Ο ΠΑΟΚτσής που πολλές φορές αφήνει στην άκρη δικαιολογημένες πικρίες για σοβαρά λάθη και στέκεται δίπλα στην ομάδα του, αδυνατεί να κατανοήσει και να συγχωρήσει συμπεριφορές και λόγια που δείχνουν πως δεν τον υπολογίζουν.Αναμφίβολα
παραπληροφορημένος επί μονίμου βάσεως,
θέλει επιτέλους αλήθειες και την
πραγματικότητα και όχι θολούρες και
παραπλανήσεις.
Κανείς
δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι
ΠΑΟΚτσήδες υπεραγαπούν την ομάδα τους
και πως στα δύσκολα της παρέχουν
μεγαλόθυμα την στήριξη τους. Ανεξάρτητα
από δυσαρέσκειες και απογοητεύσεις που
έρχονται κατά καιρούς με τον οποιοδήποτε
τρόπο, μένουν σταθεροί στις απόψεις
τους. Τόσο στην προηγούμενη όσο και στην
τωρινή σεζόν, συνέβησαν τραγικά λάθη
και προκλήθηκαν αδιέξοδα που θα μπορούσαν
να φέρουν αγωνιστικές κρίσεις και
ακραίες καταστάσεις. Δεν συνέβη όμως
τίποτε από αυτά, πέρα από κάποιες
διαδικτυακές οπαδικές αντιδράσεις
δυσαρέσκειας και αν θυμάμαι καλά και
μερικές διάσπαρτες ανακοινώσεις
οργανωμένων. Σε γενικές γραμμές ο κόσμος
του ΠΑΟΚ έδειξε ψυχραιμία.
Σε αυτήν την
συμπεριφορά, προφανώς να συνέτεινε και
η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη. Αποδέχθηκαν
ότι τους σέρβιραν σαν άλλοθι οι κυρίως
υπεύθυνοι για να δικαιολογήσουν τις
απερισκεψίες και τις όποιες φτηνές
σκοπιμότητες τους. Έβλεπαν να σπρώχνονται
κάτω από το χαλάκι ποδοσφαιρικά
κακουργήματα και όμως έκαναν υπομονή,
με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα
σταματήσει αυτή η παρακμή. Αυτή η στάση
τους βοήθησε ώστε να ηρεμήσουν τα
πράγματα, να μπουν σε κάποια σειρά τα
προβλήματα και να δημιουργηθούν οι
προοπτικές για κάποια ελπιδοφόρα επόμενα
βήματα. Ομως ο αδιαμφισβήτητα
παραπληροφορημένος επί μονίμου βάσεως
ΠΑΟΚτσής, διαπιστώνει κάποια ανησυχητικά
μηνύματα, τα οποία έρχονται από
συγκεκριμένες πηγές και έχουν τους
ίδιους πρωταγωνιστές. Οι τελευταίοι με
τα νέα «λεγόμενα» αλλά και νέα «πεπραγμένα»
τους, μας υπενθυμίζουν πως είναι δύσκολο
να διορθωθούν. Η συμπεριφορά τους
πανομοιότυπη, επαναλαμβάνεται τόσο στα
δύσκολα όσο και στα εύκολα, με το μότο
«με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω».
Δεν θα επεκταθώ σε
λεπτομέρειες, ούτε σε αναφορές που έχουν
σχέση με το παρελθόν. Μένω σε ένα τελευταίο
«περιστατικό» - έτσι θα το χαρακτηρίσω
– που συνόδευσε το παιχνίδι κυπέλλου
στην Καλαμάτα. Κι αυτό αφορούσε
αποκλειστικά τον συμπαθή καθόλα Ρουμάνο
κόουτς Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο τελευταίος
με το να μην χρησιμοποιήσει ούτε
δευτερόλεπτο τον Κουαλιάτα, έναν παίκτη
που τον είχε παροπλισμένο σε ολόκληρο
τον πρώτο γύρο και τον έβαλε στο τελευταίο
φιλικό, στο οποίο άφησε μάλιστα θετικές
εντυπώσεις και προχωρώντας στη συνέχεια
σε μία περίεργη όχι απλά αναβάθμιση
αλλά δοξολογία των ικανοτήτων ενός
παίκτη, ο οποίος ήταν εκτός προγραμματισμού
(ασφαλώς με δική του απόφαση) και ήταν
προς πώληση ή σε δανεισμό χωρίς να
βρίσκεται πελάτης, αιφνιδίασε για μια
ακόμη φορά.
Το τι ήθελε να πει ο... ποιητής
(στην προκειμένη περίπτωση ο συμπαθέστατος
Ραζβάν), οι ψαγμένοι ΠΑΟΚτσήδες το
μεταφράζουν σαν μήνυμα των προθέσεων
και των αποφάσεων που αφορούν το αν θα
ενισχυθεί σοβαρά και ποιοτικά το ρόστερ.
Κάποιοι από αυτούς λένε ότι δεν χρειαζόταν
να παρουσιάσουμε τον Μουργκ σαν... Μέσι
ή σαν Φάμπιο Μαρτίνς, για να βγάλουμε
τα συμπεράσματα μας. Ειλικρινά δεν
θεωρούμε τον εαυτό μας ότι είμαστε μέσα
στους ψαγμένους. Θέλουμε στα αλήθεια
να μείνουμε σε κάποιες άλλες εξηγήσεις,
όπως αυτές που παρουσιάζουν τον Ρουμάνο
αρκετές φορές αμφίσιμο, αμφιλεγόμενο
και ανακόλουθο, αυτοδιαψευδόμενο και
υπαινικτικό. Το έχει το κουσούρι και
αρκετές φορές παρασύρεται σε χρησμούς
παρόμοιους με τους αντίστοιχους του
Μαντείου των Δελφών.
Ομως καλό θα ήταν
και αυτός αλλά και «όλος ο οργανισμός
ΠΑΟΚ» να αντιληφθούν ένα πράγμα: Πως ο
κόσμος του δικέφαλου που στηρίζει
μεγαλόθυμα την ομάδα του ακόμη και στα
πιο δύσκολα, απαιτεί επιτέλους να τον
σεβαστούν. Κι αυτόν τον σεβασμό δεν τον
περιμένει βέβαια από τους σιτιζόμενους
της ασπρόμαυρης ενημέρωσης, αλλά από
όλους όσους έχουν την ευθύνη και την
μεγάλη τιμή να υπηρετούν ένα κλαμπ του
μεγέθους και της ιστορίας του ΠΑΟΚ.
