Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι σοβαρή υπόθεση. Και γίνεται σοβαρότερη γιατί ενέχει και το στοιχείο του συναισθήματος. Είναι διαφορετικό να αποτυγχάνει μία εμπορική εταιρεία και διαφορετικό να αποτυγχάνει μία Αθλητική.
Επαγγελματικός αθλητισμός σημαίνει επένδυση κεφαλαίων. Οργάνωση, υψηλές αμοιβές και προσπάθεια για τη βελτίωση των εσόδων της εταιρείας Αθλητικού θεάματος. Αυτό θα πρέπει να είναι το πνεύμα διοίκησης τής κάθε επαγγελματικής ομάδας. Στην Ελλάδα βεβαίως, ο αθλητισμός είναι κατ’ ευφημισμό επαγγελματικός. Περισσότερο αντιμετωπίζεται από τους παράγοντες ως «εργαλείο» προσωπικής τους προβολής και εξυπηρέτησης περιφερειακών και επαγγελματικών τους συμφερόντων και λιγότερο για την εξυπηρέτηση της στενής έννοιας του όρου «επαγγελματική ομάδα». Αυτός πιστεύω ότι είναι και ο λόγος που αντί να προστατευθεί το ποδοσφαιρικό προϊόν υπάρχουν φορές που στην ουσία «τραυματίζεται» η αξιοπιστία του. Οι συνελεύσεις των επαγγελματικών Λιγκών συνήθως γίνονται πεδίο αντιπαραθέσεων και επίδειξης της δυναμικής των μεγαλοπαραγόντων και όχι η βάση προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου για τη βελτίωση του προϊόντος.
Σ’ αυτόν τον άγριο χώρο του εγχώριου επαγγελματικού αθλητισμού, υπάρχουν και ελάχιστοι παράγοντες οι οποίοι γοητεύονται από τα συναισθήματα που δημιουργεί η ενασχόληση τους με τις ομάδες και στο τέλος της ημέρας αποχωρούν έχοντας χάσει χιλιάδες ευρώ. Απλώς έχουν κεφαλαιοποιήσει την αναγνωρισημότητα τους και τίποτε περισσότερο. Ετούτοι είναι ζήτημα να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Οι περισσότεροι παράγοντες μπαίνουν υποψιασμένοι και με ξεκάθαρες στοχεύσεις. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, όταν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και δεν δημιουργούν χρέη τα οποία στη συνέχεια υποθηκεύουν το μέλλον της ομάδας.
Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι υπάρχουν παράγοντες που αγοράζουν μία ομάδα χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Να συμφωνήσω ότι «πέφτουν έξω» γιατί υπάρχει ασυνέπεια στις υποσχέσεις της Κυβέρνησης για τα έσοδα, αλλά αυτό είναι μέρος ενός μεγαλύτερου προβλήματος. Εδώ ισχύει το «δεν ήξερες δεν ρώταγες;». Εκτός κι αν μιλάμε για παράγοντες που αναλαμβάνουν ομάδα στη λογική του «μία το ξύδι, μία το λάδι δύο το λαδόξυδο». Δηλαδή έχουν κάποια ψιλά για τα πρώτα έξοδα και πιστεύουν ότι ακροβατώντας θα επιβιώσουν παραγοντικά με τα χρήματα που θα εισπράξουν από την τηλεόραση και τη χορηγία του στοιχήματος. Κι όταν αργούν αυτά «σκάει» η φούσκα. Αυτός είναι παραγοντικός βερμπαλισμός.
Ο παράγοντας που αποφασίζει να εμπλακεί σε μία επαγγελματική ομάδα θα πρέπει να έχει μετρήσει πολύ καλά το ρίσκο που αναλαμβάνει και να έχει κάνει οικονομοτεχνική μελέτη, πριν προχωρήσει. Δεν είναι ανάγκη να έχει ποδοσφαιρικές γνώσεις. Απλώς να έχει να έχει μπάτζετ και την ικανότητα να εμπιστευτεί αυτούς που ξέρουν. Το εκρηκτικό μίγμα είναι να μην έχει ούτε γνώσεις για το ποδόσφαιρο, ούτε λεφτά και να λειτουργεί στη λογική του… σαλταδόρου. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι πάντα βρίσκουν τα παράθυρα και ξεφεύγουν από τους όρους που βάζει η πολιτεία προκειμένου να διασφαλίσει ένα αξιόπιστο Πρωτάθλημα . Παρ’ όλα αυτά όταν διαπιστώνονται τα κενά το κράτος δεν αλλάζει τους νόμους, οπότε συνεχίζουν να αναλαμβάνουν ομάδες αφερέγγυοι παράγοντες.
Ετσι φουσκώνει ο λογαριασμός των χρεών προς το δημόσιο και τους εργαζόμενους, πέρα από το αθλητικό μέρος της αποτυχίας. Οσο όμως υπάρχουν τα «παράθυρα» θα σουλατσάρουν στον επαγγελματικό αθλητισμό παράγοντες που έχουν την αίσθηση ότι «παίζουν» σε Λούνα Παρκ και όχι με την ιστορία μίας ομάδας, το πάθος του κόσμου της και το οικονομικό μέλλον επαγγελματιών εργαζομένων.
