνέτριψαν στον μικρό τελικό τη μεγάλη έκπληξη Νέα Ζηλανδία και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο. Τρίτοι στον κόσμο από το πουθενά! Με έναν υπερπαίκτη στη σύνθεσή τους, τον Ντιρκ Νοβίτσκι και άλλους 11 που κανείς δεν ήξερε και κανείς δεν θυμάται: Ντεμιρέλ, Ρόλερ, Γκάρις, Πέσιτς, Ρεντλ, Λούτσκε, Οκουλάγια, Φέμερλινγκ, Μάρας, Αριγκμπάμπου, Νικαγκμπάτσε!
Προσέξατε όμως; Με τον μισό Πολωνό Νοβίτσκι και τον μισό Τούρκο Ντεμιρέλ, μέχρι τον μισό Σέρβο Πέσιτς και τους μισούς Νιγηριανούς Αριγμπάμπου, Νιγκαμπάτσε, οι Γερμανοί μάς έδειξαν ότι ενσωματώνουν παιδιά μεταναστών για να δημιουργήσουν μια ομάδα με ταλέντο που δεν είχαν τα δικά τους παιδιά, ή, αν είχαν, δεν έβρισκαν μέχρι τότε πρόσφορο έδαφος για να το καλλιεργήσουν σε μια χώρα που δεν ήξερε τι πάει να πει μπάσκετ. Σήμερα, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές έχουν αρχηγό και MVP του τουρνουά τον Ντένις Σρέντερ. Η εικόνα του προδίδει αμερικάνικη καταγωγή, αλλά ενημερώνω όσους δεν το ξέρουν ότι προέρχεται από την… Γκάμπια! Ο Μπόνγκα από το Κογκό! Ο Λο είναι μισός Σενεγαλέζος! Ένα το κρατούμενο: Ομαλή ενσωμάτωση μεταναστών με κλίση στο μπάσκετ. Μόνο με καθαρόαιμους, δήθεν uber alles Γερμανούς, δεν θα γινόταν τίποτε.
Πάμε πάλι στον Νοβίτσκι. Οδήγησε τη Γερμανία σε επιτυχίες δυσανάλογες με το μπασκετικό μέγεθός της, αλλά το πιο σπουδαίο επίτευγμά του ήταν ότι στάθηκε αφορμή για να γεννηθεί στη χώρα ένα νέο άθλημα. Ήταν ο φάρος που φώτισε μια νεκρή θάλασσα και εκείνη δεν άργησε να γεμίσει με πολυτελή ιστιοφόρα. Tα παλικάρια που κατέκτησαν πέρσι το αργυρό στο Eurobasket και φέτος το χρυσό στο Mundobasket, ήταν πιτσιρικάκια το 2002. Ο Σρέντερ και ο Τίμαν ήταν εννιά ετών. Ο Τάις, ο Λο και ο Φόιγκτμαν δέκα. Ο Ομπστ έξι. Ο Μόριτς Βάγκνερ πέντε. Ο Φραντς Βάγκνερ ενός. Το γερμανικό σύστημα αξιολόγησης δούλεψε άριστα. Τους εντόπισε, τους ωρίμασε, τους “έδεσε” μεταξύ τους, τους έκανε ομαδάρα. Και να είστε βέβαιοι ότι το ίδιο γίνεται τούτη την ώρα στην αλυσίδα της παραγωγής παικτών, δηλαδή στις μικρές εθνικές ομάδες. Δεύτερο κρατούμενο: Μεθοδική δουλειά, με αξιοποίηση των άριστων, για να γίνει άριστη η Εθνική Ανδρών.
Πάσα ομοιότητα με τη δουλειά που γίνεται στην Ελλάδα, τόσο στην ένταξη των μεταναστόπουλων, όσο και στην αξιοποίηση των άριστων, είναι τελείως συμπτωματική και περιστασιακή, αν όχι ανύπαρκτη…
ΥΓ. Είπα στην αρχή ότι κανονικό μπάσκετ είναι το ευρωπαϊκό και ότι παρουσιάζει τρομακτική εξέλιξη. Το δεύτερο είναι φως φανάρι. Η ταχύτητα, η ακρίβεια, η ευστοχία, οι φυσικές δυνάμεις, τα συστήματα, τα πάντα όλα, έχουν ξεφύγει εντελώς. Για το πρώτο, ξέρω ότι χρειάζονται επιχειρήματα, γιατί οι λάτρεις του NBA θα έχουν αντιρρήσεις. Θα έρθει η ώρα και γι’ αυτό.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
