Πρώτη φορά στη ζωή μου περίμενα χωρίς καμία αγωνία έναν τελικό Κυπέλλου στον οποίο έπαιζε ο ΠΑΟΚ. Πρώτη φορά στην έναρξή του δεν πίστευα ότι θα τον κερδίσει ο ΠΑΟΚ. Κι όταν ήρθε, νωρίς-νωρίς, το δώρο της αποβολής του Ρότα, το μόνο που σκέφτηκα και το μοιράστηκα με τους συναδέλφους στην ομάδα μας στο viber, ήταν το εξής: “Κρίμα. Τώρα θα γίνει ντροπιαστικό”. Πώς λέγεται αυτό; Πεσιμισμός; Η, μήπως, ρεαλισμός;
Ούτε με παίκτη παραπάνω πίστευα σ' αυτόν τον ανερμάτιστο, αλλοπρόσαλλο και “λίγο” φετινό ΠΑΟΚ. Τον είχα ικανό να μη σκοράρει και να βρει πάλι τρόπο για να δεχτεί ένα γκολ κι έτσι μια φυσιολογική και αναμενόμενη ήττα από τη σαφώς ανώτερη ΑΕΚ, να γίνει ήττα ντροπής από έναν αντίπαλο που σε όλο το ματς ήταν υποχρεωμένος να παίξει με 10 εναντίον 11. Και όχι μόνο έγινε αυτό, αλλά ο ΠΑΟΚ κατάφερε να δεχτεί δύο γκολ, υποχρεώνοντας τους οπαδούς του να ζήσουν την απόλυτη ξεφτίλα.
Το μεγάλο πρόβλημα του φετινού ΠΑΟΚ ήταν το φτωχό ρόστερ, αλλά και το γεγονός ότι οι άνθρωποί του δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να έχουν επίγνωση της αληθινής δυναμικής και της αληθινής ποιότητας της ομάδας. Πετούσαν στα σύννεφα με μια σειρά από καλά αποτελέσματα και στις αποτυχίες έβρισκαν ένα σωρό χαζές δικαιολογίες. Οταν δεν καταλαβαίνεις ποιος ακριβώς είσαι, δεν μπορείς να βελτιωθείς. Οταν ζεις με ψευδαισθήσεις, είναι αδύνατο να ευτυχήσεις στην πραγματική ζωή.
Πρώτος και... χειρότερος φταίχτης για το απόλυτο μηδέν στον απολογισμό της σεζόν είναι ο Λουτσέσκου. Οχι για τις ανοησίες που γράφτηκαν μετά από επώδυνες ήττες και γράφονται και τώρα δεξιά κι αριστερά για τον τελικό του Κυπέλλου, αλλά για έναν και μοναδικό, πολύ συγκεκριμένο λόγο. Για τη μέτρια και ασυνάρητη ομάδα που δημιούργησε το περασμένο καλοκαίρι. Μια ομάδα που από την αρχή, με τον αποκλεισμό από τη Λέφσκι Σόφιας, έδειξε ότι δεν μπορεί. Μια ομάδα, που, στην πορεία, αποκάλυψε μεγαλοπρεπώς τη γύμνια της τόσο στον βασικό κορμό της, όσο και στο βάθος του ρόστερ της. Μια ομάδα που ήταν καταδικασμένη να αποτύχει και όντως απέτυχε παταγωδώς και στα τρία μέτωπα.
Προσέξτε: Ο ΠΑΟΚ του νταμπλ του 2019 είχε να αντιμετωπίσει στην ουσία μόνο τον Ολυμπιακό. ΑΕΚ και Παναθηναικός δεν υπήρχαν. Για να ξεπεράσει τον Ολυμπιακό στο Πρωτάθλημα και να νικήσει την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου, χρειάστηκε να έχει: Πλάγιους μπακ τον Μάτος και τον Βιειρίνια, ακόμη στα ντουζένια τους. Στόπερ τον Βαρέλα και τον Κρέσπο, που δικαιολογήμενα χαρακτηρίστηκαν το καλύτερο δίδυμο κεντρικών αμυντικών. Εξάρια και οκτάρια στα χαφ Μαουρίσιο, Κάνιας, Σάχοφ, που έτρωγαν σίδερα. Επιτελικούς χαφ Μπίσεσβαρ, Ελ Καντουρί, που δεν είχαν γίνει ακόμη βετεράνοι και Πέλκα. Φορ Πρίγιοβιτς, Ακπομ, Σφιντέρσκι...
Φέτος ο ΠΑΟΚ με ανταγωνιστές όχι μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά και την ΑΕΚ και τον Παναθηναικό, είχε, αντίστοιχα: Σάστρε - Ράφα Σοάρες (με βετεράνο τον Βιειρίνια), Ινγκασον - Κουλιεράκη (χωρίς καμία αξιόπιστη εναλλακτική στα στόπερ), Ντάντας - Σβαμπ - Αουγκούστο (με τον Κούρτιτς παροπλισμένο), Τάισον - Κωνσταντέλια (με βετεράνους Μπίσεσβαρ, Ελ Καντουρί) και Ολιβέιρα -Τόμας. Αλήθεια, τι να συγκρίνουμε; Πώς ήταν δυνατόν να περίμενε κανείς δόξες και μεγαλεία από αυτή την ομάδα;
Με έναν Κοτάρσκι, με έναν Ινγκασον, με έναν Ζίβκοβιτς (που και φέτος λίγα έδωσε), με έναν Νάρει, με δύο πιτσιρικάδες, τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη, άντε και με τον επίσης βετεράνο Τάισον, που κάτι πρόσφερε, φαντάστηκε ο Λουτσέσκου ότι θα κατακτηθεί... μίνιμουμ η δεύτερη θέση, όπως είχε ζητήσει από τους παίκτες του; Ηταν πολύ βαθιά νυχτωμένος. Γι'αυτό και δεν δήλωσε από την αρχή ότι αυτή τη σεζόν δεν πρέπει κανείς να περιμένει τίτλους και διακρίσεις. Αρχισε να το τσαμπουνάει προς το τέλος, όταν κατάλαβε κι αυτός ότι... δεν μπορούν τα παλικάρια και όταν συνειδητοποίησε ότι από το μισό ρόστερ του δεν έχει την παραμικρή βοήθεια.
ΥΓ. Ο Ρουμάνος θέλει τώρα να δικαιολογείται και να παρηγοριέται λέγοντας ότι η φετινή ήταν μια... φυσιολογική μεταβατική σεζόν. Η επόμενη τι θα είναι; Προφανώς όχι μεταβατική. Αν τον ενδιαφέρει, λοιπόν, να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ πάλι ψηλά, ένας είναι ο τρόπος: Εξω από το ρόστερ τα πολλά μπάζα, μέσα πολλοί μεγάλοι παίκτες...
