ΘΕΜΑ: Τρεις γενιές ΠΑΟΚ κρατούν ψηλά το λάβαρο!
Ρεπορτάζ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΕΜΕΡΓΕΛΗΣ
Για μία οικογένεια από τη Μηλίνα Πηλίου η αγάπη για τον ΠΑΟΚ κρατά δεκαετίες ολόκληρες. Από την εποχή του Εμφυλίου μέχρι σήμερα, τρεις γενιές αυθεντικών ΠΑΟΚτσήδων, έχουν ένα μοναδικό «δέσιμο» με τον Δικέφαλο του Βορρά.
Ο 92χρονος Θανάσης Λαμπαδάρης, που είναι γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου 1927, μόλις έναν χρόνο μετά από την ίδρυση του ΠΑΟΚ, ο 81χρονος αδερφός του Απόστολος, ο γιος του Θανάση, Απόστολος, 61 ετών και η 12χρονη εγγονή του, Ευφροσύνη, συντηρούν μία ιδιαίτερη οικογενειακή παράδοση που αντέχει στον χρόνο.
Το τέλος της Κατοχής βρήκε το Πήλιο ρημαγμένο. Φτώχεια μεγάλη ταλάνιζε τα περισσότερα χωριά, έτσι πολλοί αναζήτησαν αλλού μία καλύτερη τύχη. Το 1947 ο Θανάσης Λαμπαδάρης, 20 ετών τότε, άφησε τη Μηλίνα και ταξίδεψε με το καϊκι στη Θεσσαλονίκη. Επτά χρόνια νωρίτερα είχε ορφανέψει από πατέρα, ο οποίος πέθανε το 1940 από κίρρωση του ήπατος.
Ήταν 5 αδέρφια στην οικογένεια, η μεγαλύτερη αδερφή του είχε επίσης πάει στη Θεσσαλονίκη το 1946, όπου αργότερα έγινε δικαστικός. Ο Θανάσης Λαμπαδάρης μάθαινε την τέχνη του επιπλοποιού κι αναφέρει: «Αναγκάστηκα να φύγω. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλές δουλειές στον Βόλο. Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, που έκλεισε και δεν μπορούσα να βρω αλλού. Ήταν και οι καταστάσεις δύσκολες, λόγω του Εμφυλίου. Μία δεκαετία έζησα στη Θεσσαλονίκη, μέχρι που γύρισα πίσω στο χωριό για να παντρευτώ».
Τα πρώτα χρόνια
Ο 92χρονος Πηλιορείτης δεν έχει ξεχάσει τον πρώτο καιρό στη μακεδονική πόλη. «Καθόμασταν Θεοφίλου 22, στο Κουλέ Καφέ. Στην Άνω Πόλη ήταν το σπίτι μας, κάτω ακριβώς από τη μονή Βλατάδων. Ένα δωμάτιο είχαμε όλο κι όλο, ούτε κουζίνα, ούτε τίποτα. Δύσκολα τα φέρναμε βόλτα. Πότε νηστικοί, πότε χορτάτοι. Έφτιαχνε η συχωρεμένη η μάνα μας ένα τσουβάλι τραχανά και μας έστελνε. Είχαμε ένα μαγκάλι με κάρβουνα. Τόσο για το μαγείρεμα, όσο και τη θέρμανση. Και τότε ο χειμώνας στη Θεσσαλονίκη ήταν βαρύς. Πάγωνε όλη η πόλη». Το 1950 έκανε το δρομολόγιο Μηλίνα-Θεσσαλονίκη και ο Απόστολος Λαμπαδάρης, σε ηλικία 12 ετών, έτσι συνολικά τέσσερα αδέλφια βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο Απόστολος Λαμπαδάρης έγινε ναυτικός.
