Τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ, αυτά που ανεβάζουν τον πήχη των στόχων, έχουν και μεγαλύτερα προβλήματα. Η πίεση αυξάνεται αγώνα με τον αγώνα, τόσο απ’ έξω όσο και από μέσα. Το… απ’ έξω είναι ο κόσμος ο οποίος θέλει πάντα το καλύτερο. Που απαιτεί νίκες και πρωταγωνιστικό ρόλο. Χωρίς να δείχνει επιείκεια ή να στρογγυλεύει τις γωνίες, γιατί η ομάδα του αδικήθηκε. Μόνο οι επιτυχίες είναι αυτές οι οποίες φέρνουν ηρεμία. Στον Αρη η πίεση απ’ έξω είναι μεγαλύτερη λόγω της απουσίας επί δεκαετίες ενός τίτλου.
Η πίεση εκ των έσω έχει να κάνει με τη διαχείριση του ρόστερ. Οσο μεγαλύτερο στόχο έχει μία ομάδα, τόσο περισσότερο ανταγωνιστικό ρόστερ δημιουργεί. Αυτό έκανε και ο Αρης. Ηταν παραδεχτό απ’ όλους, στην αφετηρία της φετινής χρονιάς, ότι η πληρότητα που φάνταζε ότι έχει ο Αρης στο ρόστερ θα ήταν χρήσιμη μέσα στη χρονιά, αλλά θα ήταν μεγάλη και η πίεση στον προπονητή. Κανείς αθλητής δεν «ψήνεται» να ζεσταίνει τον πάγκο κι αυτό πάντα είναι ένας εσωτερικός κίνδυνος για να χαλάσουν οι ισορροπίες στα αποδυτήρια. Καλή βαλβίδα αποσυμπίεσης για τον Αρη θα ήταν η πρόκριση του στους ομίλους του Conference League. Θα υπήρχαν περισσότεροι αγώνες, άρα και μεγαλύτερη ανάγκη για rotation, οπότε και λιγότερη γκρίνια από τους παίκτες που δεν έχουν συμμετοχές.
Ο Αρης δεν έχει αυτή την πολυτέλεια μετά τον αποκλεισμό του, οπότε το βάρος της διαχείρισης του ρόστερ μεγαλώνει.
Και εκεί μπαίνει το θέμα της ικανότητας τού προπονητή. Αν καταφέρνει να δημιουργεί 11άδα που θα κερδίζει, η νίκη θα αποτελεί ένα καλό «εργαλείο» στα χέρια του ώστε να υπάρχει ηρεμία στα αποδυτήρια. Συνήθως το «φυτίλι» ανάβει όταν στραβώνουν τα αποτελέσματα και το κλίμα στην ομάδα είναι βαρύ.
Οι ικανότητες του Πάρντιου στο κομμάτι της διαχείρισης του ρόστερ δεν έχουν ακόμη πιστοποιηθεί. Αν δηλαδή έχει την ικανότητα να δημιουργεί συνθήκες ηρεμίας στα αποδυτήρια, πείθοντας τους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ότι θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο. Αυτό πάντως που είναι διαπιστωμένο έχει να κάνει με τις πολλές αλλαγές προσώπων στην 11αδα από αγώνα σε αγώνα, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Αν ο Αγγλος το κάνει για αγωνιστικούς λόγους, κρινόμενος εκ του αποτελέσματος, θα πρέπει να το πάρει αλλιώς. Οι πολλές αλλαγές διαταράσσουν την αγωνιστική ισορροπία της ομάδας και χάνονται οι αυτοματισμοί. Το σύνηθες είναι το πολύ δύο αλλαγές κι αυτές όχι αγώνα με αγώνα. Ο Πάρντιου, φτάνει στις 4, σχεδιασμός που δεν του βγαίνει. Εχουν περάσει ήδη 10 αγωνιστικές στη Super League1 χωρίς ο Αρης να έχει βρει ακόμη έναν σταθερό κορμό 11άδας. Το να μην έχει ένας ποδοσφαιριστής καλή απόδοση σ’ έναν αγώνα, δεν είναι ακραίο και το κακό διορθώνεται με την αντικατάσταση του στο συγκεκριμένο εννενηντάλεπτο. Όταν όμως μπαίνει και σε παρατεταμένη παραμονή στον πάγκο χάνει την αυτοεκτίμηση του και γίνεται ανασφαλής.Και η ανασφάλεια έχει παρενέργειες, ενώ το «μπες εσύ βγες εσύ» δεν αποτελεί και την καλύτερη συνταγή προκειμένου να ξυπνήσει ο επαγγελματικός εγωισμός ενός παίκτη και να γίνει καλύτερος.
