Λίγο μετά τα πρώτα μας βήματα σε αυτό τον κόσμο και αφού είμαστε σίγουροι πως πατάμε καλά στα πόδια μας, βρίσκουμε το επόμενο challenge στις δύο ρόδες. Οι περισσότεροι θυμόμαστε την πρώτη πηδαλιά, το πρώτο σπρώξιμο για ώθηση από τους γονείς μας και σίγουρα την πρώτη...γρατσουνιά στο γόνατο. Κάποιοι από εμάς μπορεί να αφαιρέσαμε γρήγορα τις βοηθητικές ρόδες, ο Λεωνίδας Τριανταφυλίδης όμως κατάλαβε πως αυτό που έπρεπε να φύγει από το ποδήλατό του ήταν τα φρένα!
Επέλεξε, λοιπόν, το BMX, εκστασιασμένος μπροστά στη θέαση των κόλπων που μπορεί κανείς να πετύχει.
Πλέον, έχοντας κάνει χιλιάδες πηδαλιές, ο Λεωνίδας μοιράζεται τις εμπειρίες του για ένα χόμπι που όλοι έχουμε σταματήσει να θαυμάσουμε σε κάποια πλατεία. Ένα σπορ που δυστυχώς όμως , όπως ο ίδιος αποκάλυψε, πεθαίνει...
Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το BMX; «Στην Πτολεμαΐδα, από όπου και κατάγομαι, υπήρχαν δύο αθλητές του BMX, οι οποίοι ήταν πολύ μεγάλα ονόματα στην Ελλάδα και τους έβλεπα συνέχεια μέσα στη πόλη, είχα ακούσει και για αυτούς. Ωστόσο, από πολύ μικρός έκανα σκέιτμπορντ.
Μια μέρα, λοιπόν, όταν ήμουν ακόμη δημοτικό, βλέπω στο δρόμο τον Γιώργο τον Αδαμίδη, έναν εκ των δύο αθλητών στους οποίους αναφερόμουν παραπάνω. Τον είδα να κάνει ένα κόλπο μπροστά από το σπίτι μου ακριβώς και είχα πάθει σοκ. Τρελάθηκα, και λέω στον εαυτό μου «Πω πω ρε συ τι έκανε, τέλειο...Θέλω να το κάνω και εγώ!».
Εγώ είχα σε εκείνη την ηλικία ένα μικρό bmx, όμως δεν μπορούσα να κάνω και πολλά. Όταν, λοιπόν, έγινα 18 δούλεψα ένα καλοκαίρι και τελικά κατάφερα να πάρω το ποδήλατο που ήθελα. Μεγαλώνοντας, οι φίλοι μου το παράτησαν. Εδώ στη Θεσσαλονίκη βρήκα κι άλλους που είχαν το ίδιο πάθος με μένα και κάπως έτσι το συνεχίζω μέχρι και σήμερα».
Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και ράμπες για να κάνει κάποιος BMX; «Ούτε μια...! Μαζευόμαστε σε ορισμένα μέρη, τα οποία όμως δεν είναι οργανωμένα ούτε έχουν τις κατάλληλες προδιαγραφές. Υπήρχε παλιότερα το πάρκο της «Μπλε», κάποια στιγμή όμως εκεί έγινε ένα ατύχημα με ένα παιδί που δεν φορούσε
κράνος και σκοτώθηκε. Οπότε με αφορμή αυτό ξηλώσανε τις ράμπες και πλέον το μοναδικό πάρκο που έχει η Θεσσαλονίκη είναι
στην άλλη άκρη της πόλης, στο Πανόραμα. Φαντάσου να πρέπει να πας μέχρι εκεί με το ποδήλατο».
Εσύ είχες ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό που να σε βάλει σε σκέψη για να το παρατήσεις; «Ξέρω ότι υπάρχει γενικότερα μια επικινδυνότητα γύρω από το BMX. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου, χέρια και πόδια να σπάνε συνεχώς. Έχω δει γνωστό μου να σκάει με την πλάτη πίσω και να μην μπορεί να πάρει ανάσα, ευτυχώς όμως επανήλθε. Βέβαια χρειάστηκα και εγώ χρόνο να το ξεπεράσω, γιατί εκείνη την στιγμή σοκαρίστηκα.
Αλλά το παίρνεις το ρίσκο, αν είναι κάτι που αγαπάς και δεν μπορείς να το αφήσεις.
Βέβαια, φοράμε πάντα όλα μας τα προστατευτικά. Κράνος, επιγονατίδες, ό,τι είναι απαραίτητο για την ασφάλειά μας».
