Μία εβδομάδα μετά τη λασπομαχία στη Λαμία, ο
Άρης εμφανίστηκε περισσότερο υποψιασμένος και διαβασμένος για το τι είχε ν’ αντιμετωπίσει και κυρίως για το πώς θα το αντιμετωπίσει. Τηρουμένων των αναλογιών και της -κάκιστης- κατάστασης του αγωνιστικού χώρου, λόγω της ασταμάτητης καταιγίδας, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε σε αγωνιστικό επίπεδο. Είχε πλάνο, προσπάθησε να παίξει με ψηλά την μπάλα, παρότι είναι ένα στυλ που αγωνιστικά δεν του ταιριάζει, είχε δύναμη στο παιχνίδι του και κυνήγησε το γκολ. Το βρήκε βέβαια, με τον Μαντσίνι, αλλά στο σχέδιο απόδρασής του από τη λίμνη των
«Ζωσιμάδων» δεν υπολόγισε (και) στον παράγοντα της διαιτησίας. Για ακόμη ένα παιχνίδι, το τέταρτο σε διάστημα λίγων εβδομάδων, ο Άρης έχει κόντρα (και) τη διαιτησία. Η φάση του 35ου λεπτού σηκώνει μεγάλη συζήτηση και πάρα πολύ αμφιβάλλω εάν αντί του Άρη σε παρόμοια φάση ήταν μία από τις υπόλοιπες ομάδες από τα υψηλά στρώματα της βαθμολογίας, αυτές της… εξυγίανσης ντε!, αν ο Τσαγκαράκης και ο Διαμαντόπουλος θα είχαν την ίδια αντίδραση.
Γιατί και στ’ άλλα γήπεδα έχει VAR, αλλά δεν χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευκολία που χρησιμοποιούνται στα παιχνίδια του Άρη, ειδικά τώρα τελευταία.
Είναι ξεκάθαρο από την εικόνα (έχει τεράστια δύναμη η εικόνα να διαμορφώνει άποψη) ότι ο Χουτεσιώτης προσποιείται τραυματισμό όταν βλέπει ότι η μπάλα πηγαίνει στο αφύλαχτο Μαντσίνι και έπειτα καταλήγει στα δίχτυα του. Ακόμα και επαφή να υπάρχει με τον Μάνο, αυτή γίνεται αφότου ο τερματοφύλακας έχει διώξει την μπάλα και παίρνει κατεύθυνση προς τον παίκτη του Άρη. Επιπλέον, σωστά ο Τσαγκαράκης έκρινε ότι πρέπει να πάει στο μόνιτορ του VAR, για να έχει άποψη ιδίοις όμμασι, αλλά είναι πολύ περίεργο ότι παίρνει απόφαση (λανθασμένη) εν ριπή οφθαλμού. Μία απόφαση που διαμορφώνει αποτέλεσμα, διότι σε τέτοιο γήπεδο με τέτοιες συνθήκες οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και το ένα γκολ (που βρήκε ο Άρης) θα έκρινε τον νικητή.
Ο Άρης έχει αποδείξει ότι στηρίζει το έργο Κλάντεμπεργκ, ακόμα και στις κακές διαιτησίες που αντιμετώπισε -και αντιμετωπίζει – το έδειξε αυτό. Ωστόσο, ήρθε η ώρα επιτέλους ν’ αντιδράσει και ο Άγγλος με κάποιον τρόπο, ειδικά ως προς την (ξεκάθαρη) εύνοια που έχουν οι ομάδες (αυτές της… εξυγίανσης) που βρίσκονται βαθμολογικά κάτω από τον Άρη.
Αγωνιστικά, όπως έγραψα και στον πρόλογο, ο Άρης έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Τουλάχιστον ήταν πολύ καλύτερος, πιο δραστήριος και επικίνδυνος, από το ματς στη Λαμία. Ήταν σωστά διαβασμένος και φάνηκε από τις επιλογές του Μάντζιου. Τόσο με τη χρησιμοποίηση ενός δυναμικού χαφ, όπως ο Τζέγκο, δίπλα στον Σάσα, όσο και με την παρουσία του Μαντσίνι ο οποίος ήταν δραστήριος και πιο “αεράτος” από τον Γκαρσία. Ακόμα και το πλάνο με τους δύο φορ στο β’ ημίχρονο λειτούργησε προς θετική κατεύθυνση, καθώς ο Αρης βρήκε φάσεις (και) από αέρος. Φάνηκε ξεκάθαρα όμως ότι σωστά ψάχνει έναν φορ με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις ήδη υπάρχουσες επιλογές του, δηλαδή τον φορ περιοχής που σε τέτοια ματς θα κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στο αντίπαλο κουτί.
