Στα 55 χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, από μαθητής του Δημοτικού δηλαδή, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να παρακαλάω από το 25ο κιόλας λεπτό να τελειώσει το ματς για να μην ξεφτιλιστεί ο ΠΑΟΚ. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχω νιώσει ντροπή πριν καν συμπληρωθεί το 1/3 ενός αγώνα.
Αυτό που είδαμε χθες ήταν εξωφρενικό. Από τις επιλογές του Λουτσέσκου για την 11άδα και τη 18άδα μέχρι την αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών που μπήκαν να παίξουν ένα κρίσιμο, υποτίθεται, ματς.
Ο Λουτσέσκου μ' αυτούς που επέλεξε και δεν επέλεξε μας “είπε” ότι δεν τον ενδιαφέρει να βγάλει την ομάδα τρίτη για να έχει σίγουρη τη συμμετοχή στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ, ακόμη δηλαδή κι αν χάσει το Κύπελλο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το “είπε” μόνο σε όλους εμάς, αλλά και στους ίδιους τους παίκτες του. Τους έδειξε, δηλαδή, ότι από εδώ και πέρα θα γίνει απλώς συντήρηση στα πλέι οφ με συνεχόμενο ροτέσιον και με μοναδικό σκοπό να παρουσιαστεί ο ΠΑΟΚ όσο το δυνατόν πιο πλήρης και πιο φρέσκος στον τελικό του Κυπέλλου. Συνεπώς, πολύ φυσιολογικά, έπαψαν οι παίκτες να νιώθουν ότι έχουν κίνητρο στο Πρωτάθλημα. Γι' αυτούς κάθε άλλο παρά κρίσιμο ήταν το χθεσινό παιχνίδι.
Μεταξύ μας, προτιμώ ο ΠΑΟΚ να πάει στο Κόνφερενς Λιγκ, γιατί θα έχει περισσότερες ελπίδες να προχωρήσει, όπως συνέβη και πέρσι. Αλλο, όμως, αυτό και άλλο σύσσωμη η ομάδα, από τον προπονητή μέχρι και τον τελευταίο παίκτη, να σηκώνει ψηλά τα χέρια και να παραδίδεται αμαχητί στα μισά ματς των πλέι οφ. Υπάρχει διάολε και μια ιστορία που λέγεται γόητρο. Που λέγεται περηφάνια. Που το λέμε όλοι μας “ΠΑΟΚ είσαι”.
Αυτό που είδαμε χθες, όμως, δεν ήταν καθόλου ΠΑΟΚ. Κι αν καταδικάσουμε μόνο τον Κάργα για τη βλακώδη αποβολή του στο 10ο λεπτό, με ένα ανόητο τάκλιν στο κέντρο του γηπέδου, δίπλα στη γραμμή του πλαγίου άουτ και με τον αντίπαλό του να κινείται προς τα πίσω, θα έχουμε ασχοληθεί μόνο με ένα δέντρο και θα αγνοήσουμε το δάσος.
Τις πάσες του Κοτάρσκι στους παίκτες της ΑΕΚ, τα εύκολα “πουλήματα” της μπάλας και από άλλους παίκτες, την αδυναμία όλων να εξουδετερώσουν το πρέσινγκ των παικτών της ΑΕΚ, την αδυναμία να κρατήσουν μπάλα, την αδυναμία να απειλήσουν, την αδυναμία να σταθούν αξιοπρεπώς στο γήπεδο, την “απουσία” όλων των αμυντικών πλην του Ινγκασον, την ανυπαρξία όλων των χαφ και όλες τις τσαπατσούλικες επιλογές στην επίθεση, που σε όλο το πρώτο ημίχρονο, μετά την τρικυμία με τα δύο αστεία γκολ που πρόσφερε ο ΠΑΟΚ δώρο στην ΑΕΚ, έφερε μόνο μία χαμένη ευκαιρία με τον Κωνσταντέλια. Που ήταη και η μοναδική του ΠΑΟΚ σε όλο το παιχνίδι.
Στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΚ έδειχνε “ξεφουσκωμένη” και φαινόταν ότι ο ΠΑΟΚ... θα τη γλιτώσει φτηνά. Φυσικά, παρέμενε ανύπαρκτος επιθετικά, αλλά το διαχειριζόταν καλά στην άμυνα, χάρη κυρίως στον Ινγκασον, ο οποίος, όμως, αποσύρθηκε για προληπτικούς λόγους και όταν οι δύο προπονητές έκαναν τις αλλαγές τους, το ματς... άρχισε πάλι.
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ που ήρθαν από τον πάγκο σέρνονταν, οι αλλαγές της ΑΕΚ “πετούσαν” κι έτσι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το 2-0 έγινε 4-0, αφού πρώτα ο Κοτάρσκι είχε σώσει άλλα τρία γκολ, το ένα από αυτά με τη βοήθεια και του οριζόντιου δοκαριού. Μάλιστα, για να γίνει το 4-0, ένας παίκτης του ΠΑΟΚ, ο Σάστρε, ήταν εκείνος που έδωσε μια ωραία ασίστ στον Γκαρσία. Με λίγα λόγια, τελικά ο διασυρός δεν αποφεύχθηκε.
ΥΓ. Το να φτάνει ο ΠΑΟΚ στο σημείο, σε ένα ματς πλέι οφ με αντίπαλο την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, να παίζει με δεξί μπακ τον Ζίβκοβιτς και με στόπερ τον Κεντζιόρα που δεν είναι στόπερ και τον Νάσμπεργκ που μικρή σχέση έχει με το ποδόσφαιρο, δείχνει τον περσινό τραγικό μεταγραφικό σχεδιασμό, αλλά και την τραγική διαχείριση του ροτέισον από τον Λουτσέσκου για το χθεσινό ματς.