Το… μικρόβιο
Ο Απόστολος Λαμπαδάρης κόλλησε το… μικρόβιο για τον ΠΑΟΚ, από τον μεγάλο αδερφό του: «Η αδερφή μας είχε τελειώσει τη Νομική και ήταν ασκούμενη δικηγόρος. Ο Σάκης είχε πιάσει δουλειά σ’ ένα επιπλάδικο στα Λαδάδικα, έβγαζε καλά λεφτά και μετακομίσαμε στο Σιντριβάνι. Ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Εκείνος με έκανε ΠΑΟΚτσή. Το δεύτερο σπίτι βρισκόταν Πολωνίας με Βασιλίσσης Σοφίας γωνία. Η σπιτονοικοκυρά μας στην αρχή μου έδινε κάτι κιάλια που είχε. Ανέβαινα στην ταράτσα κι έβλεπα που έπαιζε η ομάδα. Μετά άρχισα να πηγαίνω με τον Σάκη.
Το γήπεδο ήταν εκεί που είναι σήμερα η Θεολογική σχολή. Απέναντι υπήρχαν τενεκετζίδικα. Ρουμάνοι τα είχαν. Πιο πέρα, ήταν τα εβραίικα μνήματα κι από την άλλη, περνούσε η Λεωφόρος Στρατού. Όρθιοι βλέπαμε τους αγώνες. Κάποιες φορές ανεβαίναμε πίσω από το Σέιχ Σου. Μπαίναμε κρυφά στο γήπεδο. Τραβούσε ο ένας τον άλλον και σκαρφαλώναμε».
«Η ψυχαγωγία μας»
Ο κυρ-Θανάσης είπε από την πλευρά του: «Αυτή ήταν η ψυχαγωγία μας τότε. Περιμέναμε πώς και πώς να πάμε στο γήπεδο. Επίσης μία φορά την εβδομάδα πηγαίναμε σ’ ένα υπόγειο ζαχαροπλαστείο στην Τσιμισκή και τρώγαμε μπακλαβά, κανταΐφι ή σαραγλί. Και μετά βόλτα στην Παλιά Παραλία. Ή κάναμε μία στάση στα «Βαρελάκια», στη Διαγώνιο, στον Λευκό Πύργο. Πήγαινες στον μπουφέ, έπαιρνες τον μεζέ και τον ακουμπούσες πάνω στο βαρέλι κι έτρωγες. Μία-μιάμιση δραχμή κόστιζε το πιάτο».
Η «χρυσή» τριπλέτα
Τα δύο αδέρφια ανδρώθηκαν στο γήπεδο Σιντριβανίου, όπου παρακολουθούσαν μέχρι και τις προπονήσεις της αγαπημένης ομάδας τους. Στο Σιντριβάνι, ήταν το πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ, όπου έπαιξε μέχρι την σεζόν 1958-59, που μετακόμισε στην Τούμπα. Στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, στο γήπεδο του Σιντριβανίου αγωνίστηκαν μεγάλοι ποδοσφαιριστές, που έγραψαν ιστορία με τον ΠΑΟΚ. Η «χρυσή» τριπλέτα των Χριστόφορου Γεντζή, Λάμπη Κουϊρουκίδη και Λευτέρη Παπαδάκη έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του Απόστολου Λαμπαδάρη: «Μάγευαν τον κόσμο με την τεχνική τους. Απολάμβανες να τους βλέπεις. Ο Κουϊρουκίδης ήταν παιχταράς. Ο λεγόμενος «Κούρουκας», έτσι ήταν το παρατσούκλι του είναι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής μέχρι και σήμερα. Κάποια στιγμή τον κάλεσαν στην εθνική. Και τότε δεν έπαιρναν εύκολα παίκτες από τη Μακεδονία. Σκόραρε στο ντεμπούτο του. Θυμάμαι το πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής» την επόμενη ημέρα: «Κουϊρουκίδης-Ᾱίγυπτος 1-1». Σπουδαίους παίκτες είχε τότε ο ΠΑΟΚ. Τον Τσίντογλου, τον Γιώργο Χασιώτη, που ήταν και αρχηγός. Ποιόν να πρωτοθυμηθείς», αναπόλησε ο Απόστολος Λαμπαδάρης.