Πως μπορεί κάποιος αν του αρέσει, να μάθει να κάνει BMX; Είναι κάτι που «διδάσκεται»; «
Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε κάποτε ένα ιδιωτικό πάρκο. Εκεί μπορούσε ο καθένας να ξεκινήσει μαθήματα και να μάθει διάφορα κόλπα. Με την καραντίνα, ωστόσο, το μέρος ερήμωσε. Δεν πήγαινε κανείς και εφόσον δεν μπορούσε να συντηρηθεί ως επιχείρηση, έκλεισε. Πλέον, μαθαίνουμε βιωματικά ο ένας από τον άλλον. Αν κάποιος μας βρει έξω με ποδήλατο, ξεκινάμε να κάνουμε παρέα και κάπως έτσι δικτυωνόμαστε. Είμαστε όλοι αυτοδίδακτοι».
Θεωρείς ότι το θα μπορούσε να επιλέξει κανείς το BMX ως τρόπο εκγύμνασης; «
Εδώ τώρα άνοιξες μια πολύ ωραία κουβέντα. Εγώ προσωπικά όταν ξεκίνησα ήμουν πολύ λεπτός και αδύναμος. Κάνοντας όμως κάθε μέρα BMX, εξελίχθηκα πολύ σωματικά και είδα τεράστια διαφορά. Είναι αδιαμφισβήτητα ένας πολύ καλός τρόπος να γυμναστείς, όσο και αν δεν το φαντάζεται κανείς. Ούτε εγώ ο ίδιος το περίμενα όταν ξεκίνησα. Ανοίγουν οι πλάτες, τα χέρια σου σφίγγουν, είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Παράλληλα, βελτιώνεται πάρα πολύ και η αντοχή σου. Πλέον μπορώ να κάνω όλη μέρα ποδήλατο και να μην κουράζομαι».
Ποια είναι η μεγαλύτερη απόσταση που έχεις διανύσει με το ποδήλατό σου; «Σίγουρα έχω κάνει 25 χιλιόμετρα μέσα σε μια μέρα. Έχω γυρίσει από την μια άκρη της πόλης στην άλλη, τρεις φορές στη διάρκεια ενός 24ωρου».
Σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα που έχεις διανύσει, έχεις να μοιραστείς κάποια ιστορία πάνω στις ρόδες, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; «
Οι περισσότερες ιστορίες που έχω να σου πω έχουν μέσα συνήθως νεύρα και μικροτσακωμούς, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να ενοχληθεί με τα κόλπα μας. Ή κάποιος θα είναι τέρμα κουλ, θα μας βγάζει βίντεο και θα χαίρεται ή θα μας...βρίζει.
Μας έχει τύχει μια φορά σε ένα πάρκο, να έχει βγει στο ίδιο μπαλκόνια μια γιαγιά για να μας δει και να μας χειροκροτήσει αλλά ο γιός της την ίδια στιγμή άρχισε να μας φωνάζει. Υπάρχουν και πιο χοντρά περιστατικά, αλλά εμείς κρατάμε μόνο τα καλά. Αυτούς που μας χαίρονται και όλους τους ανθρώπους που κάνουμε φίλους μας στους δρόμους».
Πως νιώθεις όταν κάνεις BMX; «Κατά βάση με χαλαρώνει...Άσχετα που κάποια στιγμή στη βόλτα θα πετάξω το ποδήλατο κάτω από τα νεύρα μου. Εκτονώνομαι, περνάω δημιουργικά τον ελεύθερό μου χρόνο και παράλληλα γυμνάζεσαι. Πάνω στις ρόδες, βλέπεις τον κόσμο από μια άλλη οπτική. Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω και αν κάποιος άλλος που δεν κάνει bmx θα το καταλάβει. Στην ουσία βγαίνεις με μια παρέα 5-6 ατόμων, και εσύ είσαι σε έναν άλλο κόσμο την ώρα που κάνεις τη βόλτα σου. Κοιτάς γύρω σου και ψάχνεις να βρεις μέρη για να πας και να τα δοκιμάσεις με το ποδήλατό σου. Σε ενθουσιάζει κάτι μικρό, που ο άλλος το προσπερνάει.
Δυστυχώς όμως το BMX πεθαίνει. Στη Θεσσαλονίκη κάποτε ήμασταν περίπου 100 άτομα. Τώρα έχουμε μείνει 4... Οι περισσότεροι το παράτησαν και έγιναν... "τράπερς". Το γύρισαν προς αυτό το στυλάκι, με τα φαρδιά ρούχα και τα τσέινς. Χάνεται έτσι το νόημα...»
