Ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την τραγωδία στα Τέμπη έκανε ο υπεύθυνος επικοινωνίας του ΠΑΟΚ, Λευτέρης Δούκας, που έστειλε το δικό του συγκινητικό μήνυμα για το μοιραίο σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Υπεύθυνου Επικοινωνίας της ΠΑΕ ΠΑΟΚ:
Κάθεσαι σταθερά σε κάποιο σημείο, βλέποντας μπροστά σου μια αμαξοστοιχία και το μόνο που διακρίνεις είναι ανθρώπινες φιγούρες
Περνάνε τόσο φευγαλέα που δεν προλαβαίνεις να μετρήσεις πόσες είναι, ούτε να ξεχωρίσεις πρόσωπα, ηλικίες, χαρακτηριστικά. Τόσο διαρκεί το πέρασμα του καθενός μας από αυτήν την ζωή, στην ιστορία της ανθρωπότητας ο αριθμός όσων έζησαν, πέθαναν, ξεχάστηκαν, θα γεννηθούν και θα ζήσουν, μέχρι να πεθάνουν κι αυτοί, είναι απροσδιόριστα αμέτρητος.
Όλοι εμπίπτουν όμως στον ίδιο κανόνα, πως η ζωή μας παραμένει ένα στιγμιαίο πέρασμα.
Σε αυτό το πέρασμα κάθε φιγούρα έχει στόχο να γίνει πανίσχυρη και άτρωτη, ζει για να κατακτήσει κάθε ορατό τρόπαιο, θέλει να προσαρμόσει τους υπόλοιπους στα δικά του «θέλω» ή και να τους τα επιβάλλει.
Θεωρεί πως ο λόγος του έχει αξία δόγματος, επαναστατεί αν κάποιος δεν τον αποδέχεται, εξαγριώνεται σε βάρος όποιου δεν υποτάσσεται. Ατελείωτος ο κατάλογος των «θέλω» του καθενός, ακόμα κι οι παραπάνω ενδεικτικές αναφορές όμως, δεν προλαβαίνουν να χωρέσουν στο…πέρασμα.
Για όλους εμάς τους θεατές, που αρκούμαστε σε πένθιμες αναρτήσεις ενίοτε και κακεντρεχή σχόλια, τραγωδίες σαν κι αυτή των Τεμπών μας προσφέρουν ιδανική ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ζωής.
Δεν γίνεται να τα έχουμε ΌΛΑ και μάλιστα, όπως τα θέλουμε, στον χρόνο και με τον τρόπο που μας βολεύει.
Ακόμα κι αν ποτέ πετυχαίναμε κάτι, θα καταλαβαίναμε την ασημαντότητα του, καθώς και πόσο άδικος ήταν ο χρόνος που ξοδέψαμε για να κατακτήσουμε το τίποτα.
Μπορώ να αναπνέω, χωρίς να περιορίζω την ανάσα του άλλου.
Το δικαίωμά μου να υποστηρίζω τις απόψεις και τις ιδέες μου είναι αναφαίρετο, το ίδιο ισχύει όμως για τον καθένα. Δεν είναι απαραίτητο πάντα να συμφωνούμε, είμαστε πάντα χαμένοι όμως όταν μισούμε.
Σπουδαίο πράγμα η αγάπη, η κατανόηση και η αναγνώριση, άρρωστο όμως όταν τα απαιτούμε από τους υπόλοιπους.
Έχει αξία να διεκδικούμε, όχι όμως να εκδικούμαστε.
Μπορούμε να παίζουμε, αρκεί να μην ξεχνάμε πως στο πρόγραμμα υπάρχει και η ήττα.
Η ύλη είναι νόστιμη, αλλά δεν σε χορταίνει ποτέ.
Με το ποδόσφαιρο να μας φτάνει ώρες ώρες στα άκρα ή και σε περιπτώσεις οργής και απογοήτευσης, κάπου κάπου το «φιλοσοφούμε» λέγοντας «αυτά είναι δευτερεύοντα πράγματα, τα σημαντικά στην ζωή είναι η υγεία μας, η οικογένεια μας».
Τέτοιες στιγμές, γίνεται αντιληπτό απ΄ όλους ότι κι αυτά περνάνε επίσης σε δεύτερη μοίρα, αν δεν κατανοήσουμε το νόημα της ζωής που ζούμε.
Διαφορετικά, ούτε την υγειά μας θα χαρούμε και θα δυστυχήσουμε παρέα με τον περίγυρό μας.
Και το χειρότερο δεν είναι πως χρειάζονται τραγωδίες για το συνειδητοποιήσουμε, αλλά πως είναι θέμα χρόνου να το ξεχάσουμε, μέχρι την επόμενη τραγωδία…