Κούδας, Σαράφης και Γκαρσία
Η δεύτερη γενιά ΠΑΟΚτσήδων της οικογένειας Λαμπαδάρη, είναι ο 61χρονος σήμερα γιος του Θανάση Λαμπαδάρη, Απόστολος, συνταξιούχος καπετάνιος και πρόεδρος της Ένωσης Συνταξιούχων ΝΑΤ Περιφέρειας Θεσσαλίας.
«Ο πατέρας και ο θείος αντιπροσωπεύουν την παλιά σχολή. Εγώ ανδρώθηκα με τον Κούδα και τον Σαράφη. Μου αρέσει να παρακολουθώ τα πάντα για τον ΠΑΟΚ. Όλα τα αθλήματα. Όμως, η μεγαλύτερη τρέλα μου είναι ο Πάμπλο Γκαρσία. Ας είναι ξένος, ο Ουρουγουανός έδεσε μεμιάς με τον ΠΑΟΚ. Όπως αγαπώ πολύ και τον Νέτο Γκουερίνο. Αν και Βραζιλιάνος, το έλεγε η καρδιά του. Είναι πιο ΠΑΟΚτσής από πολλούς άλλους», σημείωσε ο Απόστολος Αθ. Λαμπαδάρης.
«Σαν την Τούμπα, δεν έχει»
Πολλά ανεκδοτολογικά περιστατικά θυμάται η οικογένεια των ΠΑΟΚ τσήδων:
• «Μπάρκαρα έξω για 24 χρόνια. Καπετάνιος στα βαπόρια δούλεψα. Στην Αργεντινή είδα μέχρι και τη Ρίβερ Πλέιτ και τη Μπόκα Τζούνιορς, τη Σαο Πάολο από τη Βραζιλία. Σαν την Τούμπα, όμως, δεν έχει. Όταν ερχόμουν στην Ελλάδα, ανέβαινα Θεσσαλονίκη με τον σύνδεσμο της Βερανζέρου. Και στο κατέβασμα, με άφηναν βράδυ στο Βελεστίνο, πάνω στην Εθνική. Τότε δεν υπήρχαν κινητά και κάποιες φορές γύρισα με τα πόδια στον Βόλο», λέει ο Απόστολος Αθ. Λαμπαδάρης.
• Η πρώτη φορά που παρακολούθησε δια ζώσης αγώνα του ΠΑΟΚ ήταν πριν από μισό και πλέον αιώνα. Μέχρι σήμερα όμως έχει χαραχθεί βαθιά μες στη μνήμη του: «Επτά χρόνων ήμουν, όταν πήγαμε στο Χαριλάου με κάτι ξαδέρφια μου, να δούμε ένα ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ. Βάζει γκολ ο ΠΑΟΚ, πανηγύρισα και βρέθηκα μες στην τάφρο. Έτρεξαν τα ξαδέρφια μου και με γλίτωσαν».
• «Η απονομή στον πρωταθλητή ΠΑΟΚ το 1985, μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, ήταν μοναδική εμπειρία. Δεν έπεφτε καρφίτσα εκείνη την ημέρα στην Τούμπα. Το θυμόμαστε κι ανατριχιάζουμε ακόμη.
Τη σεζόν 1995-96 αποκλειστήκαμε από τον Απόλλωνα Αθηνών στην Τούμπα στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Φώναζε πολύ ο πατέρας μου, γυρίζει μια φορά ο Σαράφης και του λέει: «Παππού, κάθισε κάτω». Κι άλλη μία χρονιά με τον ΠΑΟ, πάλι. Είχε δεχθεί ένα δυνατό μαρκάρισμα ο Τουρσουνίδης από τον Αθανασόπουλο, τον αριστερό μπακ που είχε. Πετάχτηκε ο παππούς κι έγινε χαμός».
• «Πώς έγινα έτσι φανατικός, ούτε που το πήρα είδηση», απάντησε γελώντας ο πατέρας του, καθώς πήρε τον λόγο. «Εγώ ήμουν… μονόφθαλμος. Κοίταζα μονάχα τον ΠΑΟΚ. Δεν έδινα καμία σημασία στους αντιπάλους», συμπλήρωσε και ξέσπασαν σε γέλια όλοι στην παρέα.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
