Το πρόβλημα των κενών θέσεων εργασίας στον κλάδο του τουρισμού και της εστίασης δεν είναι μόνο ελληνικό. Αντίστοιχα κενά εντοπίζονται και σε άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ισπανίας, η οποία πέραν των ελλείψεων στον ξενοδοχειακό τομέα, καλείται πλέον να αντιμετωπίσει ακόμη μία κρίση.
Αυτή της έλλειψης… σερβιτόρων. Από τη Μαγιόρκα έως τη Μαδρίτη, οι εστιάτορες προσπαθούν να καλύψουν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Το ξενοδοχείο Hard Rock στην Ίμπιζα βρίσκεται σε τόσο απελπιστική κατάσταση, με αποτέλεσμα να δίνει μπόνους 200 ευρώ σε όποιον προτείνει νέους υπαλλήλους για το εστιατόριο της αλυσίδας.
Το παράδοξο, όπως σημειώνει ο «The Guardian», είναι ότι η ανεργία στην Ισπανία κυμαίνεται στο 13,4%, ένα ποσοστό υπερδιπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι όμως, περισσότερες από 100.000 θέσεις εργασίας είναι κενές, εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισές αφορούν τον κλάδο της εστίασης – διαμονής.
«Έρχονται διάφοροι στις συνεντεύξεις και μου λένε “έχω ήδη τρεις προτάσεις”» τονίζει ο Albert Cabanos, ο οποίος απασχολείται σε γραφείο εύρεσης εργασίας. «Συνηθίζαμε να λέμε ότι “θα σας καλέσουμε, αν υπάρξει κάποια θέση”. Τώρα μας λένε “θα σας καλέσω αν ενδιαφέρομαι”. Ή “θέλω να δουλέψω μόνο Δευτέρα με Παρασκευή”».
Πού πήγαν όλοι αυτοί οι σερβιτόροι
Το ερώτημα είναι «πού πήγαν όλοι αυτοί οι σερβιτόροι», οι οποίοι υπήρχαν πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Πολλοί ήταν μετανάστες και επέλεξαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης. Άλλοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν εργασία σε κάποιον άλλο κλάδο, καθώς εστίαση και τουρισμός βρίσκονταν σε μια ημιθανή κατάσταση επί δύο συνεχόμενα χρόνια.
Κι αυτοί γρήγορα διαπίστωσαν ότι στις νέες θέσεις εργασίας είχαν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν ορισμένα «προνόμια», τα οποία στις προηγούμενες δουλειές μόνο ως… αστείο ακούγονταν. Όπως, λίγο πολύ συμβαίνει και στην Ελλάδα.
O Jeffrey Feliz Jiménez, για παράδειγμα, εργαζόταν ως σερβιτόρος και μάγειρας για οκτώ χρόνια στην Αλμερία. Όμως, εγκατέλειψε τον κλάδο, επιλέγοντας μια «κανονική» δουλειά με «κανονικό» ωράριο λειτουργίας σε μια βιοτεχνία επίπλων. «Κανείς δεν σεβόταν τα ωράρια που είχες συμφωνήσει. Έπρεπε να δουλεύεις μέχρι το κλείσιμο, αλλά δεν ήξεραν αν θα πληρωνόσουν την υπερωρία».
Το σημείο καμπής
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα περισσότερα μπαρ και εστιατόρια δεν λειτουργούσαν πλήρως, ελλείψει τουριστών και εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων. Όμως, οι εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να περιμένουν έως ότου επιστρέψει η κανονικότητα. Έπρεπε να βρουν τρόπους να ζήσουν και να γεμίσουν το ψυγείο του σπιτιού τους.
Έτσι, στράφηκαν σε άλλους κλάδους της οικονομίας, οι οποίοι ανέκαμψαν γρήγορα από την υγειονομική κρίση. Κατασκευές και logistics ήταν δύο από τους πλέον κερδισμένους και γι’ αυτό τον λόγο προσέλκυσαν μεγάλο μέρος των ανέργων ή ημι-απασχολούμενων από την εστίαση και τον τουρισμό.
Σήμερα, οι ιδιοκτήτες μπαρ και εστιατορίων δυσκολεύονται σημαντικά να βρουν επαγγελματίες σερβιτόρους, καθώς ο κλάδος καθίσταται ολοένα και πιο ελκυστικός. Ο μέσος μηνιαίος μισθός, άλλωστε, κυμαίνεται στα 1.264 ευρώ, λίγο παραπάνω από τον κατώτατο μισθό (1.000 ευρώ).
πηγή: newmoney.com
